Ο Shang-Chi και ο Θρύλος των Δέκα Δαχτυλιδιών

Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος

Έκδοση Κειμένου: 7/9/2021

Με το πέρας του λεγόμενου “Infinity Saga” του Κινηματογραφικού Σύμπαντος της Μάρβελ, που διήρκησε 12 χρόνια και αποτελείται από 23 ταινίες, ο Shang-Chi είναι ο πρώτος από τους επερχόμενους υπερήρωες που κάνουν την παρθενική εμφάνισή τους με δική τους ταινία και όχι σαν συμπληρωματικοί χαρακτήρες σε κάποια προϋπάρχουσα, όπως τελευταίο παράδειγμα ήταν η Γελένα Μπέλοβα της Florence Pugh στο “Black Widow”. Αυτό φυσικά απαιτεί κάποιες βασικές προϋποθέσεις για να επιτύχει, όπως ενδιαφέροντες χαρακτήρες και ένας εντυπωσιακός κόσμος μαγείας που λειτουργεί κρυμμένος παράλληλα με τον δικό μας. Ο κόσμος του Shang-Chi τα διαθέτει αυτά σε κάποιον βαθμό, αλλά όχι αρκετά ώστε να λάβει τις διαστάσεις που είχε το Άσγκαρντ του “Thor”, η Γουακάντα του “Black Panther” ή ακόμα και το εργαστήρι του “Iron Man”.

Αυτό που θέτει τις βάσεις για την έναρξη της πλοκής εδώ δεν είναι άλλο από τα Δέκα Δαχτυλίδια, ένα μαγικό αντικείμενο που χαρίζει υπερφυσικές δυνάμεις στον ιδιοκτήτη τους, και αυτό που την εξελίσσει είναι η οικογενειακή δυναμική καθώς όλοι οι εμπλεκόμενοι, και από τη μεριά των καλών και από τη μεριά των κακών, αποτελούν κομμάτι μιας οικογένειας. Ο Shang-Chi είναι το κομμάτι-κλειδί αυτής της διαλυμένης από εσωτερικές έριδες οικογένειας, που ξεκίνησαν από τη στιγμή του θανάτου της μητέρας του και έκαναν τον διψασμένο για δύναμη πατέρα του, Γουέν Γου, κάτοχο των Δέκα Δαχτυλιδιών και ηλικίας άνω των χιλίων ετών, να έχει δημιουργήσει έναν στρατό υπεύθυνο για τα σημαντικότερα πολιτικά γεγονότα που καθόρισαν τον ρου της ιστορίας, και να έχει ξεκινήσει μια ανελέητη διαδικασία για να μετατρέψει τον προέφηβο γιο του σε δολοφόνο, οδηγώντας τον στο να εγκαταλείψει το σπίτι του και τη νεότερη αδερφή του, Ξιαλίνγκ. Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Daniel Destin Cretton, που με το εντυπωσιακό ντεμπούτο του “Short Term 12” βοήθησε να αναδείξει τα ταλέντα των Brie Larson, Rami Malek και LaKeith Stanfield, διατηρεί πάντα την οικογενειακή δυσλειτουργία σε πρώτο πλάνο, φροντίζοντας να τη συνοδεύσει με μακρόσυρτες σκηνές εντυπωσιακής, ρυθμικής και πάντα κατανοητής δράσης που δεν αποσπούν ποτέ από την ουσία της σκηνής, ενώ συχνά είναι πολύ αστείες όπου σηκώνει.

Σε αντίθεση όμως με τους προαναφερθέντες υπερήρωες Thor και Black Panther που έπαιζαν στο τερέν του προσωπικού τους μαγικού κόσμου, εδώ ο Shang-Chi δρα μάλλον άβουλα στο κρυμμένο χωριό Ta Lo, και το βάρος της πλοκής πέφτει πάνω στην πιο εμπνευσμένη απονομή ρόλου, τον Tony Leung που υποδύεται τον Γουέν Γου, φέροντας το ίδιο σιωπηλό πάθος που μετέτρεψαν την «Ερωτική Επιθυμία» σε μια από τις σπουδαιότερες ερωτικές ιστορίες όλων των εποχών, αξιοποιώντας το εδώ για να υψώσει δυσθεώρητα κύματα υπερφυσικής δύναμης κινούμενος από την καταστροφική του θλίψη για τον θάνατο της γυναίκας του, όταν βρίσκει τον τρόπο, όπως ο ίδιος πιστεύει, να την επαναφέρει στη ζωή, απελευθερώνοντας εντέλει το χάος και την καταστροφή με τη μορφή ενός δράκου που ο Shang-Chi και οι σύμμαχοί του καλούνται να παλέψουν ώστε να σώσουν τον κόσμο τους.

Στον αντίποδα του Tony Leung βρίσκεται η Michelle Yeoh (“Τίγρης και Δράκος”) και η γλυκιά μαγνητική της παρουσία που συνεισφέρει στο πώς ο Shang-Chi έμαθε δύο διαφορετικές πολεμικές τεχνικές, αλλά στην ουσία φιλοσοφίες ζωής, από τον πατέρα του και τη μητέρα του. Χορογραφημένες από τον Cretton και την ομάδα του που παίζουν συνεχώς με το φως, τις αντανακλάσεις, τη χωροταξία και φυσικά το ύψος, οι πολεμικές σκηνές προσεγγίζονται χωρίς αμιγώς το ενδιαφέρον να προκύπτει από το ποιος είναι αυτός που χτυπάει εκείνη την ώρα, φέρνοντας στον νου τη χρήση τους στην ταινία “The Grandmaster”. Η ταινία του Cretton κερδίζει και από τη δημιουργία βαθύτερων φιλικών δεσμών από την αξιαγάπητη πλατωνική χημεία του πρωταγωνιστή Simu Liu με την αστείρευτη πηγή ζωτικότητας και χιούμορ Awkwafina, που ίσως να κλέβει μερικές φορές την έμφαση από την εκδικητική και αναπολογητική Ξιαλίνγκ που θεωρητικά τουλάχιστον φέρει τον ίδιο βαθμό σημασίας με τον Shang-Chi.

Και αυτό ίσως να αποτελεί το μεγαλύτερο κρίμα, όταν μάλλον άκομψα μας επαναφέρει η τελευταία σκηνή στην αρχική πρόθεση της Marvel για τη σύμπραξη των υπερηρώων της σε μία συνάντηση τύπου “Avengers”, όταν ο Shang-Chi καλείται εν ολίγοις να τα αφήσει όλα πίσω και να μπει στην υπερηρωική ομάδα, μετατρέποντας την ταινία σε ένα origin-story με κύριο στόχο να δώσει μια προϊστορία στο νέο μέλος της ομάδας, αφαιρώντας ελαφρώς την αυτόνομη σημασία της.

Βαθμολογία: