Ένα Αστείο Κορίτσι

Πιστεύοντας στο κωμικό της ταλέντο και τη φωνή της, μια νεαρή κοπέλα από την εβραϊκή συνοικία της Νέας Υόρκης καταφέρνει να προσληφθεί στο θίασο του διάσημου Φλόρενς Ζίγκφιλντ και να αναδειχθεί σε αστέρι του μουσικού θεάτρου. Όμως, αντίθετα με την καριέρα της, η προσωπική της ζωή δεν θα είναι και τόσο ρόδινη.

Σκηνοθεσία:

William Wyler

Κύριοι Ρόλοι:

Barbra Streisand … Fanny Brice

Omar Sharif … Nick Arnstein

Kay Medford … Rose Brice

Anne Francis … Georgia James

Walter Pidgeon … Florenz Ziegfeld

Lee Allen … Eddie Ryan

Mae Questel … Κα Strakosh

Gerald Mohr … Branca

Frank Faylen … Κος Keeney

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Isobel Lennart

Παραγωγή: Ray Stark

Μουσική: Jule Styne

Φωτογραφία: Harry Stradling Sr.

Μοντάζ: William Sands, Maury Winetrobe

Σκηνικά: Gene Callahan, Robert Luthardt

Κοστούμια: Irene Sharaff

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

• Αυθεντικός Τίτλος: Funny Girl
• Ελληνικός Τίτλος: Ένα Αστείο Κορίτσι

Άμεσοι Σύνδεσμοι

• Παράξενη Κυρία (1975)

Σεναριακή Πηγή

• Θεατρικό: Funny Girl της Isobel Lennart.

Κύριες Διακρίσεις

• Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου (Barbra Streisand). Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, δεύτερο γυναικείο ρόλο (Kay Medford), μουσική (μιούζικαλ), φωτογραφία, μοντάζ, ήχο και τραγούδι (Funny Girl).
• Χρυσή Σφαίρα πρώτου γυναικείου ρόλου (Barbra Streisand) σε κωμωδία/μιούζικαλ. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία (κωμωδία/μιούζικαλ), σκηνοθεσία και τραγούδι (Funny Girl).
• Υποψήφιο για Bafta πρώτου γυναικείου ρόλου (Barbra Streisand), φωτογραφίας και κοστουμιών.
• Βραβείο ξένης γυναικείας ερμηνείας (Barbra Streisand) στα David di Donatello.

Παραλειπόμενα

• Η σεναριογράφος Isobel Lennart είχε γράψει το Funny Girl επίσης ως σενάριο για ένα δράμα με τίτλο My Man. Αυτό το προόριζε για τον παραγωγό Ray Stark, που τύχαινε να είναι συγγενής της Fanny Brice (αν και η αληθινή ιστορία της Brice είναι αρκετά ελεύθερα αποδομένη). Κανένα όμως στούντιο δεν επέδειξε θέληση να το χρηματοδοτήσει, και η Lennart αποδέχτηκε μια πρόταση να το μετατρέψει σε θεατρικό μιούζικαλ. Αυτό ανέβηκε στο Μπρόντγουεϊ το 1964 με πρωταγωνιστές τους Barbra Streisand και Sydney Chaplin, γνωρίζοντας πολύ μεγάλη επιτυχία. Η Streisand θα συνοδεύσει και την παράσταση στο Γουέστ Εντ το 1966.
• Για τον Ray Stark, η Barbra Streisand ήταν η μόνη ιδανική για τον ρόλο, ακόμα κι αν η ηθοποιός δεν είχε ακόμα καμία εμφάνιση επί της οθόνης. Τα στελέχη όμως της Columbia Pictures ήθελαν τη Shirley MacLaine. Οι δυο τούς ήταν καλές φίλες και μοιράζονταν την ίδια ημέρα γενεθλίων -επίσης αμφότερες ήθελαν τον ρόλο. Ο Stark όμως θα επιβάλει την επιλογή του, λέγοντας στα στελέχη ότι εάν δεν κάνουν πίσω, η ταινία δεν θα γυρίζονταν ποτέ.
• Οι Mike Nichols, George Roy Hill και Gene Kelly ήταν υποψήφιοι για τη σκηνοθετική καρέκλα, με τον Sidney Lumet να είναι αυτός που επιλέχτηκε. Μετά όμως από 6 μήνες εργασίας, ο σκηνοθέτης θα επικαλεστεί δημιουργικές διαφορές και θα αποχωρήσει. Τη θέση του θα αναλάβει ο William Wyler, που παρότι είχε πολλά χρόνια ένδοξης καριέρας, δεν είχε ασχοληθεί ποτέ με ένα μιούζικαλ. Κι ενώ αυτός έκαμψε τις αρχικές του αμφιβολίες, η Streisand τύχαινε να μην έχει ακούσει ποτέ το όνομα του, μέχρι που την πληροφόρησαν ότι η καριέρα του ήταν γεμάτη από Όσκαρ.
• Ο συνθέτης του θεατρικού, ο Jule Styne, ήθελε τον Frank Sinatra για τον Νίκι, αλλά εκείνος θα έλεγε το ναι μόνο εάν του πρόσθεταν καινούργια τραγούδια και επέκτειναν περισσότερο τον ρόλο του. Cary Grant, Marlon Brando, Gregory Peck, Sean Connery, David Janssen και James Garner τέθηκαν ακολούθως ως υποψήφιοι, αλλά ο ρόλος πήγε στον αιγύπτιο Omar Sharif, όταν ο σκηνοθέτης έτυχε να τον δει να τρώει στο κυλικείο του στούντιο. Το ξέσπασμα του αραβο-ισραηλικού πολέμου παραλίγο να του στοιχίσει τον ρόλο, αλλά οι Wyler και Streisand έθεσαν βέτο υπέρ της συμμετοχής του. Βέβαια, η παρουσία μιας εβραίας και ενός άραβα ηθοποιού να φιλιούνται παραλίγο να του στοιχίσει την αιγυπτιακή υπηκοότητα, με τη Streisand να απαντάει πάνω σε αυτό “Νομίζετε ότι το Κάιρο συγχίστηκε; Καλύτερα να βλέπατε το γράμμα που πήρα από τη θεία Ρόζελ”!
• Για το εμπορικό καλό του φιλμ αλλά και την επίτευξη της χημείας ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές, το στούντιο και ο σκηνοθέτης “συνωμότησαν” ώστε να δημιουργηθεί δεσμός ανάμεσα τους, μια και ο Sharif ήταν ελεύθερος και η Streisand είχε προβλήματα με τον γάμο της με τον Elliott Gould. Τα κόλπα συμπεριελάμβαναν να έχουν γειτονικά τροχόσπιτα στα γυρίσματα, ενώ φρόντιζαν να κάνουν ταυτόχρονα τα ντους τους. Μπορεί να τα κατάφεραν, αλλά ειδικά η οικογένεια της ηθοποιού είδε πολύ αρνητικά τον δεσμό αυτό, λόγω του πολέμου.
• Η Streisand με το καλημέρα στον κινηματογράφο επέδειξε τάση για τελειομανία, φτάνοντας να διαφωνεί συχνά με τον Wyler, ενώ απαιτούσε οι σκηνές της να έχουν πολλαπλές λήψεις ώστε να βρεθεί αυτή που την ικανοποιούσε. Στα απομνημονεύματα της το 2023, η ηθοποιός θα αρνηθεί ότι δεν τα πήγαινε καλά με τον μεγάλο σκηνοθέτη, ενώ θα προσθέσει ότι τα ρεπορτάζ της εποχής υπερέβαλαν.
• Οι φήμες θέλουν πολλές σκηνές με την Anne Francis να κόπηκαν στο μοντάζ, με την ηθοποιό να απαιτεί να βγει το όνομα της από τους τίτλους. Η Streisand όμως, που ήταν στο επίκεντρο αυτής της κατηγορίας, δήλωσε πως δεν είπε ποτέ να κοπεί το οτιδήποτε, ενώ και η Francis δημοσίως μετέθεσε το πρόβλημα της στην παραγωγή αντί για τη συνάδελφο της.
• Η πρώτη φράση της Φάνι στην ταινία είναι το “Hello, gorgeous”. Την ίδια ατάκα θα πει η Streisand αγγίζοντας για πρώτη φορά ένα Όσκαρ, στην απονομή που ακολούθησε. Αυτή η φράση έμελλε να γράψει ιστορία στην ποπ κουλτούρα.
• Ήταν η πιο εμπορική ταινία στις ΗΠΑ για το 1968 (κόστος 14,1 και κέρδη 58,5 εκατομμύρια δολάρια), και θεωρείται ως ένα από τα κλασικότερα μιούζικαλ όλων των εποχών. Το όνομα της Streisand καθιερώθηκε αυτόματα με το ντεμπούτο της ως πρώτου μεγέθους, αν και η οσκαρική της νίκη είχε τη μοναδικότητα να μοιραστεί ανάμεσα σε αυτήν και την Katharine Hepburn (για το Λιοντάρι του Χειμώνα). Η δε Columbia είχε μέσα στο ίδιο έτος και το μιούζικαλ Όλιβερ, πετυχαίνοντας ρεκόρ οσκαρικών υποψηφιοτήτων για μιούζικαλ του ίδιου στούντιο μέσα στο ίδιο έτος, αριθμώντας 19.
• Το 1975, η Φάνι Μπράις και η Barbra Streisand επέστρεψαν για το σίκουελ Παράξενη Κυρία (Funny Lady), που είχε όμως ανάμικτες κριτικές.

Μουσικά Παραλειπόμενα

• 18 τραγούδια ακούγονται επί του φιλμ, με τα 60 από τα 160 λεπτά του φιλμ να αφορούν αυτά. Από τα ορίτζιναλ κομμάτια του Jule Styne, σε στίχους του Bob Merrill, ξεχώρισε το People, ενώ υπάρχει και το My Man, ένα τραγούδι της δεκαετίας του 1920 που είχε γίνει ορόσημο του θεατρικού. Ειδικά για την ταινία γράφτηκε το Funny Girl, το Rollerskate Rag και το The Swan, όλα συγκεκριμένα για τη Streisand.