Ο Τσάρλι είναι φαν των θρίλερ τρόμου. Παρατηρώντας τους νέους γείτονες, φαντάζεται πως ο ένας είναι βρικόλακας κι ο άλλος ο υποτακτικός του. Δυστυχώς για αυτόν, οι τραβηγμένοι φόβοι του βγαίνουν αληθινοί, και μονάχα ο παλιομοδίτης ηθοποιός Πίτερ Βίνσεντ έχει την εμπειρία να τον βοηθήσει.
Σκηνοθεσία:
Tom Holland
Κύριοι Ρόλοι:
William Ragsdale … Charley Brewster
Roddy McDowall … Peter Vincent
Chris Sarandon … Jerry Dandrige
Amanda Bearse … Amy Peterson
Stephen Geoffreys … Edward ‘Evil Ed’ Thompson
Jonathan Stark … Billy Cole
Dorothy Fielding … Judy Brewster
Art Evans … ντετέκτιβ Lennox
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Tom Holland
Παραγωγή: Herb Jaffe
Μουσική: Brad Fiedel
Φωτογραφία: Jan Kiesser
Μοντάζ: Kent Beyda
Σκηνικά: John DeCuir Jr.
Κοστούμια: Robert Fletcher
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Fright Night
- Ελληνικός Τίτλος: Νύχτα Τρόμου
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Νύχτα Τρόμου 2 (1988)
- Νύχτα Τρόμου (2011)
- Νύχτα Τρόμου 2 (2013)
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο Dario Argento στο φεστιβάλ του Αβοριάζ.
Παραλειπόμενα
- Ο Tom Holland καθιερώνεται άμεσα εδώ με το σκηνοθετικό του ντεμπούτο. Ήδη ενεργοποιούνταν ως σεναριογράφος.
- Το όνομα του Peter Vincent προήλθε από αυτά των Peter Cushing και Vincent Price, για αυτονόητους λόγους. Ο ρόλος μάλιστα είχε γραφτεί ειδικά για τον Vincent Price, αλλά εκείνη την εποχή ο ηθοποιός ένιωθε ότι είχε τυποποιηθεί υπερβολικά ως κυνηγός βρικολάκων, και δεν δέχονταν πλέον ρόλους σε ταινίες τρόμου.
- Ο William Ragsdale είχε περάσει δίχως ευτυχή κατάλληλη από οντισιόν για να παίξει στη Μάσκα, στο πλάι της Cher. Από εκεί όμως τον θυμόταν η Jackie Burch, η κοινή υπεύθυνη κάστινγκ αμφότερων των ταινιών, και θεώρησε πως έκανε για τον κεντρικό εδώ ρόλο. Μετά από αρκετές οντισιόν, ο Ragsdale έμαθε τη νύχτα του Χάλογουιν το 1984 πως κέρδισε τον ρόλο, κι ενώ ανάμεσα στους “αντιπάλους” ήταν κι ο Charlie Sheen.
- Αρχικά στο σενάριο ο ρόλος του βρικόλακα ήταν πολύ πιο βάναυσος, αλλά ο Chris Sarandon επέμεινε να βρεθούν κάποια σημεία εξανθρωπισμού του, όπως η ύπαρξη μιας αιώνιας αγαπημένης.
- Η ταινία ήταν η πλέον χαμηλού προϋπολογισμού που είχε κάνει ποτέ εκείνη την περίοδο η Columbia, μην αναμένοντας και πολλά από τα ταμεία. Τα 9 εκατομμύρια δολάρια όμως που επενδύθηκαν στο μπάτζετ απέφεραν 24,9 εκατομμύρια δολάρια εισπράξεις. Αυτό ακολουθήθηκε από μια έντονη cult φήμη, ένα σίκουελ μέσα στην ίδια δεκαετία και ένα ριμέικ μετά από αρκετά χρόνια.
- Από το 1988 έως το 1993, η NOW Comics παρουσίασε μια σειρά κόμικ βασισμένη στους χαρακτήρες της ταινίας. Μέσα σε αυτά, η ταινία του Holland υπήρχε αυτούσια σε δύο μέρη.
- Το 2020 ακούστηκαν συζητήσεις πάνω σε νέο απευθείας σίκουελ αυτής της ταινίας, με προσωρινό τίτλο Fright Night: Resurrection.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Οι J. Geils Band είναι που ερμηνεύουν το ομότιτλο ροκ τραγούδι.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 2/11/2021
Για να ανακαλύψεις το γιατί έγινε επιτυχία η ταινία του Tom Holland, πρέπει είτε να ήσουν σε ηλικία εφήβου τη δεκαετία του 1980, είτε να έχεις το γνωστό κόλλημα με την εν λόγω δεκαετία. Τότε θα μπορέσεις να «καταπιείς» εκείνους του 80’s κώδικες που το Νύχτα Τρόμου χρησιμοποιεί κατά κόρον. Ακόμα όμως και «εγκυκλοπαιδικά», έναν χαβαλέ θα τον κάνεις με την όλη φασαρία.
Παραδόξως, ο πρωτοεμφανιζόμενος εδώ σκηνοθέτης σέβεται στα βασικά τους λόγους εκείνους που διαχρονικά είχαν φέρει τους βρικόλακες στην πρώτη γραμμή του σινεμά τρόμου, αλλά ανακαλύπτει και τα αίτια που πλέον είχαν περάσει σε ένα στάδιο αφόρητου ρετρό. Έτσι ενσωματώνει την όλη φιλολογία στο αμερικανικό νεανικό σινεμά που τότε γνώριζε μεγάλες δόξες, αποφασίζοντας να διατηρήσει τους κανόνες που η λογοτεχνία και ο κινηματογράφος είχαν θέσει για τους βρικόλακες. Αυτό και ο αιώνια κλισέ χαρακτήρας του κυνηγού βρικολάκων-Roddy McDowall είναι που πετυχαίνουν το δέσιμο από γενιά σε γενιά, παραδίδοντας όμως εξολοκλήρου το αποτέλεσμα στη σύγχρονη εξ αυτών.
Το χιούμορ υπάρχει περισσότερο στην ατμόσφαιρα παρά σε ατάκες, ενώ ο τρόμος υποστηρίζεται από την εξέλιξη των εφέ κατά τη συγκεκριμένη περίοδο, με αιχμή αυτά του προσθετικού μακιγιάζ (σήμερα δεν εντυπωσιάζουν και δικαίως). Με αυτό τον τρόπο αγγίζουμε τόσο τους φαν των νεανικών ταινιών όπως προείπαμε, όσο όμως κι αυτούς του επίσης δημοφιλούς νεανικού τρόμου, πάντα με μια εμπορική αλά παρέα Spielberg λογική. Βέβαια, ο Holland δεν είναι και κάποιος δημιουργός περιωπής, κι αυτό που κάνει είναι απλά να «τσιτώνει» τα ένστικτα του κοινού με αυτό που πιθανότατα θα ήθελε να δει. Κι ως προς αυτό είναι πετυχημένος. Δεν λείπει φυσικά ούτε η MTV λογική σε πολλά σημεία, ούτε ο αισθησιασμός που έρχεται ως δάνειο τόσο από τη μυθολογία του είδους όσο και την καθιερωμένη στα 80’s λατρεία όλων των ηλικιών προς παρόμοια θεάματα.
Εν ολίγοις, ο Holland κάθισε πρώτα και αποκωδικοποίησε το τι τραβάει έναν θεατή στις αίθουσες κατά τη συγκεκριμένη χρονικά περίοδο, και τα στρίμωξε όλα σε ένα σενάριο που λέει λίγα αλλά δείχνει πολλά. Μακάρι και οι νεότεροι ηθοποιοί να ισοσκέλιζαν το βάρος της εμφάνισης του McDowall και του Chris Sarandon, ώστε να μιλούσαμε για κάτι και ως προς το καστ.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
