Suburbicon

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 20/10/2018

Είναι αλήθεια ότι η πρώτη εικόνα που δίνει το φιλμ του George Clooney είναι μάλλον αποθαρρυντική. Άλλη μία ταινία για το αμερικανικό όνειρο με επίκεντρο τα περίφημα προάστια; Νομίζω ότι έπειτα από το «American Beauty» το θέμα τείνει να εξαντληθεί επικίνδυνα. Κι από την άλλη, αυτή η αέναη αίσθηση επιστημονικής φαντασίας παραπέμπει τόσο πολύ στις «Γυναίκες του Στέπφορντ», που πάλι χτυπούσαμε τοίχο. Κι όμως, εντέλει όλα αυτά λειτουργούν ως απλό μπαγκράουντ για κάτι πολύ μεγαλύτερο…

Το «Suburbicon» είναι μια σύγκρουση θελημάτων, που εξελίσσεται σε αρμονική συνύπαρξη. Ο μεν Clooney (μαζί και ο τέταρτος στο σενάριο, Grant Heslov) ζει κι αναπνέει επί του πολιτικού γίγνεσθαι των νοημάτων, ενώ οι αδελφοί Coen συνδράμουν δραστικότατα και κεφάτα με ένα χάος από αυτά που τους έκαναν διάσημους. Και πάνω από όλα, το φάντασμα του νουαρικού Hitchcock μοντάρει και δένει τις δύο αντίθετες αναζητήσεις σε ένα σύνολο να το πιείς στο ποτήρι. Ναι, όλα αυτά περπατάνε πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί, κι ανήκει στον Clooney η επιτυχία της μη πτώσης στο κενό. Μα, από την άλλη, η δική του παρέμβαση επί του σεναρίου είναι από μόνη της αδύναμη, αφού όπως προείπαμε η καυτηρίαση του αμερικανικού ονείρου, αλλά και της μαζικής νοοτροπίας του λευκού Αμερικανού του χθες ανήκει πλέον στη σφαίρα του τετριμμένου. Αν δεν είχε στο πλάι όλο αυτό το θριλερο-κωμικό «μπάχαλο», δεν θα είχε ελπίδα να περάσει τις πεποιθήσεις του. Αλλά αν το δεις κι από την πλευρά να υπογράφονταν και σκηνοθετικά η ταινία από τα δύο τρομερά αδέλφια, πάλι θα χάναμε την ευκαιρία αυτής της πολυποίκιλης δράσης. Φοβάμαι πως θα μέναμε μονάχα στη μαύρη κωμωδία κι ενώ η σάτιρα του Clooney δένει παράλληλα και θαυμάσια με αυτήν.

Μπερδευτήκατε λιγάκι ως προς το τι εντέλει θα δείτε; Λοιπόν, ούτε λίγο ούτε πολύ, έχουμε ένα παλαβό ντελίριο νουαρικής μαύρης κωμωδίας, με μελέτη πάνω στους χαρακτήρες ως προς τους συμβολισμούς που κουβαλάνε, και μια αυξανόμενη ένταση που κορυφώνεται σε ένα αιματοβαμμένο φινάλε γεμάτο ανατροπές. Κάποιες από αυτές είναι αλήθεια ότι αναμένονται, μα δεν θα γίνονταν αλλιώς, μια και η χιτσκοκική διάσταση του φιλμ θέλει να υπάρχει μια μονοδιάστατη «αθωότητα» στις προθέσεις των ηρώων. Επιπλέον, πλάι όλων αυτών, εξελίσσεται μια ολόκληρη μάχη μεταξύ σύσσωμου του πληθυσμού της βολεμένης Αμερικής της εποχής Αϊζενχάουερ (μια εποχή που έθεσε τα πρότυπα στα οποία θα έρθει αργότερα να πατήσει η νεοφιλελεύθερη οικονομία) και μίας και μόνης οικογένειας έγχρωμων, η οποία τολμάει να επιδιώκει να ζήσει ισότιμα ανάμεσα τους. Και η φοβερή ειρωνεία είναι ότι ολόκληρη η πόλη ασχολείται με την πάταξη μιας φιλήσυχης οικογένειας, αγνοώντας ότι στα πέντε μέτρα αναπτύσσεται ολάκερη η σαπίλα του συστήματος που πασχίζει να διατηρήσει…

Όπως και να το δεις, αυτό το υπέροχο χάος των Clooney και Coen δυσκολεύει τον θεατή ως πρώτη εντύπωση, αφού δεν ξεκαθαρίζει άμεσα τις προθέσεις του. Δίνει δε τροφή σε όποιον θέλει να το επικρίνει με την ακροβασία του επί του παντρέματος νοοτροπιών. Μα, εντέλει, μήπως για να φτάσεις ψηλά πρέπει να πάρεις τον δύσκολο δρόμο; Γιατί, στην προκειμένη περίπτωση, μιλάμε για τον πλέον «ανώμαλο» των δρόμων…

Βαθμολογία: