Χωρίς Οίκτο (2013)

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Τζόι Τζονς ζει πλέον άστεγος και φυγάς, μετά την πρόσκληση του σε στρατοδικείο. Είναι ένας τσακισμένος ψυχολογικά πρώην στρατιώτης ειδικών δυνάμεων, αιχμάλωτος στα γρανάζια του υποκόσμου του Λονδίνου. Όταν του δίνεται η ευκαιρία να πάρει την ταυτότητα ενός άλλου ανθρώπου, μεταλλάσσεται σε άγγελο εκδίκησης.

Σκηνοθεσία:

Steven Knight

Κύριοι Ρόλοι:

Jason Statham … Joseph Smith/Joey Jones

Agata Buzek … αδελφή Cristina

Christian Brassington … Max Forrester

Vicky McClure … Dawn

Benedict Wong … Κος Choy

Danny Webb … Damon

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Steven Knight

Παραγωγή: Guy Heeley, Tracy Rector, Paul Webster

Μουσική: Dario Marianelli

Φωτογραφία: Chris Menges

Μοντάζ: Valerio Bonelli

Σκηνικά: Michael Carlin

Κοστούμια: Louise Stjernsward

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Hummingbird
Ελληνικός Τίτλος: Χωρίς Οίκτο
Διεθνής Τίτλος: Redemption

Παραλειπόμενα

Σκηνοθετικό ντεμπούτο για τον σεναριογράφο Steven Knight.
Ο δημιουργός σκέφτονταν αρχικά τον Cillian Murphy ως Τζόι.
Η ταινία είναι σχεδόν εξολοκλήρου γυρισμένη μέσα στη νύχτα. Επίσης χρησιμοποιήθηκαν αρκετά στέκια αστέγων, με κάποιους από αυτούς να λειτουργούν ως κομπάρσοι.
Το φιλμ κόστισε 20 εκατομμύρια δολάρια, άλλα έβγαλε μόνο 12,6.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Χαρακτηριστικό είναι το άκουσμα του παραδοσιακού βουλγαρικού τραγουδιού Malka Moma Si Se Bogu Moli (“μια κοπέλα προσεύχεται στον Θεό”), ερμηνευμένο από τη Neli Andreeva και τη χορωδία Philip Koutev.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 3/6/2018

Από τον αναγνωρισμένο σεναριογράφο Στίβεν Νάιτ, είναι λογικό να περίμενε κανείς μια ακόμα καλύτερη συνέχεια, μετά το «Locke», στις σκηνοθετικές του αναζητήσεις. Μα ενώ ο Νάιτ διατηρεί το κέφι να κάνει μια διαφορετικού τύπου αστική περιπέτεια από τα συνηθισμένα, προδίδεται από το σενάριο που υποτιθέμενα έπρεπε να είναι και το δυνατό του χαρτί. Προσπαθώντας να παρουσιάσει κάτι ανάμεσα σε μοντέρνο νουάρ, ψυχόδραμα και καθαρή δράση, ο δημιουργός χάνει το μέτρο του, προδίδεται κι από τις μεγάλες του προθέσεις, και καταλήγει σε ένα αποτέλεσμα δίχως σοβαρότητα. Ως δράση καθαρά, η παρουσία και μόνο του Τζέισον Στέιθαμ αρκούσε υπό το φόντο μιας τόσο καλοσχηματισμένης ατμόσφαιρας. Αλλά εδώ ανακατεύονται συμβολισμοί, παραβολές και πομπώδεις αναφορές που όχι μονάχα δεν λειτουργούν, αλλά τσακίζουν και το σύνολο. Από τις περιπτώσεις που λύγισαν υπό το βάρος των υψηλών προθέσεων.

Βαθμολογία: