Ο Χάρι Φάμπιαν είναι ένας αποτυχημένος δικηγόρος, του οποίου ο αυτοσεβασμός έχει φτάσει στο ναδίρ, γι’ αυτό κι αναζητά τη μεγάλη ευκαιρία να πραγματοποιήσει τα όνειρά του με μιας. Υποκινούμενη από τη μια από τον έρωτα κι από την άλλη από το συμφέρον, η Έλεν, γυναίκα ενός ιδιοκτήτη μπαρ, ακολουθεί τον Χάρι στα σχέδιά του, καθώς θέλει να ξεφύγει από την πνιγηρή ζωή της. Εκείνος σχεδιάζει να στήσει αγώνες μποξ, κι όχι μόνο αυτό αλλά δέχεται και πολλαπλά στοιχήματα. Όμως, οι μποξέρ που υποστηρίζει αποτυγχάνουν, οι δανειστές του τον κυνηγούν και τότε ο Χάρι αποφασίζει για πρώτη και ίσως για τελευταία φορά στη ζωή του ν’ αντιμετωπίσει της ευθύνες του.

Σκηνοθεσία:

Irwin Winkler

Κύριοι Ρόλοι:

Robert De Niro … Harry Fabian

Jessica Lange … Helen Nasseros

Alan King … Ira ‘Boom Boom’ Grossman

Jack Warden … Al Grossman

Cliff Gorman … Phil Nasseros

Eli Wallach … Peck

Barry Primus … Tommy Tessler

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Richard Price

Παραγωγή: Jane Rosenthal, Irwin Winkler

Μουσική: James Newton Howard

Φωτογραφία: Tak Fujimoto

Μοντάζ: David Brenner

Σκηνικά: Peter S. Larkin

Κοστούμια: Richard Bruno

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Night and the City
  • Ελληνικός Τίτλος: Η Νύχτα & η Πόλη
  • Εναλλακτικός Τίτλος: Night & the City
  • Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Η Νύχτα και η Πόλη

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Σεναριακή Πηγή

  • Μυθιστόρημα: Night and the City του Gerald Kersh.

Παραλειπόμενα

  • Το βιβλίο του Gerald Kersh από το 1938 είχε γίνει πρώτα ταινία από τον Jules Dassin το 1950, γράφοντας ιστορία στον χώρο του κλασικού νουάρ. Τόσο η παλιά όσο και η σύγχρονη εκδοχή διανεμήθηκαν από την 20th Century Fox.
  • Τόσο η ταινία του 1950 όσο και το μυθιστόρημα δεν αφορούν το μποξ, αλλά την επαγγελματική πάλη. Τη δεκαετία όμως του 1990, αυτό το “άθλημα” αφορούσε κυρίως τις παιδικές ηλικίες, μια και ήταν πλέον γνωστό πως οι αγώνες ήταν “θεατρικά” στημένοι.
  • Έναν μόνο χρόνο πριν, Robert De Niro και Jessica Lange είχαν διασταυρωθεί για το καστ του Ακρωτηρίου του Φόβου. Η σύμπτωση είναι πως και οι δύο ταινίες είναι ουσιαστικά ριμέικ κάποιας κλασικής. Ακόμα περισσότερο, ο Martin Scorsese ετοιμάζονταν να αναλάβει τη σκηνοθεσία κι αυτού, έχοντας ήδη προσλάβει τον Richard Price για το σενάριο. Τότε όμως αισθάνθηκε πως δεν ήταν υλικό που τον προκαλούσε, αφού όλα τα επιμέρους στοιχεία του τα είχε δουλέψει ξανά στο παρελθόν.

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 8/9/2013

Ελεύθερο ριμέικ του κλασικού φιλμ νουάρ του Ζιλ Ντασέν, στο οποίο ο παλαίμαχος παραγωγός κυρίως και όχι ιδιαίτερα σπουδαίος ως σκηνοθέτης Ίργουιν Γουίνκλερ κάνει το λάθος να εντάξει την ιστορία στο ρεαλιστικό τερέν και όχι σε εκείνο του εξπρεσιονιστικού παραμυθιού των φιλμ νουάρ. Γυμνό από αυτή την ατμόσφαιρα, το έργο αδυνατίζει περισσότερο γιατί είναι από τις σπάνιες φορές που ο Ρόμπερτ ντε Νίρο δεν επιλέγει τον σωστό τόνο, υιοθετώντας ένα ύφος δραμεντί, ενώ από την άλλη η Τζέσικα Λανγκ γράφεται από το σενάριο ως χαρακτήρας με τρυφερότητα και κατά βάθος αρχές, ενώ στο πρωτότυπο ήταν μια αναίσθητη υποκρίτρια. Έτσι, αντί ενός δράματος που παράγεται από μια κινηματογραφική ατμόσφαιρα, έχουμε μια «καθωσπρέπει» αφήγηση που δεν προσφέρει κάτι ιδιαίτερο.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

13 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *