Ένας πολυτελής γάμος στο Παλμ Σπρινγκς γίνεται το σκηνικό γνωριμίας του ανέμελου Νάιλς και της αδελφής της νύφης, Σάρα. Αυτό που αγνοεί η δεύτερη είναι πως ο Νάιλς έχει με μαγικό τρόπο αιχμαλωτιστεί να ζει ξανά και ξανά την ίδια ημέρα, και πως εντός της ίδιας βραδιάς θα μπει από τύχη κι εκείνη μαζί του στην ατέλειωτη λούπα.
Σκηνοθεσία:
Max Barbakow
Κύριοι Ρόλοι:
Andy Samberg … Nyles
Cristin Milioti … Sarah Wilder
J.K. Simmons … Roy Schlieffen
Peter Gallagher … Howard Wilder
Camila Mendes … Tala Anne Wilder
Tyler Hoechlin … Abraham Eugene Trent ‘Abe’ Schlieffen
Meredith Hagner … Misty
Dale Dickey … Darla
Chris Pang … Trevor
June Squibb … Nana Schlieffen
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Andy Siara
Παραγωγή: Chris Parker, Andy Samberg, Akiva Schaffer, Dylan Sellers, Becky Sloviter, Jorma Taccone
Μουσική: Matthew Compton
Φωτογραφία: Quyen Tran
Μοντάζ: Andrew Dickler, Matt Friedman
Σκηνικά: Jason Kisvarday
Κοστούμια: Colin Wilkes
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Palm Springs
- Ελληνικός Τίτλος: Palm Springs
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας (κωμωδία/μιούζικαλ) και πρώτου αντρικού ρόλου (Andy Samberg) στην ίδια κατηγορία.
Παραλειπόμενα
- Ο Andy Siara είχε γράψει μια πρώτη εκδοχή του σεναρίου κατά το δεύτερο του έτος ως φοιτητής, δίχως αυτή να εμπεριέχει στοιχεία φαντασίας. Όταν έγινε επαγγελματίας σε τηλεοπτικές δουλειές, ξαναδούλεψε το κείμενο με πιο φιλόδοξες προοπτικές.
- Οι δεινόσαυροι που κάνουν την εμφάνιση τους σε μια σκηνή προέρχονται από το θεματικό πάρκο του Καμπαζόν της Καλιφόρνιας.
- Γυρίστηκε μέσα σε 21 ημέρες, αλλά όχι στο Παλμ Σπρινγκς.
- Κατά την πρεμιέρα του στο φεστιβάλ του Sundance, πέτυχε ρεκόρ πώλησης δικαιωμάτων, που έφτασαν στα 17.500.000,69 δολάρια. Τα 69 σεντ δεν ήταν τυχαία, μια και το προηγούμενο ρεκόρ ήταν στα 17.500.000.
- Μετά από μια περιορισμένη διανομή σε drive-in που δεν απέφερε πολλά, η ταινία διανεμήθηκε ψηφιακά από το Hulu. Το συνδρομητικό κανάλι ανέφερε πως η θεαματικότητα του έσπασε κάθε ρεκόρ για την πλατφόρμα.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 25/7/2020
Δεν ήταν ακριβώς η γέννηση της όλης ιδέας, αλλά η Μέρα της Μαρμότας φαντάζει εδώ ως αμεσότατη παραπομπή, μια και συνδυάζεται με κωμωδία και ρομάντζο. Σαν να πιάνουμε την έτοιμη ιδέα, και αναζητούμε νέο στόρι πάνω της. Το περίεργο όμως βγαίνει μέσα από τη σύγκριση των δύο ταινιών. Το Palm Springs είναι μεν η ποιοτικής κατεύθυνσης εκδοχή, αλλά όσο ψυχαγωγικός κι αν ήταν ο αυτοσκοπός της Μαρμότας, παραμένει ακόμα η βασίλισσα του χωραφιού.
Η πρωτόλεια ταινία του Max Barbakow ξεχωρίζει ανάμεσα στον βασικό όγκο των αμερικανικών ανεξάρτητων παραγωγών, αλλά φέρει κι αρκετά από τα ελαττώματα τους. Το κυριότερο είναι πως δεν νιώθει άνεση με τη χαμηλή εμβέλεια της συνολικής παρουσίας της, προσπαθώντας να κερδίσει το ευρύ κοινό. Έτσι, πλάι σε σκηνές γεμάτες ανεξάρτητη αυτοπεποίθηση, παρεμβαίνουν κλισέ που συναντάμε στη χολιγουντιανή κομεντί. Και επειδή το μπάτζετ δεν επιτρέπει την άμεση «συγγένεια», το σύνολο είναι δουλεμένο σεναριακά… ως sitcom.
Ευτυχώς, όμως, η ποιότητα του Barbakow δεν εξαντλείται στο «θα ήθελα περισσότερα λεφτά», και πέρα από την άριστη επιλογή του καστ, έχει ένα χιούμορ που δεν περνάει απαρατήρητο. Κάνει μια μικρή κάμψη προς το φινάλε, αλλά κι αυτή όχι επειδή η ταινία το γυρνάει στο δράμα, μα επειδή η κωμωδία στηρίζεται σε ένα φλατ ύφος, που σε κάποιο σημείο εξαντλεί την καλή διάθεση του θεατή. Ακόμα μάλιστα κι αν υπάρχει πρωτότυπο υλικό, αισθάνεσαι ότι πέρα από την έτοιμη αρχική ιδέα, τα επιμέρους σημεία ήρθαν πάνω-κάτω εύκολα στον νου του σεναριογράφου.
Ακόμα ένα συν, και πάλι όμως με «περιοριστικούς όρους», είναι πως ανά σημεία υπάρχει μια γενική φιλοσόφηση περί ύπαρξης, με ατάκες που σε βάζουν σε διαδικασία σκέψης. Είναι όμως τόσο ανέμελα δοσμένες, αλλά και η πλοκή δεν είναι προδιαγεγραμμένη να τις στηρίξει, ώστε δύσκολα μένουν ως προκείμενο. Ξαναγυρίζοντας στις ερμηνείες, χωρίς να μπαίνουν σε ιδιαίτερο κόπο, λόγω βέβαια του φλατ ύφους, Andy Samberg και Cristin Milioti αποτελούν ένα ιδανικό ζευγαράκι που θέλεις όντως να καταλήξει δεμένο στο φινάλε. Αλλά και στους υπόλοιπους ρόλους υπάρχει ένα επιτελείο που υπηρετεί καλά τη σκηνοθετική κατευθυντήρια γραμμή, με προεξέχοντα φυσικά τον J.K. Simmons, που είναι κι ο σωτήριος «αντι-φλατ» καταλύτης, για όσο βέβαια χρησιμοποιείται.
Επειδή βέβαια πρόκειται για καθαρά ταινία διάθεσης, τίθεται το τι χημεία θα κάνει το όλο ύφος με τα δικά σας γούστα. Ειδικά αν είστε φαν της τηλεοπτικής κωμωδίας των ΗΠΑ, το κέφι το έχετε εξασφαλισμένο. Κρίμα από την άλλη θα είναι να το ακυρώσετε λόγω της ανεξάρτητης του εμβέλειας, όπως και άδικο θα είναι για τη Μαρμότα να της στερήσετε τα σκήπτρα της πιο αγαπημένης κομεντί λούπας.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
