Τα Μυαλά που Κουβαλάς 2 (2024)

ΣΥΝΟΨΗ

Η Ράιλι μπαίνει πια στην εφηβεία, και αυτή είναι η στιγμή που τα Κεντρικά έρχονται αντιμέτωπα με μια ξαφνική κατεδάφιση για να κάνουν χώρο για κάτι εντελώς απρόσμενο: νέα Συναισθήματα! Η Χαρά, η Λύπη, ο Θυμός, ο Φόβος και η Αηδία, που χρόνια τώρα διευθύνουν μια επιτυχημένη επιχείρηση, δεν ξέρουν πώς να αντιδράσουν όταν εμφανίζεται το Άγχος. Και φαίνεται πως έχει και παρέα…

Σκηνοθεσία:

Kelsey Mann

Κύριοι Ρόλοι:

Amy Poehler … Joy (φωνή)

Kensington Tallman … Riley Andersen (φωνή)

Phyllis Smith … Sadness (φωνή)

Lewis Black … Anger (φωνή)

Tony Hale … Fear (φωνή)

Liza Lapira … Disgust (φωνή)

Maya Hawke … Anxiety (φωνή)

Ayo Edebiri … Envy (φωνή)

Grace Lu … Grace (φωνή)

Sumayyah Nuriddin-Green … Bree (φωνή)

Adele Exarchopoulos … Ennui (φωνή)

Paul Walter Hauser … Embarrassment (φωνή)

Diane Lane … Κα Andersen (φωνή)

Kyle MacLachlan … Κος Andersen (φωνή)

Lilimar … Valentina ‘Val’ Ortiz (φωνή)

Yvette Nicole Brown … προπονήτρια Roberts (φωνή)

Yong Yea … Lance Slashblade (φωνή)

John Ratzenberger … Fritz (φωνή)

June Squibb … Nostalgia (φωνή)

Ron Funches … Bloofy (φωνή)

Dave Goelz … Frank (φωνή)

Frank Oz … Dave (φωνή)

Bobby Moynihan … Bobby (φωνή)

Flea … Jake (φωνή)

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Dave Holstein, Meg LeFauve

Στόρι: Kelsey Mann

Παραγωγή: Mark Nielsen

Μουσική: Andrea Datzman

Μοντάζ: Maurissa Horwitz

Σκηνικά: Jason Deamer

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Inside Out 2
Ελληνικός Τίτλος: Τα Μυαλά που Κουβαλάς 2

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Τα Μυαλά που Κουβαλάς (2015)

Σεναριακή Πηγή

Στόρι (χαρακτήρες): Τα Μυαλά που Κουβαλάς των Pete Docter, Ronnie Del Carmen.

Παραλειπόμενα

Τεχνική: Computer-animated (ψηφιακό)
Πρώτη μεγάλου μήκους σκηνοθετική δουλειά για τον Kelsey Mann.
Από το χτίσιμο ήδη της πρώτης ταινίας, ο Pete Docter είχε μιλήσει για “5 έως 27 συναισθήματα”, και πάνω σε αυτό πάτησε η υλοποίηση αυτού του σίκουελ, που ανακοινώθηκε τον Σεπτέμβριο του 2022. Χρονικά, η πλοκή τοποθετείται μόλις δύο χρόνια από το ορίτζιναλ, παρότι έχουν ένα χάσμα 9 ετών ως παραγωγές.
Ο Kelsey Mann ξεκίνησε τον σχεδιασμό με 9 νέα συναισθήματα, αλλά γρήγορα κατάλαβε ότι θα χάνονταν η ροή του στόρι και απλοποίησε τα πράγματα. Ανάμεσα σε αυτά που κόπηκαν ήταν η χαιρεκακία, η ζήλια και η ενοχή, με κάποια χαρακτηριστικά τους να προστίθενται στα εναπομείναντα.
Για να εξασφαλιστεί η αυθεντικότητα της ιστορίας και της εµφάνισης των νέων συναισθηµάτων στο µυαλό της έφηβης πια Ράιλι, οι δημιουργοί στράφηκαν σε µια ομάδα κοριτσιών στην εφηβεία. Συγκεντρώθηκαν εννιά κορίτσια ηλικίας 13 ως 16 ετών από την Καλιφόρνια, την Ουάσιγκτον και τη Λουιζιάνα. Κάποιες ασχολούνταν µε τη µουσική, κάποιες µε την τέχνη, κάποιες µε τα αθλήµατα. Τα κορίτσια έβλεπαν την ταινία καθώς εξελισσόταν µέσα σε διάστηµα τριών χρόνων και σχολίαζαν πάνω σε ερωτήσεις όπως τι λειτουργεί ή τι µπορεί να τις ενόχλησε.
Mindy Kaling και Bill Hader δεν αποδέχτηκαν τα χρήματα που τους προσφέρονταν για να επιστρέψουν στους φωνητικούς τους ρόλους, και αντικαταστάθηκαν.
Πρώτη φορά που η Adele Exarchopoulos δανείζει τη φωνή της σε ταινία κινουμένων σχεδίων, και μαζί πρώτη της ταινία για μεγάλο χολιγουντιανό στούντιο.
Το teaser-trailer είχε στο ίντερνετ 157 εκατομμύρια θεάσεις μέσα σε 24 ώρες. Οι 78 εκατομμύρια από αυτές ήταν μόνο στο TikTok. Έσπασε έτσι κάθε προηγούμενο αντίστοιχο ρεκόρ της Disney, ξεπερνώντας το Ψυχρά κι Ανάποδα 2.
Και στα ελληνικά, με τις φωνές των: Νάντια Κοντογεώργη (Χαρά), Λυδία Τζανουδάκη (Ανησυχία), Κώστας Δαρλάσης (Θυμός), Λευτέρης Ελευθερίου (Φόβος), Άντρια Ράπτη (Λύπη), Μαρίνα Σαμάρκου (Αηδία), Έλσα Ζαρρή (Ανία), Λητώ Αμπατζή (Ζήλια), ∆ημήτρης Σάρλος (Ντροπή), Φιλίππα Μαβιτζή (Ράιλι), Λυδία Σγουράκη (Βαλεντίνα), Βασιλική Σούτη (Μπρι), Αγγελίνα Παπαδοπούλου (Γκρέις), Λυδία Σγουράκη (Βαλεντίνα), Αγγελίνα Παπαδοπούλου, Μαρία Πλακίδη (η μαμά), Χρήστος Θάνος (ο μπαμπάς/αστυνομικός Ντέιβ), Κατερίνα Μάντζιου (Ρόμπερτς), Βασίλης Παπαστάθης (Μπλούφι), Τάσος Νταπαντάς (Τζέικ/τσαντάκι), Γιάννης Τσούτσιας (Λανς/Φριτζ/Μπόμπι), Βασίλης Μήλιος (σκοτεινό μυστικό/εργοδηγός/θυμός μπαμπά), Γιώργος Ματαράγκας (αστυνομικός Φρανκ), Βίνα Παπαδοπούλου (Πόλα/θυμός μαμάς), Κατερίνα Γκίργκις (Νοσταλγία), Λένα Μαραβέα (Μάρτζι), Μαρία Μαραγκουδάκη (εκφωνήτρια), Αφροδίτη Αντωνάκη, Πένυ Βισβάρδη, Γεωργία Ιωαννίδου, Κωνσταντίνα Κορδούλη, Γιάννης Λαμπρακόπουλος, Ηλέκτρα Λιανού. Τραγούδι: Νεκτάριος Γεωργιάδης, Ειρήνη Τσίγκα. Σκηνοθετική επιμέλεια: Μαρία Πλακίδη. Μετάφραση: Ελένη Κουβοπούλου. Στοίχοι: Ηλίας Ματάμης.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης
Έκδοση Κειμένου: 14/6/2024

Από τα καλά της Pixar είναι ότι σχεδόν πάντα φροντίζει τα σίκουέλ της, δεν τα γυρίζει πάνω στην εμπορική λογική των εύκολων εισπράξεων μέσω ενός αναγνωρίσιμου brand-name. Η συγκεκριμένη συνέχεια δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα, κινείται πάνω στην ίδια έξυπνη λογική μιας οπτικοποιημένης ψυχολογίας και περιέχει χρήσιμα μηνύματα τόσο για τον ανήλικο όσο και για τον γονέα, όχι όμως εκπέμποντας μια αίσθηση διδακτισμού. Αυτήν τη φορά το ταξίδι είναι ίσως λιγότερο συναισθηματικά έντονο (συγκίνηση υπάρχει προς το φινάλε, αλλά όχι τόσο δυνατή σε σύγκριση με τον προκάτοχο) κι εντοπίζεται ένα μίνι αναμάσημα ιδεών που βρίσκονταν και στην πρώτη ταινία, γεγονός όμως είναι πως πρόκειται σε γενικές γραμμές για ποιοτικό παράδειγμα οικογενειακής ψυχαγωγίας σε όλα τα επίπεδα, και αρκετά έξυπνο για να «τραβήξει» και τις λίγο μεγαλύτερες ηλικίες από αυτές στις οποίες απευθύνεται κυρίως.

Το εύρημα των οιονεί «παράλληλων ψυχογραφημάτων», με τη Riley να αναπτύσσεται και να αλλάζει σαν χαρακτήρας την ίδια στιγμή με τις αντίστοιχες εσωτερικές μεταβολές των ανθρωποποιημένων συναισθημάτων της, λειτουργεί καλά κι εδώ, αν και με την αύξηση του αριθμού των ηρώων κάπου χάνεται η ισορροπία ως προς το μοίρασμα του χρόνου για να εξεταστούν όσο θα έπρεπε όλοι οι δρώντες. Το χιούμορ φυσικά δεν απουσιάζει από την εξίσωση, αν και ενώ προχωράει η πλοκή υποχωρεί σ’ έναν βαθμό για χάρη της περιπέτειας. Θετική εντύπωση προκαλεί κι ένα στοιχείο που αντίκειται στην ντισνεϊκή παράδοση δεκαετιών, και αυτό είναι η απουσία ενός «κακού», προφανώς για να αντικατοπτριστεί και η βαθύτερη φιλοσοφία που διέπει το σενάριο και συνοψίζεται στο ότι, ακόμη και όταν τα κίνητρα των δράσεων κάποιων είναι ευτελή, όλοι οι άνθρωποι έχουν ως βάση την καλοσύνη. Σίγουρα μια αισιόδοξη θεώρηση, δεν είναι εγγυημένο το ότι ακόμη και οι σεναριογράφοι το πιστεύουν αυτό απόλυτα, βγάζει όμως νόημα από άποψη ηθικοπλαστική και ιδεαλιστική για τα παιδιά που βρίσκονται στο κοινό. Και φυσικά μένουν εκτός οι πιο αιχμηρές και «δύσκολες» πλευρές της εφηβείας λόγω mainstream στόχευσης, κάτι που είναι κατανοητό για τα όρια εντός των οποίων κινείται το φιλμ.

Έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς και τις όποιες διαφορές κι εξελίξεις σε τεχνοτροπία σχετικά με το animation από το 2015 στο σήμερα, τόσο σχετικά με την πιο καλά επεξεργασμένη λεπτομέρεια σε πρόσωπα και φόντα όσο και σε διάφορες τάσεις, μικρότερες ή σημαντικότερες (ενδεικτικά η συμβίωση ανά σημεία χειροποίητου και ψηφιακού σχεδίου, κάτι που καθιέρωσαν ακόμη περισσότερο ως μόδα οι πρόσφατες animated περιπέτειες του Spider-Man από τη Sony). Οπτικά έτσι προκύπτει ένα ταιριαστά με το κλίμα πλούσιο αποτέλεσμα.

Το σύνολο των φωνητικών ερμηνειών ίσως εδώ εξαρτάται περισσότερο από την ενθουσιώδη Amy Poehler σε σχέση με το προηγηθέν φιλμ, όπου εκεί προέκυπτε περισσότερο μια σύμπραξη και με τη Λύπη της Phyllis Smith, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι επισκιάζονται άλλα μέλη του καστ που αποδίδουν πέραν του διεκπεραιωτικού. Ξεχωρίζει, ακόμη και αν οι παρεμβάσεις της δεν πιάνουν μεγάλο μέρος του κινηματογραφικού χρόνου, η Adele Exarchopoulos, που τονίζει αυτοσαρκαστικά τη γαλλικότητά της, όχι όμως με τρόπο που να δηλώνει εμμέσως υποτέλεια του στιλ «τώρα είσαι σε αμερικάνικη παραγωγή, πρέπει να υποβαθμιστείς για να αναδείξεις εμμέσως την ανωτερότητά μας», καθώς γίνεται φανερό πως υποδύεται έναν χαρακτήρα με νοημοσύνη άνω του μέσου όρου.

Μπορεί να μην πετυχαίνει να αγγίξει τα επίπεδα ενός «Soul», που μάλλον ήταν η τελευταία πραγματικά μεγάλη της στιγμή αυτά τα χρόνια, όμως η Pixar με τη νέα της δημιουργία θα πρέπει να περηφανεύεται για το ότι έχει διατηρήσει την αξιοπιστία της σε καλλιτεχνικό επίπεδο εδώ και αρκετές δεκαετίες και που αποτελεί την παγκόσμια ναυαρχίδα του είδους της ακόμη και σήμερα. Και αν στο ενδιάμεσο της τυχαίνουν και μερικά ελαφριά «στραβοπατήματα», όταν πετυχαίνει τη συνταγή όπως εδώ μεταδίδει μια οικεία απόλαυση όπως κανένα άλλο στούντιο δεν ξέρει να κάνει.

Βαθμολογία: