Οδός Τρόμου - Μέρος 1: 1994 (2021)

Οδός Τρόμου – Μέρος 1: 1994

🆗 Εγχρ. 01 ωρ. 47 λεπ.

11 votes 3.9

ΣΥΝΟΨΗ

Το 1994, μια παρέα εφήβων ανακαλύπτει ότι τα τρομακτικά γεγονότα που στοιχειώνουν την πόλη τους για πολλές γενιές μπορεί να συνδέονται μεταξύ τους, και ότι οι ίδιοι μπορεί να είναι οι επόμενοι στόχοι.

Σκηνοθεσία:

Leigh Janiak

Κύριοι Ρόλοι:

Kiana Madeira … Deena Johnson

Olivia Scott Welch … Samantha Fraser

Benjamin Flores Jr. … Josh Johnson

Julia Rehwald … Kate Schmidt

Fred Hechinger … Simon Kalivoda

Ashley Zukerman … σερίφης Nick Goode

Darrell Britt-Gibson … Martin

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Phil Graziadei, Leigh Janiak

Στόρι: Kyle Killen, Phil Graziadei, Leigh Janiak

Παραγωγή: Peter Chernin, David Ready, Jenno Topping

Μουσική: Marco Beltrami, Marcus Trumpp

Φωτογραφία: Caleb Heymann

Μοντάζ: Rachel Goodlett Katz

Σκηνικά: Scott Kuzio

Κοστούμια: Amanda Ford

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Fear Street: 1994
Ελληνικός Τίτλος: Οδός Τρόμου – Μέρος 1: 1994
Εναλλακτικός Τίτλος: Fear Street
Εναλλακτικός Τίτλος: Fear Street Part 1: 1994

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Σεναριακή Πηγή

Σειρά μυθιστορημάτων: Fear Street του R.L. Stine.

Παραλειπόμενα

Η σειρά βιβλίων του R.L. Stine ξεκίνησε το 1989 (με το The New Girl), και πέρασε από μια μεγάλη σειρά spin-off για να ολοκληρωθεί κατά τα τέλη των ’10. Μέχρι το 2010, είχε καταγραφεί ότι είχαν πουλήσει πάνω από 10 εκατομμύρια κόπιες ανά τον πλανήτη, αλλά έκτοτε άρχισαν να θεωρούνται ξεπερασμένα.
Η Viacom Productions προσπάθησε να κάνει μια τηλεοπτική σειρά Fear Street το 1998, αλλά τα απογοητευτικά νούμερα που κατέγραψε το ABC προβάλλοντας τον πιλότο της σειράς, σταμάτησαν τον σχεδιασμό.
Ήδη από το 1997, η Hollywood Pictures είχε ανακοινώσει πως θα ξεκινήσει ένα franchise ταινιών στα πρότυπα του Scream, με βάση τα βιβλία. Το 2015, ήταν η σειρά των 20th Century Fox και Chernin Entertainment να μιλήσουν για κάτι ανάλογο, και το 2017 ακούστηκε για πρώτη φορά το όνομα της Leigh Janiak και η προετοιμασία για τριλογία. Το 2020, η Chernin Entertainment αποφάσισε να κόψει δεσμούς με την 20th Century Fox, κι έδωσε τις ταινίες στο Netflix. Αυτό αποφάσισε να βγουν στην πλατφόρμα του με διαφορά μίας βδομάδας η μία από την άλλη.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 4/7/2021

Για τους σκοπούς που εξυπηρετεί αυτό το σλασεράκι, συγχωρήστε μου το τούρκικο, είναι ταμάμ! Είναι αυτό το καθαρόαιμο ταινιάκι του είδους που βλέπουμε από τη δεκαετία του 1980, χωρίς να επιζητεί να φέρει την οποιαδήποτε ανατροπή ή εξέλιξη, αλλά απλά να κάνει ένα rewind στο είδος. Ό,τι ακριβώς επεδίωξε το προπέρσινο Halloween, μια και με τα χρόνια κάποια δεδομένα είχαν πια ξεθωριάσει.

Η Leigh Janiak, που πήρε τα μαθήματα του από τη σειρά Scream, πατάει πάνω στα γνωστά κλισέ, αλλά παραδόξως βγαίνει νικήτρια. Χωρίς ρίσκα, χωρίς τάση ανανέωσης, επενδύει στα «παλιά καλά κρασιά», δίχως να μοιάζει να νοιάζεται καν που θα χάσει πόντους από την έλλειψη πρωτοτυπίας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν είναι μια σύγχρονη σκηνοθέτις, και πως αψηφάει ολότελα τον τρόπο που γυρίζεται σήμερα μια ταινία… Ή μάλλον καλύτερα, μια σειρά.

Η αλήθεια είναι πως θα αισθανθείτε λίγο ξεγελασμένοι όσοι αναμένατε ατόφιο κινηματογράφο. Δεν είναι μόνο το ότι το φιλμ επενδύει απάνω στην άμεση συνέχιση του με τα δύο επόμενα μέρη, αλλά η χρήση των ηχητικών κυρίως εφέ είναι αυτή που μαρτυράει ότι η Janiak δεν είχε ξεκάθαρα τη μεγάλη οθόνη κατά νου. Ακόμα και η παραπάνω από ό,τι θα χρειάζονταν ανά σημεία ανάλυση χαρακτήρων, προδίδει ότι θέλει μια ταινία που να εμπλακεί συναισθηματικά ο θεατής, ακόμα κι αν γίνει εις βάρος του γενικού χαβαλέ (κάτι που στην τηλεόραση δεν χρειάζεται να θυσιάσεις, λόγω της μεγάλης διάρκειας).

Από εκεί και πέρα, το καστ είναι συμπαθέστατο, χωρίς όμως να σε κατακτάει, η πλοκή έχει να επιδείξει μια νέα ιδέα πάνω στην ταυτότητα των δολοφόνων, ενώ το αίμα κυλάει αβίαστα χωρίς να χάνουμε επαφή τόσο με το μαύρο χιούμορ, όσο και τον νεανικότατο χαρακτήρα του φιλμ. Και πιο πέρα κι από το «από εκεί και πέρα»… δεν έχει άλλο! Η ταινία είναι αυτό που είναι, ένα νεανικό σλασεράκι νοσταλγικής υφής και σύγχρονης φιλμικής κοπής, που δεν επιδέχεται αναλυτικότατη κριτική, αλλά περνάς ένα βράδι που ακόμα και να το ξεχάσεις μελλοντικά, είναι διασκεδαστικότατο. Συνιστάται να το δείτε με παρέα.

Βαθμολογία: