Το Πρόσωπο του Κακού

Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur

Έκδοση Κειμένου: 29/4/2013

Η εδώ και χρόνια πολυαναμενόμενη στιγμή της επιστροφής του κλασικού «Evil Dead» στη μεγάλη οθόνη επιτέλους έφτασε και, μαζί της, οι μεγαλύτεροι φόβοι μας γίνονται πραγματικότητα. Όχι επειδή το νέο «Evil Dead» είναι τρομακτικό. Επειδή είναι απαράδεκτο…

Αρχικά, από την τελική μορφή της ταινίας έχουν αφαιρεθεί σχεδόν όλες οι σκηνές του σεναρίου που αφορούσαν τους χαρακτήρες και αποσκοπούσαν στη γνωριμία του θεατή με αυτούς πριν από το επακόλουθο ξέσπασμα βίας. Χωρίς αυτές, ο θεατής παρακολουθεί απλώς πέντε αδιάφορους τύπους να κυριεύονται από δαίμονες, να διαμελίζονται και να αλληλοσφάζονται και δεν τον ενδιαφέρει καθόλου! Ειδικά οι δύο εκ των τριών γυναικών, Jessica Lucas και (κυρίως η) Elizabeth Blackmore, μοιάζουν να βρίσκονται διαρκώς σε μια θέση απαξίωσης μέσα στην ταινία, τόσο από τους ανδρικούς χαρακτήρες που δεν δείχνουν να νοιάζονται ιδιαίτερα για αυτές, όσο και από το ίδιο το σενάριο γενικότερα, μιας και οι ατάκες τους σχεδόν μετριούνται στα δάχτυλα. Με την αφαίρεση των εν λόγω σκηνών, επιπλέον, μένει κάπως στον αέρα και δεν αξιοποιείται πλήρως το κατά τ’ άλλα έξυπνο εύρημα της προσπάθειας του χαρακτήρα της Jane Levy να απεξαρτηθεί από τα ναρκωτικά.

Οι επιλογές των ηθοποιών επίσης αποδεικνύονται άστοχες, με τον Lou Taylor Pucci να είναι ο μοναδικός από αυτούς που φαντάζει αρκούντως ταιριαστός στο ρόλο του και μάλλον θα έπρεπε αυτός να αποτελεί τον βασικότερο πρωταγωνιστή. Όχι, ικανοποιητικός διάδοχος του Bruce Campbell δεν υπάρχει…

Έπειτα, είναι απορίας άξιο πώς ανατέθηκε ένα τόσο πολυαναμενόμενο project σε έναν άγνωστο δημιουργό από την Ουρουγουάη με μοναδικό δημοφιλές δείγμα προηγούμενης δουλειάς μια καλοσκηνοθετημένη, πλην άνευ σεναρίου ταινία μικρού μήκους καταστροφής («Ataque de Panico»). Και είναι επίσης απορίας άξιο πώς είναι δυνατόν η σκηνοθεσία του να είναι τόσο, μα τόσο κλισέ. Διαρκής ένταση που καθοδηγείται μονίμως από τον εύκολο τρόπο της ασταμάτητης μουσικής υπόκρουσης, συνεχή απότομα τρομάγματα που πλέον είναι τόσο συνηθισμένα ώστε δεν τρομάζουν κανέναν και καμία απόπειρα πρόκλησης ψυχολογικού τρόμου και δημιουργίας κλειστοφοβικής ατμόσφαιρας.

Το χειρότερο όμως είναι ότι αυτό το πανηγύρι ακούραστης (αλλά κουραστικής) αιματοχυσίας θα μπορούσε τουλάχιστον να είναι διασκεδαστικό, αν δεν έπαιρνε τον εαυτό του τόσο στα σοβαρά! Δυστυχώς δεν υπάρχει ούτε υπόνοια μαύρου χιούμορ, με εξαίρεση τις εσκεμμένα ή μη τραγελαφικές βωμολοχίες των δαιμονισμένων ηρώων. Είναι πραγματικά αδικαιολόγητο το γεγονός πως το κωμικό στοιχείο, που αποτελεί μακράν το χαρακτηριστικότερο στοιχείο της «Evil Dead» τριλογίας, φαίνεται να έχει ξεχαστεί εντελώς από τους δημιουργούς του ριμέικ.

Αναζητώντας κάποιον καλλιτεχνικό στόχο πίσω από το φιλμ, φαίνεται πως το μοναδικό από τα επιτεύγματα της πρώτης ταινίας του Raimi που οι συντελεστές έχουν προσπαθήσει να επαναλάβουν εδώ είναι το σοκ μέσω πρωτοφανούς βίας. Όντως, η ταινία περιέχει ορισμένες από τις πιο ωμές, άγριες και τραβηγμένες σκηνές βίας που έχετε δει ποτέ, σαν να βάζει στοίχημα με τον εαυτό της για το πόσο μακριά μπορεί να φτάσει. Μόνο που ο εξοικειωμένος με το gore θεατής του 2013 θα αισθανόταν αληθινά σοκαρισμένος μόνο αν νοιαζόταν έστω και στο ελάχιστο για τους χαρακτήρες που υποτίθεται πως βιώνουν όσα παρακολουθεί. Αφήστε που οι πιο σκληρές σκηνές είχαν ήδη εξαντληθεί στα red-band trailer…

Καθώς η ταινία εξελίσσεται, ειλικρινά μοιάζει να κάνει ό,τι μπορεί για να απογοητεύσει. Παρόλα αυτά, το φινάλε αντί να αποτελεί το κάκιστο αποκορύφωμά της, περιέργως αποδεικνύεται το καλύτερο σημείο της! Επαναπροσδιορίζοντας τον χαρακτηρισμό αιματοβαμμένο, είναι η μόνη στιγμή του φιλμ της οποίας η υπερβολή είναι τόση ώστε να το καθιστά πράγματι διασκεδαστικό και να του προσδίδει μια cult επίγευση. Ακόμα όμως και τα λίγα αυτά λεπτά που σώζουν το φιλμ από την παντελή αποτυχία βρίσκονται στα πλαίσια ενός σεναρίου που όσο πλησιάζει προς το τέλος του τόσο λιγότερο νόημα βγάζει και τελικά κλείνει σαν μια φούσκα που σκάει.

Το ριμέικ (ή ίσως σίκουελ;) του cult-classic «The Evil Dead» από τον Fede Alvarez δεν αποτελεί μια ατμοσφαιρική ταινία τρόμου με έμφαση στο μαύρο χιούμορ, αλλά έναν σαδομαζοχιστικό αυνανισμό με αυτοσκοπό το επιφανειακό σοκ, που ουσιαστικά σοκάρει μόνο με την έλλειψη σεβασμού του προς το original και με τη διαπίστωση πως τόσα χρόνια αναμονής οδήγησαν σε μια ταινία που έχουμε ξαναδεί αμέτρητες φορές. Σε βιαιότερη εκδοχή.

Βαθμολογία: