Σε ένα σουρεαλιστικό παράλληλο σύμπαν, η Θεσσαλονίκη έχει τον δικό της προστάτη υπερήρωα: τον Σούπερ Δημήτριο. Μεταμφιεσμένος ως Δημήτρης Χριστοφορίδης, δημοσιογράφος για το περιοδικό Χρυσή Ιερουσαλήμ, μάχεται για την αλήθεια, τη δικαιοσύνη και το ελληνοχριστιανικό ιδεώδες. Ένα βράδυ, ο χειρότερος εφιάλτης της πόλης επιστρέφει. Ο Κάπτεν Φ.ΡΟΜ είναι πάλι εδώ, για να διεκδικήσει αυτό που προσπαθεί να πετύχει εδώ και χρόνια: να τον αναγνωρίσουν όλοι με το πραγματικό του όνομα… το όνομα που του αξίζει… το όνομα που του ταιριάζει. Οι δύο ήρωες παρασύρονται σε μια σύγκρουση που τσαταλιάζει τα νεύρα του θεατή μέχρι την τελική κορύφωση της, σε μια αρχετυπική μάχη μεταξύ του καλού και του κακού.
Σκηνοθεσία:
Γεώργιος Παπαϊωάννου
Κύριοι Ρόλοι:
Δημήτριος Βαΐνάς … Σούπερ Δημήτριος/Δημήτρης Χριστοφορίδης
Παρασκευάς Παπαδόπουλος … Κάπτεν Φ.ΡΟΜ
Όλγα Σφέτσα … Μαρία Μαγδάλω
Αναστάσιος Μασιάς … Τσόκο
Σπυρίδων Παπαναούμ … όχι ο Τσόκο, ο άλλος
Γεώργιος Παπαϊωάννου … Μπίλυ/Παναγιώτης
Αλέξανδρος Στογιάννης … ο δήμαρχος
Χαράλαμπος Παπαποστόλου … Χάρης/Μπάμπης
Αργύρης Πουγγούρας … Αγησίλαος Ρέντας/αστυνόμος Θάγκσον/κριτικός
Θάνος Κερμίτσης … τηλεπαρουσιαστής
Ανέστης Δερέκας … Πέτρος Μαλακάσης/Πιγκουίνος
Δημήτριος Παπαβασιλείου … η μικρή Αννούλα
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Αλέξανδρος Στογιάννης, Σπυρίδων Παπαναούμ, Δημήτριος Παπαβασιλείου, Γεώργιος Παπαϊωάννου, Αργύρης Πουγγούρας, Δημήτριος Βαΐνάς, Χαράλαμπος Παπαποστόλου
Παραγωγή: Γεώργιος Παπαϊωάννου
Μουσική: Δημήτριος Παπαβασιλείου
Φωτογραφία: Γεώργιος Παπαϊωάννου, Χαράλαμπος Παπαποστόλου
Μοντάζ: Δημήτριος Παπαβασιλείου, Γεώργιος Παπαϊωάννου
Σκηνικά: Γεώργιος Παπαϊωάννου
Κοστούμια: Όλγα Σφέτσα
Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.- Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
Αυθεντικός Τίτλος: Σούπερ Δημήτριος
Διεθνής Τίτλος: Super Demetrios
Κύριες Διακρίσεις
- Ειδική μνεία και βραβείο κοινού στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Παραλειπόμενα
- Πρώτη ελληνική ταινία που προβλήθηκε με υπότιτλους για άτομα με προβλήματα ακοής, στην κανονική της διανομή.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 20/4/2012
Μπορεί κάλλιστα να τραβάτε τα μαλλιά σας. Μπορεί, όμως, και να αρνείστε να βγείτε από την αίθουσα, επειδή θα θέλετε να το ξαναδείτε. Βασικά και πριν από όλα, αυτό είναι αληθινό cult εν τη γενέσει του. Από τα φιλμ που δεν φτάνουν ποτέ στις αίθουσες, αλλά το ότι έφτασε, σε συνδυασμό με την παρουσία του στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, προσθέτει στην ατόφια cult διάσταση του. Ο Σούπερ Δημήτριος έχει γέλιο, έχει «δράση», έχει ασταμάτητο κέφι. Ένα παρατεταμένο σκετσάκι, κοντά στα γνωστά του Αντώνη Κανάκη, που δεν σου ανεβάζει ποτέ τον πήχη απαιτήσεων, ευστοχώντας έτσι στους σκοπούς του. Χαλαρά, δηλαδή!
Το λοιπόν, οι ερμηνείες είναι χειρότερες κι από διαφημιστικό σε επαρχιακό κανάλι, η ροή ξεφεύγει συνέχεια, υπάρχουν κενά αδράνειας… Από την άλλη, τα εφέ θυμίζουν ένδοξες μέρες παλιού Σούπερμαν (μια χαρά, δηλαδή), το σενάριο έχει πολλά έξυπνα σημεία, η σάτιρα είναι λιτή και πονηρή, αλλά πιάνει τόπο. Έχουμε όμως μια περίπτωση που δεν την κριτικάρεις, την ονομάζεις ενδιαφέρουσα γιατί όντως είναι, και τη συγκρίνεις με άφθονα αμερικανικά blockbuster που επί της ουσίας, αξίζουν παρακάτω κι ας έκαναν «σοβαρότατη» και πανάκριβη δουλειά. Το μόνο αρνητικό είναι πως φοβάμαι πως σας ανεβάζω υπερβολικά τις προσδοκίες. Λάθος, ο Σούπερ Μήτσος κερδίζει το στοίχημα επειδή είναι η ταινία της διπλανής πόρτας. Μια ταινία με σούπερ-ήρωες που μπορεί να είναι αραχτοί στην παραπλήσια σας καφετέρια. Και προσοχή: η ταινία παρακολουθείται μονάχα με συνοδεία φραπέ!
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
