Χελωνονιντζάκια

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 17/9/2014

Λοιπόν, νομίζω ότι λίγοι είναι οι τριαντάρηδες που δεν γνωρίζουν τι είναι τα χελωνονιντζάκια, καθώς στα τέλη του 1980 αρχές του 1990 έσκασε όλη αυτή η τρέλα με τις μεταλλαγμένες χελώνες. Μεγαλώσαμε (32 ετών ο κύριος) σε μια εποχή που στην τηλεόραση κάθε σαββατοκύριακο βλέπαμε τα Χελωνονιντζάκια, παίζαμε με φιγούρες τους, φτιάχναμε παζλ, διαβάζαμε τα κόμικ τους και φυσικά είδαμε τα πρώτα φιλμ τους στο σινεμά! Όπως καταλαβαίνετε, είναι δύσκολο να μη σταθείς απέναντι στις Χελώνες με νοσταλγία. Ειδικά το πρώτο τους φιλμ είναι ένα φιλμ που στέκεται αρκετά καλά και σήμερα σαν οικογενειακή ταινία, δηλαδή μια ταινία για παιδιά που μπορεί όμως ευχάριστα να παρακολουθήσει κι ένας ενήλικος. Η πρώτη αντίδραση, λοιπόν, στο άκουσμα των λέξεων Χελωνονιντζάκια και Μάικλ Μπέι (παραγωγός στο συγκεκριμένο φιλμ, αλλά… ο κόσμος το `χει τούμπανο…) ήταν η εξής: «Θα τα καταστρέψει όλα!» Λάθος, για δύο λόγους. Καταρχάς, γιατί οι παιδικές μας αναμνήσεις είναι τόσο έντονες που δεν καταστρέφονται από κανέναν και δεύτερον, γιατί τελικά το φιλμ δεν είναι τόσο κακό. Στην πραγματικότητα είναι πολύ καλύτερο από εκείνο το τρίτο μέρος των live-action ταινιών των χελωνών, το οποίο οδήγησε για μερικά χρόνια τις χελώνες στα αζήτητα. Ήμουν προετοιμασμένος λοιπόν να μισήσω το νέο φιλμ του Μπέι, αλλά δεν τα κατάφερα. Αντ` αυτού, το διασκέδασα από ένα σημείο και μετά.

Οπτικά το φιλμ είναι σαν μια ταινία του Μπέι, παρότι η σκηνοθεσία χρεώνεται στον Τζόναθαν Λάιμπεσμαν, σκηνοθέτη των Ο Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το Πριόνι: Η Αρχή, Παγκόσμια Εισβολή και Η Οργή των Τιτάνων. Είναι φανερό ότι ο Μπέι έχει βάλει το χεράκι του κι εδώ, με τη χαρακτηριστική συνεχής περιστροφική κίνηση της κάμερας, του υπερβολικά γρήγορου μοντάζ, του μέτριου τρόπου αφήγησης της ιστορίας και των κακών ερμηνειών. Όλα αυτά υπάρχουν στο φιλμ, αλλά υπάρχουν ένα-δύο στοιχεία που κάνουν την κατάσταση περισσότερο υποφερτή. Το ένα είναι η μικρή διάρκεια και ο γρήγορος ρυθμός από τη μέση του φιλμ μέχρι το τέλος, με καλές σκηνές δράσης κι αρκετά καλά εφέ, με αποτέλεσμα να περνά πολύ γρήγορα η ώρα! Το καλύτερο κομμάτι, όμως, είναι οι Χελώνες. Ο σχεδιασμός των Χελωνών είναι αρκετά πιο άγριος σε σχέση με τα φιλμ των 1990, πράγμα που αρχικά σε ενοχλεί, ενώ μια μικρή στιγμή (η σκηνή της επίθεσης στον Σπλίντερ) σοβαροφάνειας κινδυνεύει να παρασύρει το φιλμ σε πιο ενήλικα μονοπάτια κι εκεί θα χανόταν τελείως το παιχνίδι. Οι χαρακτήρες, όμως, των Χελωνών είναι αρκετά αναπτυγμένοι και σε κερδίζουν με τις ατάκες τους και το πολλές φορές πετυχημένο χιούμορ τους. Πραγματικά, οι Χελώνες είναι απολαυστικές όταν ανοίγουν το στόμα τους, πράγμα που δεν ισχύει για όσους περιτριγυρίζουν τις Χελώνες.

Αν εξαιρέσεις τη Μέγκαν Φοξ, που κατά παράξενο τρόπο είναι συμπαθητική στον ρόλο της, οι υπόλοιποι είναι γραφικοί και στα όρια του εκνευριστικού. Ο Γουίλ Αρνέτ είναι… αστείος, όχι με την καλή έννοια. Ο καλός συνήθως Γουίλιαμ Φίκτνερ, που όλοι νομίζαμε πριν το φιλμ ότι παίζει τον Σρέντερ αλλά δεν ισχύει κάτι τέτοιο, είναι ανύπαρκτος. Ο χαρακτήρας του Σπλίντερ, του σοφού Δασκάλου των Χελωνών, είναι αδιάφορος. Το χειρότερο για το φιλμ, όμως, είναι η ασήμαντη οντότητα του Σρέντερ. Ο Σρέντερ είναι ένας τύπος που ποτέ δεν βλέπουμε το πρόσωπό του και που εδώ εμφανίζεται με μια τεράστια ρομποτική πανοπλία. Ταινία που πραγματεύεται μάχη καλού και κακού πρέπει να στήνει το ίδιο σωστά τον κακό της υπόθεσης.

Το κοινό που απευθύνεται το φιλμ είναι φανερό από τον τίτλο του, οπότε πιστεύω ότι τα πιτσιρίκια και οι έφηβοι που θα το παρακολουθήσουν θα περάσουν μια χαρά. Δεν θα το θυμούνται για πολύ καιρό και δεν θα τυπωθεί στο άλμπουμ των παιδικών τους αναμνήσεων, αλλά θα διασκεδάσουν. Κρατάω λοιπόν την ευχάριστη παρουσία των Χελωνών, με το χιούμορ τους, κρατάω και τη γρήγορη τελευταία μία ώρα του φιλμ και σας λέω ότι δεν τα πέρασα άσχημα. Ήταν σαν ένα ευχάριστο καρτούν που παρακολουθείς παρέα με τον πιτσιρικά ξάδερφο σου στο σινεμά ή παρέα με το παιδί σου, κατάσταση που αρκετοί θα βρεθείτε φαντάζομαι, και που βγαίνεις από την αίθουσα χωρίς να έχεις βαρεθεί-κοιμηθεί, όπως συνέβη με τον δικό μου πατέρα το 1992, στην προβολή της δεύτερης ταινίας των Χελωνών! Α, ρε πατέρα!

Βαθμολογία:

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 12/7/2015

H μυθολογία με τα χελωνονιντζάκια (κόμικ, καρτούν, ταινίες) εξακολουθεί να εμπνέει νέες παραγωγές, όπως η παρούσα του Μάικλ Μπέι («Transformers», «Armageddon»), με σκηνοθέτη τον Τζόναθαν Λίμπεσμαν («Battle Los Angeles», «Wrath of the Titans») που βέβαια ακολουθεί την αισθητική του Μπέι. Το αποτέλεσμα αμφιλεγόμενο. Από τη μια έχουμε μια πιο σκληρή, ζοφερή ατμόσφαιρα, προκειμένου για φιλμ που απευθύνεται σε μικρές ηλικίες, απ’ την άλλη οι ήρωες, αν και πιο κομάντος, ελαφρύνουν την πλοκή με χιούμορ που κάπως τους ντύνει ως χαρακτήρες, με τη Μεγκαν Φοξ (η δημοσιογράφος) να δένει καλά μαζί τους. Απ’ την άλλη, πάλι, είναι κάπως σχηματικά δοσμένος ο εχθρός. Γρήγορος ρυθμός και κάποιες εντυπωσιακές σκηνές ολοκληρώνουν ένα πακέτο ψυχαγωγικό για multiplex και τηλεόραση, πάντα για τους μικρούς θεατές.

Βαθμολογία: