Evil Dead Rise

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 20/4/2023

Είναι πολύ ιδιαίτερη περίπτωση η τριλογία του «Καταραμένου Άσματος», αν δει κανείς από τι ταινίες αποτελείται, καθώς το ύφος αλλάζει ενίοτε και αρκετά από φιλμ σε φιλμ. Το ριμέικ/reboot του 2013 καθώς και αυτό το σίκουελ/reboot μάλλον ακολουθούν την πιο παραδοσιακή οδό του καθαρόαιμου τρόμου του πρώτου μέρους του franchise, και αν ο Fede Alvarez αξιοποίησε κάπως ρουτινιάρικα την ευκαιρία που του δόθηκε δέκα χρόνια πριν, ο Lee Cronin τα καταφέρνει αρκετά καλύτερα, πέφτοντας όμως σε μερικές «λακκούβες».

Σίγουρα πιστώνεται στον Cronin ότι έχει καλές σκηνοθετικές ιδέες. Υπάρχουν πολλά ευρήματα, μικρότερα και μεγαλύτερα (πιο αξιομνημόνευτο ίσως το μονοπλάνο από το «ματάκι» της πόρτας), που δείχνουν ότι το όλο εγχείρημα αποπερατώθηκε με μεράκι και όρεξη για κάτι πέραν του διεκπεραιωτικού. Επίσης δεν τσιγκουνεύεται καθόλου το αίμα, με σεκάνς που φλερτάρουν να πάνε και πέρα από τα όρια του «R», ειδικά στην κλιμάκωση. Όσοι επιθυμούν ένα θέαμα εντός κάποιων ζωνών ασφαλείας μπορεί γι’ αυτόν τον λόγο να «κλοτσήσουν» κάπως, αλλά οι απενοχοποιημένοι φαν σίγουρα θα διασκεδάσουν. Και σε μια εποχή που ο κινηματογραφικός τρόμος στοχεύει ψηλά, με σχετικά μεγαλύτερους προϋπολογισμούς κι εναλλαγές τοποθεσιών, είναι ευχάριστο το γεγονός πως το «Evil Dead Rise» υπενθυμίζει πως και με γεωγραφικό περιορισμό της δράσης «γίνεται η δουλειά», αν υπάρχει ταλέντο στη σύλληψη και την εκτέλεση. Προς τιμήν των συντελεστών, υπάρχει κι ένα χρονολογικό εύρος ως προς τις αναφορές σε μεγάλες στιγμές του είδους, από τη «Λάμψη» μέχρι το «Babadook: Οι Σελίδες του Τρόμου», ενώ δεν παραβλέπονται και οι ρίζες της σειράς με πολλά κλεισίματα του ματιού στην τριλογία που τα ξεκίνησε όλα.

Όμως υπάρχουν δημιουργικοί περιορισμοί που φαίνονται, από την άποψη ότι ορισμένα «κουτάκια» πρέπει να τσεκαριστούν για να προκύψει κάτι στουντιακό σε νοοτροπία. Γι’ αυτό και μαζί με όσα προσμετρούνται θετικά, ο θεατής αναγκάζεται να υποστεί κι ένα αρκετά βαρετό οικογενειακό δράμα που χρησιμοποιείται ως σκελετός, το οποίο μάλιστα επεξεργάζεται και αρκετά επιπόλαια, κάμποσες πονηρές ηθικοπλαστικές σπόντες που θα ταίριαζαν καλύτερα σε άλλο τύπο ταινίας και κλισέ μηχανισμούς της πλοκής (ο ανακατωσούρης έφηβος που κάνει τη ζημιά, ήρωες που απλά το παίρνουν απόφαση και από ανήμποροι και φοβισμένοι γίνονται σε δευτερόλεπτα «Ράμπο»). Όλα αυτά δείχνουν πως ο Cronin είναι από τη μια ικανός επαγγελματίας και καλός γνώστης των συμβάσεων του είδους που υπηρετεί, αλλά από την άλλη όχι ακόμη αρκετά «σοφός» και με τελειοποιημένη την τεχνική του τόσο ώστε να πάει πέρα από αυτήν την ταμπέλα. Παρατηρείται και μια παράμετρος στην οποία η εν λόγω συνέχεια «χάνει» σε σύγκριση με την προηγούμενη αναβίωση του 2013, και αυτή είναι η αισθητική της «βρομιάς» που εκεί υπερίσχυε κι ενδυνάμωνε την όλη εμπειρία, ενώ εδώ το όλο πακέτο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως πιο «καλογυαλισμένο». Και το φινάλε αφήνει μια ανάμεικτη τελική γεύση, μιας και φαίνεται από μια ρεαλιστική σκοπιά ιδιαίτερα αφύσικο με βάση τα όσα έχουν προηγηθεί.

Ίσως να βοηθούσε αν το σύνολο είχε πιο έντονη την αίσθηση του μαύρου χιούμορ, το οποίο είναι παρόν αλλά βρίσκεται σε μικρή σχετικά δοσολογία. Έτσι θα απαγκιστρωνόταν και από μια σοβαροφάνεια που σε κάποια σημεία ενοχλεί αλλά θα ήταν και πιο πιστό στο πνεύμα της saga. Γιατί και η αλληγορία που κρύβεται από πίσω γύρω από τη φύση της μητρότητας μπορεί να είναι φιλόδοξη, όμως της λείπει το βάθος για να κάνει τη διαφορά και καταλήγει κιόλας να γειώνει περαιτέρω μια δημιουργία που μοιάζει να τείνει στην αναρχία, αλλά έχει ως τελικό προορισμό τον συντηρητισμό.

Οι απανταχού «τρομοπιστοί» ενδέχεται και να ενθουσιαστούν με πολλά από τα καλά στοιχεία που εντοπίζονται, και όχι άδικα. Πρόκειται για μια πραγματικά καλή πρόταση για όποιον ψάχνει πρωτίστως εκείνες τις απολαύσεις που προσφέρει το γκρανγκινιόλ, η οποία τιμάει και σε γενικές γραμμές το brand name που εκπροσωπεί.

Βαθμολογία: