Μαίρη Σέλλεϋ
- Mary Shelley
- Μαίρη Σέλεϊ
- 2017
- ΗΠΑ, Μ. Βρετανία
- Αγγλικά
- Αισθηματική, Βιογραφία, Δραματική, Εποχής, Ιστορική
- 15 Νοεμβρίου 2018
1814, κατά τη διάρκεια της εποχής της αντιβασιλείας στην Αγγλία. Η Μαίρη Βόλστονκραφτ-Γκόντγουιν είναι μια 16χρονη εμπνευσμένη συγγραφέας που ζει στο Λονδίνο και εργάζεται στο βιβλιοπωλείο του πατέρα της, του διάσημου συγγραφέα Γουίλιαμ Γκόντγουιν. Αυτός είναι παντρεμένος, για δεύτερη φορά, με τη Μαίρη Τζέιν Κλερμόντ, έπειτα από τον θάνατο της μητέρας της Μαίρη, και η οικογένεια συμπληρώνεται με τη θετή αδελφή της Μαίρη, την Κλερ Κλερμόντ. Σε ένα ταξίδι στη Σκωτία στο σπίτι φίλων του Γουίλιαμ, η Μαίρη γνωρίζει τον 21χρονο ποιητή Πέρσι Σέλεϊ, ο οποίος δείχνει ενδιαφέρον για αυτήν. Επιστρέφοντας στο Λονδίνο κι έπειτα από λίγο καιρό, η Μαίρη συναντά εκ νέου τον Σέλεϊ, όταν ο τελευταίος ζητάει να μαθητεύσει στο πλάι του Γουίλιαμ. Οι δύο νέοι ξεκινούν μια μποέμικη και φλογερή σχέση, κι όσα θα επακολουθήσουν ανάμεσα τους, θα εμπνεύσουν μετά από καιρό τη Μαίρη στη συγγραφή του περίφημου “Φρανκενστάιν”.
Σκηνοθεσία:
Haifaa Al-Mansour
Κύριοι Ρόλοι:
Elle Fanning … Mary Shelley
Douglas Booth … Percy Bysshe Shelley
Tom Sturridge … λόρδος Byron
Bel Powley … Claire Clairmont
Stephen Dillane … William Godwin
Ben Hardy … John Polidori
Maisie Williams … Isabel Baxter
Joanne Froggatt … Mary Jane Clairmont
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Emma Jensen
Παραγωγή: Amy Baer, Ruth Coady, Alan Moloney
Μουσική: Amelia Warner
Φωτογραφία: David Ungaro
Μοντάζ: Alex Mackie
Σκηνικά: Paki Smith
Κοστούμια: Caroline Koener
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Mary Shelley
- Ελληνικός Τίτλος: Μαίρη Σέλλεϋ
- Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Μαίρη Σέλεϊ
Παραλειπόμενα
- Η ταινία προορίζονταν να ονομαστεί, μέχρι τις αρχές του 2017, ως A Storm In the Stars.
- Η Haifaa Al-Mansour έγινε η πρώτη γυναίκα από τη Σαουδική Αραβία που σκηνοθέτησε ταινία στο Χόλιγουντ.
- Η Sophie Turner ήταν η τελική “αντίπαλος” της Elle Fanning για τον κεντρικό ρόλο. Με την πρώτη όμως ο σχεδιασμός μιλούσε για καθαρή ταινία εποχής, ενώ με τη δεύτερη προορίζονταν για αισθηματικό δράμα, όπως κι επιλέχθηκε.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 13/11/2018
Λίγο στα βαθιά έπεσε η δημιουργός του «Απαγορευμένου Ποδηλάτου», άμεσα αφήνοντας τη Σαουδική Αραβία. Το πώς θα ήταν δυνατόν να έχει μια καθαρή οπτική πάνω στη δυτική λογοτεχνία, είναι μάλλον ελεγχόμενο. Κι όμως, αυτό που πρωτίστως προσπαθεί να πετύχει, είναι να παρουσιάσει ένα έργο γεμάτο με αυτήν, κι άμεσα επηρεασμένο από τον τρόπο σκέψης των λογοτεχνών της Ευρώπης εκείνης της ανανεωτικής για το ανθρώπινο πνεύμα εποχής.
Παρόλο που αυτό είναι βασικά το πρώτο της μέλημα, δεν θα πει κιόλας ότι το καταφέρνει. Η Haifaa Al-Mansour, ίσως μην έχοντας και καλύτερο υλικό έρευνας στα χέρια της, αρκείται σε δάνεια από στοίχους ποιημάτων και αποσπάσματα βιβλίων που αφορούν τους ήρωες, μα δεν γνωρίζει κι επακριβώς πώς αυτά θα τα ενσωματώσει στην ιστορία της. Κι επειδή πρωτίστως ελέγχεται ως σκηνοθέτης, δεν έχει τον τρόπο να τα αντιστοιχίσει στους χαρακτήρες της και στα πεπραγμένα. Βασικά, θέλει μια δόση ευπιστίας για να αισθανθούμε ότι η ελίτ καλλιτεχνών της Βρετανίας εκείνη την εποχή ήταν τόσο «soft». Ειδικά ο λόρδος Βύρωνας παρουσιάζεται μεν ως κάτι το διαφορετικό, αλλά είναι πολύ μακριά από όσα γνωρίζουμε για αυτόν. Μαζί, χάνουμε επαφή με την επανάσταση που συντελούνταν στον χώρο του πνεύματος, λαμβάνοντας μονάχα ενδείξεις για την ύπαρξη της.
Έτσι, παρότι η λιτότητα της εικόνας και το άκουσμα αθανάτων φράσεων προδιαθέτουν για κάτι το αμιγώς σοβαρό, στην ουσία είναι η αισθηματική ιστορία ανάμεσα στο ζευγάρι των Σέλεϊ που βγαίνει νικήτρια. Μια ιστορία που δεν μοιάζει ολότελα να ανήκει στους κανόνες του 19ου αιώνα, αλλά βρίσκει το πεδίο να συγκινήσει τον θεατή. Ακόμα και τα υπεράνω ηθικής σκαμπανεβάσματα της, μάλλον προσθέτουν στο στόρι ως πλοκή, παρά προσγειώνουν τον καθωσπρέπει θεατή. Αντί, λοιπόν, για μια ιστορία επανάστασης των ηθών και του πνεύματος, παρακολουθούμε μία αντίστασης του συντηρητισμού επί αυτών.
Ως φιλμάρισμα, το φιλμ δεν χαρίζει στιγμές επικού σινεμά, αλλά είναι όμορφα κινηματογραφημένο, με εύστοχο φωτισμό που παραπέμπει σε κάτι το πλέον ρεαλιστικό. Μικρά πλάνα, με λίγο βάθος, αλλά εστίαση στα πρόσωπα και τους μορφασμούς τους. Η Elle Fanning λάμπει από ομορφιά, αλλά ίσως δεν ανήκει στο συγκεκριμένο τοπίο. Έχει μια ταιριαστή κατάθλιψη στα μάτια της, αλλά δεν εμπνέει τον δυναμισμό που θα είχε μια γυναίκα που έσπαγε τα πρότυπα της εποχής της. Έχει και τον ανιαρό ρόλο του βράχου ηθικής, κι ίσως για αυτό δεν βρίσκει χώρους να αναδειχτεί περισσότερο. Πιο πιστικό είναι το περιφερειακό γύρω της καστ, απλά η Fanning είναι που απομονώνει τα μάτια του θεατή.
Ίσως, συνοψίζοντας, να έπρεπε να δίνονταν μεγαλύτερη προσοχή από τους παραγωγούς όταν επιλέγουν έναν σκηνοθέτη ή έναν σεναριογράφο. Γιατί, στην περίπτωση μας, όσο φιλότιμη και καλοπροαίρετη είναι η δουλειά της Al-Mansour, μήπως δεν ήταν η καταλληλότερη επιλογή; Άλλο να επαναστατείς ως γυναίκα στην Αραβία τον 21ο αιώνα, κι άλλο στη Βρετανία τον 19ο…
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
