Ντομ Χέμινγουεϊ (2013)

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Ντομ Χέμινγκγουεϊ είναι ένας εύθυμος, όσο και επικίνδυνος εξπέρ θησαυροφυλακίων. Μετά από 12 χρόνια στη φυλακή, βρίσκεται ξανά στους δρόμους του Λονδίνου, έτοιμος να λάβει ανταπόδοση που κράτησε το στόμα του κλειστό. Παρέα με τον αφοσιωμένο φίλο του, Ντίκι, επισκέπτεται τον αρχιμαφιόζο Μίστερ Φοντέιν, στα νότια της Γαλλίας, για να λάβει το αντίτιμο του. Αλλά το αλκοόλ και τα ναρκωτικά επηρεάζουν τη βούληση του Ντομ, κι αποφασίζει πως αυτό που έχασε δεν μπορεί να αντικατασταθεί. Μετά από ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα και τη συνάντηση με μια μοιραία γυναίκα, συνειδητοποιεί ότι το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι να βρεθεί και πάλι κοντά στην κόρη του, Εβελίν. Αλλά ο Ντομ κάνει εντέλει αυτό που πάντα ήξερε να κάνει καλύτερα. Να τα κάνει όλα λίμπα.

Σκηνοθεσία:

Richard Shepard

Κύριοι Ρόλοι:

Jude Law … Dom Hemingway
Richard E. Grant … Dickie Black
Demian Bichir … Κος Fontaine
Emilia Clarke … Evelyn Hemingway
Kerry Condon … Melody
Jumayn Hunter … Lestor
Madalina Ghenea … Paolina
Nathan Stewart-Jarrett … Hugh

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Richard Shepard
Παραγωγή: Nick O’Hagan, Jeremy Thomas
Μουσική: Rolfe Kent
Φωτογραφία: Giles Nuttgens
Μοντάζ: Dana Congdon
Σκηνικά: Laurence Dorman
Κοστούμια: Julian Day

INFO

Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Dom Hemingway
Ελληνικός Τίτλος: Ντομ Χέμινγουεϊ

Παραλειπόμενα

Ο Jude Law πήρε 13 κιλά για να παίξει τον ρόλο. Για να το πετύχει, έπινε 10 κόκα-κόλες την ημέρα.
Η Emilia Clarke είναι μόλις 16 χρόνια μικρότερη από τον Jude Law, ο οποίος εδώ παίζει τον πατέρα της.
Παρά το χαμηλό κόστος (7 εκατομμύρια δολάρια), η ταινία μπήκε μέσα, με έσοδα μόλις 1,3 εκατομμύρια δολάρια.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 25/1/2015

Αμερικανός, αλλά εστιασμένος όπως φαίνεται στη βρετανική σχολή του Γκάι Ρίτσι, ο Ρίτσαρντ Σέπαρντ γράφει και σκηνοθετεί επί βρετανικού εδάφους μια μοντέρνα ιλαροτραγωδία δομημένη πάνω στον ήρωα που υποδύεται ο Τζουντ Λο. Ακριβώς πάνω του, γιατί και το σενάριο δεν είναι και τόσο καλά δομημένο και από τη σκηνοθεσία λείπει κάποια μαστοριά. Όμως, η αφηγηματική θύελλα (με καταιγιστικό μοντάζ και αθυροστομίες που κρύβουν τις ατέλειες) που δημιουργεί μέσα στη λονδρέζικη υποκουλτούρα των παράνομων, με τον ήρωα να ψάχνει «επιχειρηματική» δικαίωση και λύτρωση στην αποτυχημένη σχέση του με την κόρη του, παράγουν μια γοητεία που εν μέρει σε κερδίζει. Κυρίως χάρη στον Λο, που θυμίζει μανιασμένη φιγούρα από ροκ όπερα.

Βαθμολογία: