Ο Φλέτσερ Ριντ είναι ένας ετοιμόλογος δικηγόρος και καθ’ έξιν ψεύτης. Όταν ο γιος του Μαξ σβήνει τα κεριά του για τα 5α του γενέθλια, κάνει μόνο μία ευχή: να σταματήσει ο πατέρας του για μία μέρα να λέει ψέματα. Όταν η ευχή του βγαίνει αληθινή, ο Φλέτσερ ανακαλύπτει πως το στόμα του έχει γίνει το μεγαλύτερό του μειονέκτημα.
Σκηνοθεσία:
Tom Shadyac
Κύριοι Ρόλοι:
Jim Carrey … Fletcher Reede
Maura Tierney … Audrey Reede
Justin Cooper … Max Reede
Jennifer Tilly … Samantha Cole
Amanda Donohoe … Miranda
Cary Elwes … Jerry
Swoosie Kurtz … Dana Appleton
Jason Bernard … δικαστής Marshall Stevens
Anne Haney … Greta
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Paul Guay, Stephen Mazur
Παραγωγή: Brian Grazer
Μουσική: John Debney
Φωτογραφία: Russell Boyd
Μοντάζ: Don Zimmerman
Σκηνικά: Linda DeScenna
Κοστούμια: Judy L. Ruskin
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Liar Liar
- Ελληνικός Τίτλος: Ο Ψευταράς
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα πρώτου αντρικού ρόλου (Jim Carrey) σε κωμωδία/μιούζικαλ.
Παραλειπόμενα
- Παρότι η παραγωγή δεν το αναφέρει πουθενά, η ιδέα προέρχεται από τη δανέζικη ταινία Et Dogn Uden Logn (μια μέρα χωρίς ψέματα). Εκεί όμως δεν υπήρχε φαντασία, αλλά απλό στοίχημα.
- Ντεμπούτο σε πολύ μικρή ηλικία για τη Sara Paxton.
- Η ταινία αφιερώθηκε στον Jason Bernard, που έφυγε από τη ζωή λίγο μετά το πέρας των γυρισμάτων.
- Ο Jim Carrey προτίμησε αυτό το φιλμ από τον ρόλο του Δρ. Έβιλ στο πρώτο Όστιν Πάουερς.
- Ο Steve Martin απέρριψε τον πρώτο ρόλο, επειδή είχε πρόβλημα με τον προγραμματισμό του. Στα υπόψιν ήταν και ο Hugh Grant.
- Σε πρώιμο στάδιο, το σχέδιο πέρασε κι από την Disney, με τον κύριο ρόλο κομμένο και ραμμένο πάνω στην Goldie Hawn.
- Ο Judd Apatow, ο Tom Shadyac, ο Mike Binder, αλλά και ο Steve Oedekerk έβαλαν από ένα χεράκι στο σενάριο, χωρίς να αναφέρονται τα ονόματα τους στους τίτλους.
- Το 2001, έγινε ριμέικ στο Μπόλιγουντ.
- Με 45 εκατομμύρια δολάρια κόστος, το φιλμ έφτασε να βγάλει 302,7.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 5/1/2009
Ένα μικρό μαθηματάκι, όχι μόνο συγκεκριμένα προς τους δικηγόρους, αλλά προς όλο τον «ώριμο» κόσμο, ο οποίος έχει συνηθίσει να λέει το ψέμα για ψύλλου πήδημα. Η ταινία πάει παρακάτω από την έξυπνη -όσο και παλιομοδίτικη- αρχική της ιδέα (δάνειο από δανέζικη ταινία της δεκαετίας του 1960), και ο Τζιμ Κάρεϊ είναι καλός στο να κάνει πολλά από το τίποτα. Όμως, ο Τομ Σάντιακ μπερδεύεται ως προς τις προθέσεις του, και δεν καταλαβαίνεις απόλυτα το πού απευθύνεται. Θέλει να κάνει μια απλή οικογενειακή κωμωδία; Μήπως να βοηθήσει τον Κάρεϊ σε ένα ακόμα ξεσάλωμα; Ίσως να έπρεπε τελικά να λείπουν κάποιες «σοβαρές» αναφορές αλά Κάπρα και η ταινία να ήταν καθαρά οικογενειακή. Βέβαια, έτσι θα χάναμε την ευκαιρία να δούμε την Τζένιφερ Τίλι να παίζει απολαυστικά τη σεξουαλικά αδίστακτη αφεντικίνα του Κάρεϊ.
Εντέλει, θέλεις να το ξεχωρίσεις από τον σωρό και να το κατατάξεις στην κατηγορία της «Μαρμότας», αλλά ενώ υπάρχουν σημεία γέλιου και ως γενική ιδέα παρέχει μια απλοϊκή στην εκτέλεση της σάτιρα, το όλο θέμα περπατάει πάνω στην ασφαλή χολιγουντιανή οδό. Τον χαρακτηρισμό του ενδιαφέροντος, όμως, τον κερδίζει.
Βαθμολογία: