Μια Ξανθιά στο Πιάτο μου
- HouseSitter
- 1992
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Αισθηματική, Κομεντί, Κωμωδία
Ο Νιούτον Ντέιβις χτίζει το σπίτι των ονείρων του στα προάστια και το προσφέρει μαζί με πρόταση γάμου στην Μπέκι. Αυτή τον απορρίπτει κι ο Νιούτον φεύγει για την πόλη. Εκεί θα περάσει μια νύχτα με την Γκουέν και θα την αφήσει πριν καν ξυπνήσει. Δεν ήξερε πού έμπλεκε. Η Γκουέν βρίσκει το σπίτι του στα προάστια, και προσποιείται σε όλη τη γειτονιά πως είναι η νέα σύζυγος του Νιούτον. Ακόμα και στους γονείς του. Ο Νιούτον το μαθαίνει τελευταίος, αλλά το βρίσκει ως ευκαιρία για να κερδίσει πίσω την Μπέκι.
Σκηνοθεσία:
Frank Oz
Κύριοι Ρόλοι:
Goldie Hawn … Gwen Duncle/Buckley/Phillips
Steve Martin … Newton Davis
Dana Delany … Becky Metcalf
Julie Harris … Edna Davis
Donald Moffat … George Davis
Peter MacNicol … Marty
Richard B. Shull … Ralph/Bernie Duncle
Laurel Cronin … Mary/Mary Duncle
Cherry Jones … Patty
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Mark Stein
Στόρι: Mark Stein, Brian Grazer
Παραγωγή: Brian Grazer
Μουσική: Miles Goodman
Φωτογραφία: John A. Alonzo
Μοντάζ: John Jympson
Σκηνικά: Ida Random
Κοστούμια: Betsy Cox
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: HouseSitter
- Ελληνικός Τίτλος: Μια Ξανθιά στο Πιάτο μου
Παραλειπόμενα
- Ο ρόλος της Γκουέν δόθηκε αρχικά στη Meg Ryan, που όμως αποχώρησε λόγω δημιουργικών διαφορών. Έπειτα έγινε πρόταση στην Kim Basinger, η οποία όμως και την αρνήθηκε.
- Το πολυτελές κεντρικό σπίτι της ταινίας βρίσκονταν στο Κόνκορντ της Μασαχουσέτης, αλλά γκρεμίστηκε λίγο μετά το πέρας των γυρισμάτων.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 9/8/2016
Ο Φρανκ Οζ (από «Το Μαγαζάκι του Τρόμου», έως το «Ένας Θάνατος σε μια Κηδεία») δεν κάνει την καλύτερη του κωμωδία, αλλά κι αυτή ανήκει σε μια σειρά από πολλές του του είδους που αξίζουν τα λεφτά τους. Ο χαρακτήρας της Γκόλντι Χόουν αποπνέει μια φοβερή παλαβομάρα, και ο «σοβαρός» του Στιβ Μάρτιν αρχίζει να παραλληλίζεται μ’ αυτήν, καθώς προχωράει το έργο. Αποτέλεσμα είναι να έχουμε μια διασκεδαστικότατη κωμωδία χαρακτήρων, με κάτι από σκριούμπολ παλιό Χόλιγουντ, και με ένα σενάριο που δεν έχει τη μεγάλη επιμέρους έμπνευση (πέρα από την κεντρική), αλλά ρέει ευχάριστα. Υπάρχει φανταστική χημεία ανάμεσα στους δύο κωμικούς και δεν είναι τυχαίο ότι ξαναζευγάρωσαν πάλι το 1999 («Οι Επαρχιώτες»). Εγγυημένη διασκέδαση χωρίς πολλές απαιτήσεις, αλλά κι αγνό αμερικανικό ελαφρύ σινεμά. Κορυφαία ατραξιόν, το δίχως άλλο, οι «γονείς» της «νύφης».
Βαθμολογία: