Δυστυχώς Απουσιάζατε (2019)

ΣΥΝΟΨΗ

O Ρίκι και η Άμπι μεγαλώνουν τα δύο τους παιδιά στο Νιούκασλ, όντας μια δεμένη οικογένεια που νοιάζεται ο ένας για τον άλλον. Εκείνος αλλάζει τη μια δουλειά μετά την άλλη, ενώ η Άμπι φροντίζει ηλικιωμένους, μια δουλειά που φαίνεται να τη γεμίζει. Παρόλο που και οι δύο δουλεύουν σκληρότερα από ποτέ, συνειδητοποιούν πως δεν θα αποκτήσουν ποτέ την ανεξαρτησία τους ή το δικό τους σπίτι. Και ξαφνικά, παρουσιάζεται στον Ρίκι μια χρυσή ευκαιρία που δεν μπορεί να χάσει. Αυτός και η ‘Αμπι βάζουν ένα στοίχημα. Εκείνη πουλά το αυτοκίνητό της για να μπορέσει ο Ρίκι να αγοράσει ένα καινούργιο βαν και να γίνει διανομέας, κι επιτέλους αφεντικό του εαυτού του. Όμως, η πίεση ενός κόσμου που συνεχώς αλλάζει, επηρεάζει την οικογένεια, που βλέπει το μέλλον αβέβαιο.

Σκηνοθεσία:

Ken Loach

Κύριοι Ρόλοι:

Kris Hitchen … Ricky Turner

Debbie Honeywood … Abbie Turner

Rhys Stone … Seb

Katie Proctor … Lisa Jane

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Ken Loach

Παραγωγή: Rebecca O’Brien

Μουσική: George Fenton

Φωτογραφία: Robbie Ryan

Μοντάζ: Jonathan Morris

Σκηνικά: Fergus Clegg

Κοστούμια: Jo Slater

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Sorry We Missed You
Ελληνικός Τίτλος: Δυστυχώς Απουσιάζατε

Κύριες Διακρίσεις

Υποψήφιο για Bafta καλύτερης βρετανικής ταινίας.
Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Κανών.
Βραβείο κοινού στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπάστιαν.

Παραλειπόμενα

Εν μέρει, η ιστορία είναι επηρεασμένη από αυτή του Don Lane, ενός κούριερ που “έφυγε” πάνω στη δουλειά τον Ιανουάριο του 2018.
Παρότι είχε σπασμένο χέρι, ο Ken Loach παρευρέθηκε στην πρεμιέρα της ταινίας του στις Κάνες, όπου όμως δήλωσε πως θα είναι η τελευταία δική του που θα διαγωνιστεί εκεί.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σπύρος Δούκας
Έκδοση Κειμένου: 7/11/2019

Ένας πατέρας που πασχίζει να τα βγάλει πέρα οικονομικά, αναλαμβάνει μια νέα δουλειά ως (περίπου) αυτοαπασχολούμενος κούριερ, την οποία βλέπει ως ευκαιρία πιθανής διεξόδου από το τέλμα της δυσχερούς οικονομικής κατάστασης για την οικογένειά του. Τα πράγματα δεν πηγαίνουν καθόλου αναμενόμενα, από τη στιγμή που η ψευδαίσθηση της εργασιακής αυτοκυριαρχίας ενέχει αμέτρητες παγίδες, καθώς υπηρετεί ένα αδηφάγο καπιταλιστικό σύστημα που αδιαφορεί πλήρως για τον άνθρωπο. Πάνω σε αυτή τη σεναριακή βάση, ο Ken Loach στήνει ένα ακόμα σπαρακτικό δράμα με επίκεντρο την αγγλική εργατική τάξη.

Μπορεί το όνομα του Loach να έχει γίνει συνώνυμο με το καθαρόαιμο πολιτικό σινεμά και την κοινωνική καταγγελία, όμως η ουσιαστική αξία της γραφής του έγκειται στην οντολογική της διάσταση. Είναι αυτή που αγγίζει πραγματικά τον θεατή και τον φέρνει σε άμεση συναισθηματική επαφή με τους ήρωές του, δημιουργώντας απόλυτη ενσυναίσθηση. Μέσω αυτής αναπτύσσονται οι κοινωνικοπολιτικές διαστάσεις, και ανακύπτει εντέλει το ιδεολογικό υπόβαθρο. Σοφά, λοιπόν, ο Loach κρατάει την πλοκή σε μινιμαλιστικό επίπεδο εστιαζόμενος πλήρως στο δράμα.

Έχουμε δυο γονείς με σαφή ηθική πυξίδα, που ξεσκίζονται στη δουλειά προκειμένου να προσφέρουν το καλύτερο δυνατό στην οικογένεια. Ο έφηβος γιος, μπερδεμένος ανάμεσα στα αντιφατικά ερεθίσματα των ορθών προτύπων και του πόνου από την οικονομική εξαθλίωση που βρίσκει στα πρόσωπα των γονιών του, αναζητεί απελπισμένα την ταυτότητά του. Οι δυναμικές που προκύπτουν αποκλειστικά από την παγιωμένη, αναπόδραστη καθημερινή κατάσταση και τις τριβές μεταξύ των χαρακτήρων, αρκούν για να κλιμακωθεί το δράμα σε μια ουσιώδη σύγκρουση μεταξύ πατέρα και γιου. Ο γιος εύλογα αντιδράει, επειδή βλέπει στον πατέρα ένα πιθανό καθρέφτισμα του μελλοντικού εαυτού του, όμως η αντίδραση αυτή κοστίζει πολλά στον πατέρα, με συνέπεια έναν φαύλο κύκλο αυτοκαταστροφής εντός των οικογενειακών πλαισίων. Είναι ο τρόπος που το σύστημα διαβρώνει και αλλοτριώνει την οικογένεια, και κατ’ επέκταση κάθε άνθρωπο σε ατομικό επίπεδο, που αναπόφευκτα θα κλειστεί εμμονικά στον εαυτό του, παραμυθιασμένος με ψεύτικες ελπίδες για ένα «καλύτερο μέλλον» που δεν έρχεται ποτέ.

Ο Ken Loach κάνει ακόμα μία φορά αυτό που ξέρει καλύτερα. Χτίζοντας μια ζοφερή ατμόσφαιρα αδυσώπητου ρεαλισμού, από τον οποίο δεν παρεκκλίνει ούτε δευτερόλεπτο, μας χαρίζει ένα ακόμα στιβαρό δράμα, στη μορφή μιας απόλυτα επίκαιρης γροθιάς στο στομάχι.

Βαθμολογία: