Ted 2

Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur

Έκδοση Κειμένου: 16/7/2015

Ισχύει η «τρίτη και φαρμακερή»; Δυστυχώς, στην περίπτωση του Seth MacFarlane και της τρίτης του κινηματογραφικής απόπειρας, ισχύει στο έπακρο. Θα περίμενε κανείς από τον -περίφημο για το προσβλητικό (άλλοτε λόγω σάτιρας, άλλοτε κακογουστιάς) χιούμορ της τηλεοπτικής animated σειράς «Family Guy»- MacFarlane να μεταφέρει και στη μεγάλη οθόνη την ασέβεια που τον χαρακτηρίζει. Ενώ όμως το χαρακτηριστικό χιούμορ του (με στοιχεία σάτιρας της αμερικανικής κοινωνίας και αξεπέραστες αναφορές στην ποπ κουλτούρα) ήταν ξεκάθαρα παρόν ήδη από το πρώτο «Ted», το πέρασμα του MacFarlane στον κινηματογράφο σηματοδοτεί τελικά και την άνευ όρων παράδοσή του στους όρους της συμβατικότερης χολιγουντιανής κωμωδίας. Και, στο «Ted 2», όχι απλώς δεν αποζημιώνει για την έλλειψη έμπνευσης του περσινού «Χίλιοι Τρόποι να Πεθάνεις στην Άγρια Δύση», αλλά επιβεβαιώνει ολοκληρωτικά τα παραπάνω. Τρίτη και φαρμακερή, indeed…

Όλη η ανατρεπτικότητα του «Ted 2» μοιάζει ξεχασμένη στο βασικό κόνσεπτ ενός λούτρινου αρκουδιού που βρίζει, καπνίζει χόρτο και λατρεύει το σεξ. Τα πάντα εδώ μοιάζουν με διαδικαστική επανάληψη, χωρίς να υπάρχει καν το έδαφος για να χτιστεί μια ολόκληρη ταινία. Έχουμε μια δίωρη κωμωδία με αδιάφορο στόρι 20λεπτου επεισοδίου και αντίστοιχης λογικής χιούμορ, όπου κάθε σκηνή πρέπει να τελειώσει με ένα βεβιασμένο αστειάκι για να πάμε στην επόμενη. Ελλείψει έμπνευσης, σάτιρα και χιούμορ εκτελούνται με τον πλέον εύκολο και προφανή τρόπο, και το φιλμ αναλώνεται σε μια σειρά απλοϊκότατων και αμήχανα σοβαροφανών διαλόγων στα πλαίσια μιας βαρετής δικαστικής υπόθεσης. Η εν λόγω σοβαροφάνεια δεν οδηγείται πουθενά, κανείς δεν γνωρίζει αν είναι ηθελημένη ή όχι, ενώ η όποια φρεσκάδα και απενοχοποιημένη απόλαυση του πρώτου «Ted» έχει πλέον εξατμιστεί. Μόνη αξιοπρόσεκτη προσπάθεια του MacFarlane να ξυπνήσει τον geek ενθουσιασμό μας είναι η εύστοχη τοποθέτηση του φινάλε στο κόμικ συνέδριο Comic-Con όπου γνωστοί ήρωες της ποπ κουλτούρας παρελαύνουν και… παίζουν ξύλο! Ξανά όμως, το φινάλε είναι κινηματογραφικά παντελώς αδιάφορο και ημιδουλεμένο, με τον Giovanni Ribisi (που ατυχώς επιστρέφει στον ρόλο του κακού) να ενισχύει την αίσθηση επανάληψης.

Μόνο ορισμένες αναφορές στην ποπ κουλτούρα παραμένουν αληθινά διασκεδαστικές λοιπόν, σε ένα φιλμ διεκπεραιωτικό όσο και αναπόφευκτο, που αν μη τι άλλο επισφραγίζει την ολική συμβατικότητα του MacFarlane.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Φίλιππος Χατζίκος

Έκδοση Κειμένου: 16/7/2015

550 εκατομμύρια δολάρια. Διόλου ευκαταφρόνητο ποσό. Υπεραρκετό για να γεννήσει μια ολόφρεσκη κινηματογραφική ιδέα. Ή και όχι. Σε κάθε περίπτωση, ο Seth MacFarlane είχε 550 εκατομμύρια καλούς λόγους να επαναλάβει το προ τριετίας εγχείρημα του και να επαναφέρει τον αγαπημένο καφροαρκούδο, πιο αμερικανό και ελαφρώς λιγότερο εμπνευσμένο από την πρώτη φορά. Όπερ και εγένετο, με τον πολυμήχανο κωμικό να μας καλεί σε μία νέα αναζήτηση γελοιώδους χυδαιότητας.

Η επιστροφή λοιπόν του λούτρινου αρκουδακίου Ted τον βρίσκει την ημέρα του γάμου του με την εκπάγλου καλλονής Tami Lynn (Jessica Barth). Τα προβλήματα όμως δεν αργούν να κάνουν την εμφάνισή τους και οι νεόνυμφοι βρίσκονται στα πρόθυρα του διαζυγίου μόλις έναν χρόνο μετά. Για να σώσει το γάμο του, ο αρκούδος αποφασίζει να προτείνει στη σύζυγό του να αποκτήσουν παιδί, απόφαση που τυγχάνει ενθουσιώδους υποδοχής από εκείνη. Η αναζήτηση για δωρητή σπέρματος καταλήγει, μετά από φαιδρότητες, στον κολλητό του John ( Mark Wahlberg), που διανύει μια περίοδο παρακμής και ερωτικής απραξίας, έχοντας χωρίσει με τη Mila Kunis, στο ειδύλλιο που μας απασχόλησε στο πρώτο μέρος. Και ενώ όλα έδειχναν να βαίνουν καλώς, ο αντισυμβατικός Ted δέχεται ξαφνικό πόλεμο από τις συντηρητικές δυνάμεις του συστήματος, που αμφισβητούν την ανθρώπινη ιδιότητα του αρκουδακίου, θεωρώντας τον αντικείμενο και όχι υποκείμενο. Αυτό οδηγεί σ` έναν ευτράπελο δικαστικό αγώνα, με μόνο συμπαραστάτη των δύο κολλητών τη νεόκοπη δικηγόρο Samantha (Amanda Seyfried).

Το κλίμα είναι ίδιο με αυτό της πρώτης ταινίας, γεμάτο φαρσοκωμικές καταστάσεις που προκαλούν το εξ αηδίας γέλιο και εξυπνακίστικους σχολιασμούς της αμερικανικής επικαιρότητας. Το δαιμόνιο του MacFarlane δεν τίθεται σε αμφισβήτηση, απλώς δεν είναι τόσο αιχμηρό όσο έχει δείξει ότι μπορεί να γίνει. Μοιάζει περισσότερο με έναν συμβιβασμένο αντικομφορμιστή παρά με τον κωμικό αμφισβητία του παρελθόντος. Φυσικά, το χιούμορ του παραμένει σε σημεία υπέροχα παρανοϊκό, καθιστώντας το φιλμ σίγουρη επένδυση για τους εραστές της ακραίως αγοραίας, εξευτελιστικής σάτιρας. Στη συγκεκριμένη ταινία, ο Ted, που παίρνει και τα σκήπτρα του πρωταγωνιστή από το Mark Wahlberg (ίσως επειδή ακόμα και ένα λούτρινο αρκουδάκι είναι πιο εκφραστικό), μοιάζει βαθύτατα με το Peter Griffin του Family Guy, προηγούμενο επιτυχημένο τηλεοπτικό δημιούργημα του MacFarlane. Χαμένος ανάμεσα σε ναρκωτικά, χυδαία σεξουαλικά αστεία και πεισματική αυτοκαταστροφική άρνηση της πολιτικής ορθότητας, ο γκροτέσκος αρκούδος γεμίζει την ταινία, γελοιοποιώντας αρχικά αλλά εν τέλει χρησιμοποιώντας τα εύκολα κλισέ του αμερικανικού σινεμά.

Αξιομνημόνευτη είναι η παρουσία του Giovanni Ribisi, ως απόλυτα καλτ κακού, σ` έναν ρόλο που μπορεί να παίξει πλέον μέχρι και υπνοβατώντας. Από εκεί και πέρα, όσο παράξενο και αν ακούγεται, o Wahlberg έχει εξαιρετική χημεία με το αρκουδάκι, το οποίο ερμηνεύει για μια ακόμα φορά σπαρταριστά ο MacFarlane, θυμίζοντας πως είναι ένας από τους κορυφαίους voice actors σήμερα. Ο Ted είναι ως αναμενόταν εξαιρετικά καλοφτιαγμένος, ενώ η Amanda Seyfried είναι υπεραρκετή για το ρόλο, ερωτοτροπώντας διστακτικά με τον κολλητό του αρκούδου, παίρνοντας τη σκυτάλη από τη Mila Kunis και προκαλώντας ακόμα μεγαλύτερο μένος κατά του καλοφούρτουνου Mark Wahlberg. Το πρόβλημα της ταινίας έγκειται στη μεγάλη της διάρκεια, που σε συνδυασμό με το ελαφρώς αδιάφορο της βασικής ιστορίας, δίνουν ένα άνευρο τελικό αποτέλεσμα. Τα περισσότερα αστεία προκύπτουν παράλληλα με την πλοκή και όχι από αυτήν, γεννημένα από την πάντα ευφάνταστη καφρίλα του Ted, και έτσι από ένα σημείο και μετά καθίσταται η ταινία αδιάφορη, ειδικά όταν προσεγγίζει την ηθικολογία.

Το αθυρόστομο αρκούδι δεν πρόκειται να απογοητεύσει τους μυημένους στο είδος του, αλλά ούτε και να τους ενθουσιάσει. Όσο για τους υπόλοιπους, μάλλον δε θα τους κερδίσει η προσωποποίηση του μέσου αμερικανού στον Ted, ούτε και η ανάδειξη της σαθρότητας της φθηνιάρικης «φιλελεύθερης» κοινωνίας, γιατί πολύ απλά δε θα φτάσουν μέχρι εκεί. Το Ted 2 έχει στη φαρέτρα του τα ίδια βέλη με το πρώτο, αλλά το χρησιμοποιεί αλόγιστα και αναποτελεσματικά. Παρόλα αυτά, κάτι τα cameos των διάσημων, κάτι η χοντροκοπιά στη σάτιρα της ποπ κουλτούρας, η ώρα περνάει ανεκτά, με τις ευτελείς περιπέτειες των άξεστων πρωταγωνιστών να τη γεμίζουν επαρκώς.

Βαθμολογία: