
Προσκύνημα στη Λούρδη
- Lourdes
- 2009
- Αυστρία
- Γαλλικά, Γερμανικά, Ιταλικά, Αγγλικά
- Δραματική, Δραμεντί, Θρησκευτική, Μαύρη Κωμωδία, Σινεφίλ
- 08 Απριλίου 2010
Η Κριστίν έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της πάνω σε μια αναπηρική πολυθρόνα. Όταν αποφασίζει να επισκεφτεί τη Λούρδη, τον θρυλικό τόπο προσκυνήματος στην καρδιά των Πυρηναίων, το κάνει περισσότερο για να ξεφύγει απ’ την απομόνωσή της, παρά από πίστη σ’ ένα θαύμα. Ένα πρωί, όμως, ξυπνάει θεραπευμένη, μπορεί ξανά να περπατήσει. Κι ενώ το θαύμα προκαλεί ζήλια και θαυμασμό, η Κριστίν προσπαθεί να επωφεληθεί απ’ αυτή την απρόσμενη τύχη.
Σκηνοθεσία:
Jessica Hausner
Κύριοι Ρόλοι:
Sylvie Testud … Christine
Lea Seydoux … Maria
Bruno Todeschini … Kuno
Elina Lowensohn … Cecile
Gilette Barbier … Κα Hartl
Gerhard Liebmann … πάτερ Nigl
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Jessica Hausner
Παραγωγή: Philippe Bober, Martin Gschlacht, Susanne Marian, Antonin Svoboda
Φωτογραφία: Martin Gschlacht
Μοντάζ: Karina Ressler
Σκηνικά: Katharina Woppermann
Κοστούμια: Tanja Hausner
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Lourdes
- Ελληνικός Τίτλος: Προσκύνημα στη Λούρδη
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο μοντάζ στα εθνικά βραβεία της Αυστρίας. Υποψήφιο σε ακόμα 3 κατηγορίες, μεταξύ αυτών και καλύτερης ταινίας.
- Βραβείο γυναικείας ερμηνείας (Sylvie Testud) στα Ευρωπαϊκά Βραβεία.
- Καλύτερη ταινία στο φεστιβάλ της Σεβίλλης.
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας. Βραβείο FIPRESCI.
- Καλύτερη ταινία στο φεστιβάλ της Βιέννης.
- Καλύτερη ταινία στο φεστιβάλ της Βαρσοβίας.
Παραλειπόμενα
- Όταν πρωτοπήρε το σενάριο η Sylvie Testud, αμέσως το απέρριψε επειδή δεν ήθελε να παίξει ποτέ μια καλόγρια, ή οτιδήποτε έπαιρνε χαλαρά τη θρησκεία. Όταν το διάβασε, άλλαξε αμέσως γνώμη.
- Ο πρώτος ρόλος είχε πρώτα δοθεί στη Valeria Bruni Tedeschi, αλλά αποχώρησε.
Κριτικός: Βασίλης Καγιογλίδης
Έκδοση Κειμένου: 17/11/2009
Θαύμα ή απάτη; Άγια πράξη ή αυταπάτη; Θαύμα ή θεραπεία; Μήπως είναι απλά ένα ανεξήγητο φαινόμενο; Όπως και να έχει το θαύμα θα είναι πάντοτε απέναντι σε κάτι άλλο που θα το θέτει συνεχώς υπό αμφισβήτηση. Για κάποιους είναι η επιβεβαίωση των λόγων του Θεού, για κάποιους άλλους το μέσο χειραγώγησης των ανθρώπων. Αυτό το θέμα ερευνά μέσα από την ταινία της, η αυστριακή Jessica Hausner, που κάνει σινεμά για τους λίγους, αφού θα πρέπει να αντέξετε τη διαρκή θρησκευτική ατμόσφαιρα και τις επαναλαμβανόμενες προσευχές, τη χριστιανική αισθητική και την ιδιαίτερη καλλιτεχνική της προσέγγιση, ενώ είναι ανάγκη να αφήσετε τις εμμονές σας κατά μέρους, για να διαβάσετε και να αντιληφθείτε αυτά που έχει να σας πει.
Αυστηρώς θρησκευτική ταινία με δομικά στοιχεία ανθρωποκεντρικού σινεμά, η οποία ακολουθεί μία ομάδα προσκυνητών σε μία εκδρομή στη Λούρδη, φωτογραφίζοντας σκέψεις, αντιλήψεις, πράξεις και παραλείψεις, με την σκηνοθέτιδα να εστιάζει κυρίως στο πρόβλημα της κεντρικής ηρωίδας, που είναι καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι. To Lourdes ακολουθεί μία αυστηρή σκηνοθετική τακτική. Η στατική κάμερα και τα αμέτρητα γενικά πλάνα εγκλωβίζουν την κάθε ενέργεια, χειρονομία και κίνηση, όχι μόνο της πρωταγωνίστριας αλλά και το υπόλοιπων χαρακτήρων, οι οποίοι βρίσκονται γύρω της και παρακολουθούν τα τεκταινόμενα, με σκοπό να αναδειχθούν οι αντιλήψεις διαφορετικών ανθρώπων σε θέματα πίστης, που αγγίζουν τις υγιείς προσωπικές προθέσεις ή την ψευδή ευσέβεια, και για να αποτυπωθεί η συνεχής προσπάθεια που καταβάλουν προς αναζήτηση των θαυμάτων. Μέσα από αμέτρητους συμβολισμούς, παραβολές, αλληγορικές αναφορές και πλάνα θρησκευτικού περιεχομένου, που ανάγονται σε παραλήρημα για ορισμένους, αφοσίωση σε ιδεώδη για άλλους, πετυχαίνει να σε καθηλώνει με τα μάτια γεμάτα τρόμο στις εικόνες της, οι οποίες παίρνουν σταδιακά διαστάσεις ψυχολογικού θρίλερ.
Πώς αντιδρούμε στο άκουσμα της λέξης «θαύμα»; Μπορούμε να δεχτούμε την ύπαρξη του, αν συμβεί σε εμάς; Φθονούμε ή χαιρόμαστε για τις σωματικές θεραπείες των άλλων; Μέσα από συνεχή ερωτήματα και διαλόγους θεολογικού προσανατολισμού, που αναπτύσσουν οι ήρωες με το συνάνθρωπο, το εγώ και το θεό τους, αποκαλύπτεται η τρομακτική δύναμη της θρησκείας, των εκπροσώπων και των πιστών της. Η Hausner σε πνίγει με τα βλέμματα μίσους και υποκρισίας πολλών από αυτούς, σου προκαλεί λύπηση για την άνευ όρων παράδοση ορισμένων στα εκκλησιαστικά κηρύγματα και σε εκφοβίζει με το θρησκευτικό σκηνικό την ίδια στιγμή που σε συγκινεί με την κατάνυξη που αναδύεται από τις απλές θρησκευτικές αναπαραστάσεις. Το βλέμμα της Sylvie Testud μέσα από πετυχημένα γκρο-πλάνα, είναι όσο χίλιες λέξεις και η δυναμική του φιλμ πηγάζει, εκτός των άλλων, από τη βιωματική ερμηνεία της.
Η σκηνοθέτιδα μέσα από ένα απενοχοποιημένο σινεμά και ένα νέο, άρτια επεξεργασμένο, (ευρωπαϊκό) κινηματογραφικό στυλ, που παραπέμπει στον μεγάλο Manoel de Oliveira, με αναφορές στο σινεμά των Kaurismaki και Haneke, καταφέρνει να προκαλέσει ένα συνεχώς αυξανόμενο σασπένς, παρουσιάζοντας δυο αλήθειες: αυτή που φαίνεται, της θρησκευτικής ευλάβειας, και αυτή που είναι κρυμμένη από πίσω και θέτει τα πάντα υπό αμφισβήτηση. Σου τονίζει καυτά θέματα πίστης και δεν επιδιώκει να σου κρύψει κάτι. Το νόμισμα έχει δύο πλευρές και εδώ στις παρουσιάζει, βάζοντας και εσένα στο παιχνίδι της κριτικής στάσης. Αρνείται να υποταχθεί στον λόγο που τις προσφέρουν αμφότεροι και θέτει την ταινία της στο επίκεντρο ενός συνεχούς πολέμου, για να αναδείξει την ειρωνεία τού να είσαι άνθρωπος.
Η ηρωίδα της μοιάζει να βιώνει όλα τα παραπάνω. Από την επιφυλακτικότητα, θα περάσει στην αναζήτηση, από εκεί στο προσωπικό της θαύμα, στην αμφισβήτηση και στην πίστη των άλλων για τη σωματική της ίαση, για να καταλήξει στο τέλος στην ανάγκη της να πιστέψει σε αυτό που της συμβαίνει και να δώσει απάντηση στην απορία που βασανίζει το δικό της μυαλό. Είναι μήπως η αυθυποβολή ή η πρόσκαιρη σωματική αλλαγή; Είναι θαύμα αυτό που ζει ή όχι; Όσοι πιστοί προσέλθετε…
Βαθμολογία: