Σεϊντισάιντ, 1978. Το σχολείο έκλεισε για καλοκαίρι, και η κατασκήνωση Νάιτγουινγκ έχει ήδη ξεκινήσει να γεμίζει από νεαρά άτομα. Όταν όμως ένας ακόμα κάτοικος του Σεϊντισάιντ κυριεύεται από μια μανία να σκοτώνει, η διασκέδαση κάτω από τον ήλιο μετατρέπεται σε έναν φρικιαστικό αγώνα επιβίωσης.

Σκηνοθεσία:

Leigh Janiak

Κύριοι Ρόλοι:

Sadie Sink … Ziggy Berman

Emily Rudd … Cindy Berman

Ryan Simpkins … Alice

McCabe Slye … Tommy Slater

Ted Sutherland … Nick Goode

Jordana Spiro … νοσοκόμα Mary Lane

Kiana Madeira … Deena Johnson

Benjamin Flores Jr. … Josh Johnson

Gillian Jacobs … Constance Berman/Ziggy Berman (ενήλικη)

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Zak Olkewicz, Leigh Janiak

Στόρι: Zak Olkewicz, Phil Graziadei, Leigh Janiak

Παραγωγή: Peter Chernin, David Ready, Jenno Topping

Μουσική: Marco Beltrami, Brandon Roberts

Φωτογραφία: Caleb Heymann

Μοντάζ: Rachel Goodlett Katz

Σκηνικά: Scott Kuzio

Κοστούμια: Amanda Ford

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Fear Street: 1978
  • Ελληνικός Τίτλος: Οδός Τρόμου – Μέρος 2: 1978
  • Εναλλακτικός Τίτλος: Fear Street 2
  • Εναλλακτικός Τίτλος: Fear Street Part 2: 1978
  • Εναλλακτικός Τίτλος: Fear Street Part Two: 1978

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Σεναριακή Πηγή

  • Σειρά μυθιστορημάτωνFear Street του R.L. Stine.

Παραλειπόμενα

  • Παρότι δεύτερο μέρος της τριλογίας, γυρίστηκε τελευταίο.
  • Όπως και τα άλλα δύο μέρη, η διάθεση του έγινε αποκλειστικά από το Netflix, με μία βδομάδα χάσμα από τα υπόλοιπα.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 10/7/2021

Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά. Οι διαφορές με το πρώτο κεφάλαιο υπάρχουν, αλλά απλά επιβεβαιώνουν πως έχουμε μια δουλειά με προεπεξεργασία σκέψης. Δεν υπάρχει δηλαδή δημιουργικό άλμα, απλά ξεχνάμε τελείως το μαύρο χιούμορ και το κλίμα των ανάλογων ταινιών της περιόδου Scream.

Βασικά, κάποιος «διαβασμένος» θα μπορούσε σε αυτό το δεύτερο μέρος να παίξει τρίβια-κουιζ με τις αναφορές σε επιτυχίες των τελών 1970, αρχών 1980. Η κυριότερη φυσικά είναι η Παρασκευή και 13, που πάει και πέρα από το αυτονόητο της τοποθέτησης του σκηνικού σε νεανική κατασκήνωση. Είναι σαν να βλέπουμε μια εκδοχή τού τι θα μπορούσε να είχε γίνει στην Κρίσταλ Λέικ πριν την κλείσουν.

Και πάλι οι χαρακτήρες τρώνε χρόνο από τη δράση αλλά γίνονται αρκετά οικείοι στον θεατή (συμπαθητικό και πάλι το καστ), πάλι τα ρίσκα επί της πλοκής είναι μηδαμινά και κανείς δεν μοιάζει να σε κοροϊδεύει μέσα στο πρόσωπο σου, ενώ εκ νέου πατάμε σε πατροπαράδοτα κλισέ του είδους δίχως τάση ανανέωσης, χωρίς αυτό να σε ενοχλεί αν αγαπάς το νεανικό θρίλερ εκείνων των camp χρόνων.

Κι αυτό δροσερό, κι αυτό ιδανικό για θριλερο-βραδιά με παρέα, κι αυτό νοσταλγικό. Λίγο υπομονή λοιπόν να δούμε τι μας έχει ετοιμάσει η Leigh Janiak για το τρίτο κεφάλαιο, που από ό,τι φαίνεται θα έχει ακόμα πιο ξεχωριστό χαρακτήρα… εκ των «1666» πραγμάτων.

Βαθμολογία:


Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 10/7/2021

Με το δεύτερο μέρος του Fear Street, η σκηνοθέτις Λι Γιάνιακ, συνεχίζει την ανοιχτή επιστολή αγάπης για το σινεμά τρόμου των περασμένων δεκαετιών, και το βασικό είναι ότι συνεχίζει επιτυχημένα. Το πρώτο φιλμ μάς παρέπεμπε στο νεανικό σλάσερ της δεκαετίας του 1980, ενώ το δεύτερο φιλμ μάς πάει ελάχιστα πιο πίσω, στα τέλη της δεκαετίας του 1970, εποχή που στο μυαλό του Σον Σ. Κάνιγχαμ γεννιέται το σενάριο του Παρασκευή και 13, για να ακολουθήσει το πρώτο φιλμ το 1980 και να έχουμε μια σειρά από ταινίες με δολοφόνους που σπέρνουν τον πανικό σε κατασκηνώσεις. Σε αυτά τα μοτίβα κινεί και η Γιάνιακ το δεύτερο μέρος της τριλογίας.

Απομακρυνόμαστε λίγο από τις δύο αντίπαλες πόλεις, το μίζερο Σέιντισαϊντ και το πιο πλούσιο Σάνιβεϊλ, για να δούμε τι συνέβη στην καλοκαιρινή κατασκήνωση των δύο πόλεων, την κατασκήνωση Νάιτγουινγκ. Το μέρος που κτίστηκε η κατασκήνωση φαίνεται να κρύβει υπόγεια μυστικά, σχετικά με τη μάγισσα Σάρα Φίερ, η οποία κάηκε ζωντανή πριν από τετρακόσια περίπου χρόνια. Ο θρύλος θέλει τη μάγισσα να επιστρέφει και να κυριεύει με το πνεύμα της κατοίκους του Σέιντισαϊντ, οδηγώντας τους σε αποτρόπαιους φόνους. Αυτό θα συμβεί κι εδώ, τη βραδιά του μεγάλου “χρωματοπόλεμου” της κατασκήνωσης. Ένας ομαδάρχης κυριεύεται από το πνεύμα της μάγισσας και αρχίζει τους φόνους, ενώ μια παρέα φίλων προσπαθεί να βρει τρόπο να τον σταματήσει αναζητώντας κάτι που θα στείλει ξανά τη μάγισσα πίσω στον τάφο της.

Ο ρυθμός σε αυτό το δεύτερο φιλμ δεν είναι το ίδιο γρήγορος, καθώς γνωριζόμαστε λίγο παραπάνω με τα πρόσωπα κλειδιά στην τριλογία. Δεν αργούμε όμως να περάσουμε στη δράση, και αιφνιδιαστικά η Γιάνιακ μάς θυμίζει ότι παρακολουθούμε μια εφηβική σλάσερ ταινία. Από τη στιγμή που ξεκινά δεν κάνει βήμα πίσω και προσφέρει απλόχερα στιγμές gore, προσπαθώντας πάντα να μας πιάσει στον ύπνο για το πόσο βίαιο θα είναι αυτό που θα ακολουθήσει, και τις πιο πολλές φορές τα καταφέρνει. Στα συν αυτής της δεύτερης ταινίας είναι η ατμόσφαιρα (όχι ότι έλειπε στην πρώτη, απλώς εδώ είναι διαφορετική), με το δάσος, τα σκοτεινά πέτρινα υπόγεια της μάγισσας και όλο αυτό το μεταφυσικό/αποκρυφιστικό της ιστορίας να μεταφέρεται στην εικόνα ιδανικά.

Πραγματικά, ό,τι πρέπει και αυτό το δεύτερο μέρος για τους φίλους του είδους, τόσο τους πιο νεαρούς όσο και τους μεγαλύτερους που πρόλαβαν την άνοδο των σλάσερ ταινιών στους κινηματογράφους. Θα έχετε βαρεθεί να ακούτε και να διαβάζετε για τον παράγοντα της “νοσταλγίας” , όμως εδώ όντως έχουμε μια περίπτωση που όλο αυτό γίνεται με πολλή αγάπη και περνάει στον θεατή. Δεν επανεφευρίσκει το είδος, αλλά του δίνει μια φρεσκάδα (κλισέ κι αυτό σαν έκφραση αλλά είναι αλήθεια).

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

11 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *