Φονικό Όπλο (1987)

ΣΥΝΟΨΗ

Ερευνώντας μια περίεργη υπόθεση αυτοκτονίας, δύο αστυνομικοί, ο ένας στα όρια της σχιζοφρένειας και με τάσεις αυτοκτονίας, και ο άλλος φιλήσυχος και κοντά στη σύνταξη, έρχονται αντιμέτωποι με μια ομάδα βετεράνων του στρατού που εισάγουν και διακινούν παράνομα ναρκωτικά στην Αμερική.

Σκηνοθεσία:

Richard Donner

Κύριοι Ρόλοι:

Mel Gibson … Martin Riggs

Danny Glover … Roger Murtaugh

Gary Busey … Κος Joshua

Mitchell Ryan … Peter McAllister

Tom Atkins … Michael Hunsaker

Darlene Love … Trish Murtaugh

Traci Wolfe … Rianne Murtaugh

Jackie Swanson … Amanda Hunsaker

Steve Kahan … Ed Murphy

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Shane Black, Jeffrey Boam

Παραγωγή: Richard Donner, Joel Silver

Μουσική: Eric Clapton, Michael Kamen

Φωτογραφία: Stephen Goldblatt

Μοντάζ: Stuart Baird

Σκηνικά: J. Michael Riva

Κοστούμια: Mary Malin

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Lethal Weapon
Ελληνικός Τίτλος: Το Φονικό Όπλο [αυθεντικός]
Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Φονικό Όπλο

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Κύριες Διακρίσεις

Υποψήφιο για Όσκαρ ήχου.

Παραλειπόμενα

Σύμφωνα με τον Shane Black, το αρχικό σενάριο ήταν πολύ σκοτεινότερο και διαφορετικό από αυτό που βλέπουμε επί της οθόνης: 140 σελίδων, με διαφορές σε πλοκή και χαρακτήρες, και με σκηνές δράσης μεγαλύτερες σε διάρκεια. Το σενάριο πέρασε από πολλά στούντιο που το απέρριπταν, μέχρι που το πρόσεξε το στέλεχος της Warner Bros., Mark Canton. Έπειτα ο σκηνοθέτης έφερε τον Jeffrey Boam, όπου έκανε τις αλλαγές.
Ο Leonard Nimoy είχε δεχτεί πρόταση να το αναλάβει, αλλά δεν ένιωθε άνετα με τις ταινίες δράσης.
Ο Bruce Willis ήταν βασικός υποψήφιος για τον Ριγκς, κάτι που διακωμωδήθηκε στην παρωδία Το Γεμιστό Όπλο Νο 1 (1993). Για τον ίδιο ρόλο, παρέλασαν οι: Alec Baldwin, Jeff Bridges, Pierce Brosnan, Bryan Brown, Nicolas Cage, Robert De Niro Kevin Costner, Willem Dafoe, Michael Douglas, Harrison Ford, Richard Gere, Jeff Goldblum, Rutger Hauer, Don Johnson, Michael Keaton, Kevin Kline, Christopher Lambert, Michael Madsen, Liam Neeson, Michael Nouri, Al Pacino, Sean Penn, William Petersen, Dennis Quaid, Christopher Reeve, Eric Roberts, Kurt Russell, Arnold Schwarzenegger, Tom Selleck, Charlie Sheen, Sylvester Stallone, Patrick Swayze και John Travolta.
Gibson και Gary Busey εκπαιδεύτηκαν πάνω στις πολεμικές τέχνες καποέιρα, 52 Blocks (μικτή τέχνη) και βραζιλιάνικο ζίου-ζίτσου, μια και ο Donner ήθελε ξεχωριστά στιλ μάχης σώμα με σώμα.
Το φιλμ αφιερώθηκε στον θρυλικό κασκαντέρ Dar Robinson, που σκοτώθηκε με μοτοσικλέτα λίγο μετά το πέρας των γυρισμάτων.
Ο Mel Gibson απέρριψε τη συμμετοχή του τόσο στη Μύγα, όσο και το Οι Αδιάφθοροι για να μπορέσει να παίξει εδώ.
Παρότι είναι το μόνο της σειράς που διαδραματίζεται κατά τις ημέρες των Χριστουγέννων, έκανε πρεμιέρα τον Μάρτιο.
Η επιτυχία στα ταμεία (κέρδη 120,2 εκατομμυρίων, έναντι κόστους των 15), γέννησε τρία σίκουελ, και μια τηλεοπτική σειρά το 2016. Το 2011, δε, η Warner Bros. είχε ανακοινώσει πως θα προχωρούσε σε συνέχεια του franchise, με νέους πρωταγωνιστές.
Το director’s cut διαρκεί 117 λεπτά.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 1/2/2016

Η ταινία είναι ένα μίνι φαινόμενο, και καθόλου τυχαία ακολουθήθηκε από τρεις συνέχειες, που όλες πούλησαν. Η επιτυχία του δεν θα έλεγα πως στηρίζεται τόσο στην αστυνομική δράση. Είναι στα πρότυπα του «Ο Μπάτσος του Μπέβερλι Χιλς», όπου η φοβερή στο είδος δεκαετία των 1970 έχει μπει σε μια πολύ πιο εμπορική ρότα. Είναι το δίδυμο Μελ Γκίμπσον-Ντάνι Γκλόβερ που έχει φοβερή χημεία, και μπορεί εύκολα να συνδυάσει τον δυναμισμό με την πλάκα. Ο Γκίμπσον πλάθει έναν χαρακτήρα ακραία ερωτεύσιμο, έναν αστυνομικό εκτός συστήματος που το μάτι του «γυαλίζει». Από την άλλη, ο Γκλόβερ δεν είναι ο τυπικός “έγχρωμος” που συμπληρώνει, αλλά ένα πρότυπο οικογενειάρχη στα χνάρια του Μπιλ Κόσμπι… απλά με πιστόλι στο χέρι.

Σαν πρώτο μέρος δεν ξεχωρίζει δα εύκολα από τα υπόλοιπα (άτυπα φυσικά, μια και μετράει η γέννηση εδώ των δύο ξεχωριστών χαρακτήρων), και πλέον φαντάζει ως ένα απλό επεισόδιο μιας σειράς. Όπως, όμως, διασκέδασε το κοινό το 1987 στην πρώτη προβολή του, έχει ακόμα τη φρεσκάδα να το πράξει και σήμερα. Πράγματι, είναι διαχρονικής αξίας ψυχαγωγία.

Οι επιρροές είναι φανερές, όπως και η “λείανση” που αναφέρεται από τον αρχικό σεναριογράφο, που ορκίζεται ότι είχε γράψει κάτι πολύ πιο σκοτεινό. Είναι μια “καθαρή” εκδοχή του Ντετέκτιβ Κάλαχαν, όπου ενώ έχουμε βία, ούτε το παρασκήνιο αποτελείται από τύπους που φοβερίζουν τον θεατή, ούτε ακολουθεί κανόνες Σίγκελ. Είναι φιλμ κοινού, και με αρχικό στόχο να σεβαστεί τα χρήματα που θα πέσουν στα ταμεία για χάρη του, χωρίς να αρνείται ότι θέλει αυτά να είναι και πολλά. Ως προς αυτό, πετυχαίνει τους σκοπούς του, αλλά δύσκολα και μάλλον τραβηγμένα θα συμπεριλαμβάνονταν σε μια λίστα με τα καλύτερα αστυνομικά φιλμ.

Βαθμολογία: