
Πιράνχας 3DD: Η Επιστροφή
- Piranha 3DD
- Piranha 2
- 2012
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Θρίλερ, Μαύρη Κωμωδία, Παρωδία, Τέρατα, Τρόμου
- 21 Ιουνίου 2012
Έχοντας ξυπνήσει από την κρυψώνα τους, κι έχοντας σκορπίσει τον τρόμο κατά τη διάρκεια του spring-break στη λίμνη Βικτόρια, το κοπάδι των πεινασμένων πιράνχα κινείται αντίθετα στο ρεύμα και κατευθύνεται προς το γεμάτο κόσμο «Big Wet Water Park».
Σκηνοθεσία:
John Gulager
Κύριοι Ρόλοι:
Danielle Panabaker … Maddy
Matt Bush … Barry
David Koechner … Chet
David Hasselhoff … David Hasselhoff
Chris Zylka … Kyle
Katrina Bowden … Shelby
Gary Busey … Clayton
Christopher Lloyd … Carl Goodman
Ving Rhames … υπαστυνόμος Fallon
Adrian Martinez … Big Dave
Paul Scheer … Andrew Cunningham
Clu Gulager … Mo
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Patrick Melton, Marcus Dunstan, Joel Soisson
Παραγωγή: Mark Canton, Joel Soisson, Marc Toberoff
Μουσική: Elia Cmiral
Φωτογραφία: Alex Lehmann
Μοντάζ: Martin Bernfeld, Devin C. Lussier, Kirk M. Morri
Σκηνικά: Ermanno Di Febo-Orsini
Κοστούμια: Carol Cutshall
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Piranha 3DD
- Ελληνικός Τίτλος: Πιράνχας 3DD: Η Επιστροφή
- Εναλλακτικός Τίτλος: Piranha 2 [ανεπίσημος]
- Εναλλακτικός Τίτλος: Piranha Three-Double-D
- Εναλλακτικός Τίτλος: Piranha DD [Home Cinema]
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Πιράνχα, τα Σαρκοφάγα (1978)
- Πιράνχας 2: Ιπτάμενοι Δολοφόνοι (1981)
- Πιράνχας 3D (2010)
Σεναριακή Πηγή
- Σενάριο (ιδέα): Πιράνχα, τα Σαρκοφάγα του John Sayles.
- Σενάριο (χαρακτήρες): Πιράνχας 3D των Pete Goldfinger, Josh Stolberg.
Παραλειπόμενα
- Pete Goldfinger και Josh Stolberg είχαν εκφράσει άμεσα τη θέληση τους να ασχοληθούν με ένα ακόμα σίκουελ της σειράς, αλλά οι αδελφοί Weinstein τούς έκοψαν τη φόρα, θεωρώντας πανάκριβα όσα είχαν σχεδιάσει. Για τους δύο μεγαλοπαραγωγούς, το μόνο σχέδιο που είχαν κατά νου αφορούσε μια μικρού προϋπολογισμού ταινία. Ακόμα κι έτσι επιβίωσε από το δικό τους σενάριο η σκηνή που το γεμάτο ανθρώπους αυτοκίνητο πέφτει στη λίμνη.
- Ο John Gulager αναλαμβάνει σκηνοθετική για πρώτη φορά κάποια ταινία που δεν άνηκε στην τριλογία του Feast.
- Ήταν να γυριστεί Ιανουάριο στη Λουϊζιάνα, αλλά αυτό αποδείχτηκε μη πρακτικό λόγω καιρού, μια και όλο το καστ φοράει ελάχιστα ή καθόλου ρούχα. Εντέλει γυρίστηκε τέλη Απρίλη στη Νότια Καρολίνα.
- Ήταν προγραμματισμένο να βγει τον Νοέμβριο του 2011, αλλά τελευταία στιγμή πήγε για το επόμενο Καλοκαίρι.
- Η ταινία βγήκε και τρισδιάστατη. Για την ακρίβεια, γυρίστηκε με 3D κάμερες, αντί για το συνηθισμένο που ήθελε η μετατροπή να γίνεται στο τελικό στάδιο επεξεργασίας.
- Ούτε κουβέντα για περαιτέρω συζήτηση πάνω στο franchise, μια και οι εισπράξεις ήταν καταδικαστικές. Με κόστος 7,5 εκατομμύρια δολάρια, το φιλμ εισέπραξε μόλις 8,5.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 19/6/2012
Μια και η επιστροφή των Πιράνχας στην οθόνη παραπέμπει σε παλιότερη δεκαετία, το σίκουελ ακολουθά την ίδια λογική με τότε που έβλεπες σίκουελ κι έλεγες «ωχ». Βασικά, είναι μια «αρπαχτούλα» που πατάει πάνω στην εμπορική επιτυχία του πρώτου μέρους, αλλιώς δεν μπορείς να εξηγήσεις τα λιγότερο από 80 λεπτά διάρκειας. Παρότι όμως τόσο λίγα, η ταινία θα μπορούσε να κριτικαριστεί σε δύο χρονικά μέρη: μέχρι και το μακελειό και πριν. Επί της ουσίας, μονάχα τα 30 τελευταία λεπτά αξίζουν ιδιαίτερης αναφοράς, μειώνοντας ακόμα περισσότερο τη διάρκεια για την οποία «χρεωνόμαστε». Τι έχουμε επί του συνόλου; Περισσότερα γυμνά στήθη και λιγότερες γραμμές σεναρίου…
Μέχρι του «μακελειού», δεν μπορείς να αγνοήσεις πως τόσο οι χαρακτήρες, όσο και οι νεαροί ηθοποιοί που τους ερμηνεύουν είναι πολύ λίγοι, ως εμπορικά «ανίκανοι». Τόσο λίγοι που κανείς δεν ενδιαφέρεται για την ασφάλεια τους, και είναι σαν να έχουν βγει από κάποιο άλλου τύπου θριλεράκι τρόμου. Βασικά, δεν υπάρχει χαβαλές, δηλαδή η χρυσή λέξη που έκανε το πρώτο μέρος ανεκτικότατο και τώρα να φαντάζει αριστούργημα. Στο τελευταίο κομμάτι του έργου, ο «δεν με ενδιαφέρει αν τον φάει η μαρμάγκα» κύριος Gulager παθαίνει έναν παροξυσμό δημιουργικότητας και πετυχαίνει μια βαρετότατη και χαμηλών κυβικών σκηνή για φινάλε να τη μετατρέψει σε περίτεχνη φάρσα. Μακάρι να ήταν έτσι όλη η ταινία, κι ας μην ήταν και υψηλότερων απαιτήσεων. Μέσα σε όλα, πιο πετυχημένη παρουσία (λάθος: μόνη πετυχημένη παρουσία…) αυτή του David Hasselhoff που παρωδεί τον εαυτό του. Γενικά, είναι από αυτά που τώρα τα βλέπεις, τώρα τα ξέχασες, με κάποιες καλές τρομο-κωμικο-ιδέες να μένουν μετέωρες και να νομίζεις εντέλει ότι τις είδες κάπου αλλού…
Βαθμολογία: