Rampage: Το Απόλυτο Χάος (2018)

ΣΥΝΟΨΗ

Ο επιστήμονας πρωτοζωολόγος Ντέιβις Οκόγιε, ένας άνδρας που κρατάει τον κόσμο σε απόσταση, μοιράζεται έναν ακλόνητο δεσμό με τον Τζορτζ, έναν εντυπωσιακά έξυπνο γορίλα τον οποίο φροντίζει από τη γέννησή του. Αλλά ένα παράνομο γενετικό πείραμα που πήγε στραβά μεταμορφώνει τον πράο γορίλα σε ένα οργισμένο τέρας. Τα πράγματα θα χειροτερέψουν, όταν σύντομα αποκαλύπτεται πως υπάρχουν και άλλα ζώα-κυνηγοί που έχουν τροποποιηθεί με παρόμοιο τρόπο. Καθώς τα προσφάτως δημιουργημένα τέρατα διασχίζουν την Βόρεια Αμερική καταστρέφοντας τα πάντα στο διάβα τους, ο Οκόγιε συμμαχεί με έναν αναξιόπιστο γενετικό μηχανικό για να φτιάξουν ένα αντίδοτο, μέσα σε ένα πεδίο μάχης που συνεχώς χειροτερεύει, όχι μόνο για να αποτρέψει μια παγκόσμια καταστροφή, αλλά και για να σώσει το τρομακτικό τέρας που ήταν κάποτε φίλος του.

Σκηνοθεσία:

Brad Peyton

Κύριοι Ρόλοι:

Dwayne Johnson … Davis Okoye

Naomie Harris … Δρ Katherine ‘Kate’ Caldwell

Malin Akerman … Claire Wyden

Jeffrey Dean Morgan … Harvey Russell

Jake Lacy … Brett Wyden

Joe Manganiello … Burke

Marley Shelton … Δρ Kerry Atkins

P.J. Byrne … Nelson

Matt Gerald … Zammit

Jack Quaid … Connor

Will Yun Lee … πράκτορας Park

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Ryan Engle, Carlton Cuse, Ryan J. Condal, Adam Sztykiel

Στόρι: Ryan Engle

Παραγωγή: Beau Flynn, Hiram Garcia, Brad Peyton, John Rickard

Μουσική: Andrew Lockington

Φωτογραφία: Jaron Presant

Μοντάζ: Bob Ducsay, Jim May

Σκηνικά: Barry Chusid

Κοστούμια: Melissa Bruning

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Rampage
Ελληνικός Τίτλος: Rampage: Το Απόλυτο Χάος

Σεναριακή Πηγή

Βίντεο-γκέιμ (χαρακτήρες): Rampage της Midway Games.

Παραλειπόμενα

Η ταινία προέρχεται από το βίντεο-γκέιμ της δεκαετίας του 1980 με τον ίδιο τίτλο, τα δικαιώματα του οποίου πήρε η Warner Bros. το 2009, εξαγοράζοντας μαζί και τη Midway Games, τη δημιουργό εταιρία του. Το 2011, το στούντιο ανακοίνωσε πως θα γίνει ταινία με ζωντανούς χαρακτήρες, σε συνεργασία με τη New Line Cinema.
Το σενάριο πέρασε από πολλές εκδοχές πριν οριστικοποιηθεί, με μία από αυτές να ήθελε τα τέρατα να ήταν μεταλλαγμένοι άνθρωποι, όπως δηλαδή ίσχυε και στο βίντεο-γκέιμ. Προτιμήθηκε όμως η εκδοχή του Ryan Engle, που ήταν φόρος τιμής στις ταινίες τεράτων.
Ενώ είναι η τελευταία συνεργασία ανάμεσα στη Warner Bros. και τη χρηματοδοτική εταιρία Access Entertainment/RatPac-Dune Entertainment, η τελευταία δεν φαίνεται στους τίτλους ως συνέπεια του σεξουαλικού σκανδάλου επί του ιδιοκτήτη της, Brett Ratner.
Ο Dwayne Johnson είχε δηλώσει θαυμαστής του παιχνιδιού, το οποίο και έπαιζε φανατικά μικρός.
Η Weta Digital ήταν η κύρια υπεύθυνη για τα ειδικά εφέ, λαμβάνοντας βοήθεια από τις Hydraulx, Scanline VFX και UPP.
Ως μέρος της προώθησης εμφανίστηκαν τρία νέα βίντεο-γκέιμ Rampage, αυτή τη φορά με βάση όσα βλέπουμε στην ταινία.
Ενώ κόστισε 140 εκατομμύρια δολάρια, πέτυχε να βγάλει από τα ταμεία 428.
Ο γερμανός σκηνοθέτης Uwe Boll κατέθεσε μήνυση στη Warner Bros, επιμένοντας να αλλαχτεί ο τίτλος. Κι αυτό επειδή ο Γερμανός ήταν ο δημιουργός μιας τριλογίας δράσης με τον ίδιο τίτλο (2009-2016), αν και οι ταινίες είχαν πάρει διανομή μόνο στη Γερμανία. Κάτι τέτοιο όμως φυσικά δεν στάθηκε νομικά.
Συζητήσεις για σίκουελ υπάρχουν από το 2018, ενώ το 2021 ο Hiram Garcia είχε δηλώσει πως το στούντιο πράγματι είχε κάτι τέτοιο στον προγραμματισμό του.
Η ταινία βγήκε και τρισδιάστατη.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Το αυθεντικό τραγούδι της ταινίας είναι το The Rage του Kid Cudi, που παίζει στους τίτλους τέλους.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 15/8/2018

Ως φαίνεται, ο Brad Peyton είναι αυτός που γνωρίζει πώς να δουλεύει καλύτερα την περσόνα του Dwayne Johnson, κι ενώ αμφότεροι δεν έχει αποδειχτεί ότι είναι ικανοί για αληθινά σπουδαία πράγματα, μαζί βγάζουν κάτι το συμπαθητικό. Έτσι κι ολόκληρο το Rampage αποπνέει μια συνεσταλμένη ατμόσφαιρα, ακόμα κι αν είναι ακόμα ένα blockbuster δράσης του σωρού. Πολλή φασαρία για το τίποτα, δηλαδή; Ναι, αλλά με έναν τρόπο που δεν σου προκαλεί την αντιπάθεια.

Βασικά, έχουμε μια παραλλαγή από kaiju, πιο ελαστική ως προς το ότι η μία από τις πηγές ολέθρου είναι μετάλλαξη του «κολλητού» του κεντρικού ήρωα. Ήδη βάλαμε συναίσθημα ανάμεσα σε τέρας και άνθρωπο σε ένα είδος που δεν το έχει χρησιμοποιήσει ως τώρα ιδιαίτερα (εκτός φυσικά από το ορίτζιναλ Κινγκ Κονγκ). Από την άλλη, έχουμε τόσο το τετριμμένο της θηλυκής παρουσίας από το πουθενά, της δόλιας εταιρίας που θέλει να εκμεταλλευτεί εμπορικά τον όλο χαμό, και του στρατού που ακολουθεί τη δική του -κατά το γράμμα- λογική κι όχι μια πιο ανοιχτόμυαλη. Όπως ήδη καταλάβατε, όλο μα όλο το κλου είναι τα τέρατα της ταινίας (λίγα, αλλά φτάνουν και περισσεύουν), και ο Johnson που είναι ένα αμάλγαμα μάτσο μαχητή (σκεφτόμουν κατά τη θέαση ότι αν στο φιλμ κάνανε κι αυτόν τεράστιο, θα είχε πιο πολύ χάζι…), σκεπτόμενου οικολόγου και μοντέρνου ασκητή. Αν, πάλι, αυτά τα χαρακτηριστικά δεν σας συνδυάζονται καλά, μη φοβάστε, εντός του φιλμ κάθονται με τον πλέον απλό και χολιγουντιανό τρόπο.

Έτσι, ούτε λίγο ούτε πολύ, όλο το αληθινό βάρος πέφτει στη δράση, κι όλα τα υπόλοιπα υπάρχουν απλά για να ξεγελιόμαστε. Εκεί η ψηφιακή δουλειά γίνεται μια χαρά. Κανείς δεν νιώθει ότι παρακολουθεί κάτι το ψεύτικο (δεν έχουν και «θυσίες» υπέρ του τρισδιάστατου), η δράση μεταφέρεται και σε μεγαλούπολη ώστε να μεγαλώσει σε όγκο και το θέαμα, υπάρχουν δύο-τρεις μικροστιγμές -ας πούμε- πιο τρομακτικές, και γενικά ο κίνδυνος είναι ζωντανός και χωρίς να ρουφάει απόλυτα, το πράττει τόσο ώστε να μην κάθεσαι απλά να αναρωτιέσαι με ποιο τυποποιημένο τρόπο θα έρθει η λύτρωση. Μην περιμένετε κάτι το πρωτόγνωρο, πουθενά δεν υπάρχει. Είναι γενικά από τις περιπτώσεις που λες «πάλι καλά». Κι αυτό επειδή το σενάριο δεν κάνει βήματα πέρα από την πεπατημένη, κλασικά κι αυτό μονάχα στηρίζεται στο ότι ανακάλυψε μια καινούργια ιδέα-εκδοχή, ικανή να πλασαριστεί το φιλμ ως πρωτότυπο, ακόμα κι αν επιμέρους ποτέ δεν είναι. Ώρες-ώρες σκέφτομαι ότι εκεί στο Χόλιγουντ απαγορεύουν από τους σεναριογράφους δευτεροκλασάτων υπερπαραγωγών το καλό σενάριο, απλά και μόνο για να μην ανεβάσουν τον εσωτερικό ανταγωνισμό σε σημεία που κάποια στιγμή δεν θα μπορούν να ξεπεράσουν!

Θα θέλαμε ίσως μεγαλύτερη επιμονή στη δράση, παρά στα βαρετά που συμβαίνουν παράλληλα αυτής, θα θέλαμε και λίγο πιο αποκέντρωση από το παραλίγο οικογενειακό θέαμα, αλλά κι έτσι λέμε ένα «οκ». Το είπαμε και λίγο παραπάνω, αλλά αξίζει ως επιμύθιο να το παραθέσουμε κι εδώ: «πάλι καλά»…

Βαθμολογία: