Η Ντάλια Γουίλιαμς κάνει επανεκκίνηση στη ζωή της. Έχει χωρίσει από τον σύζυγό της, Κάιλ, και βρίσκεται σε αντιπαράθεση μαζί του για την επιμέλεια της κορούλας τους, Σέσι. Μετακομίζει στο Ρούζβελτ Άιλαντ, στη Νέα Υόρκη, προκειμένου να βρίσκεται κοντά στη νέα της δουλειά, αλλά κι επειδή κοντά στο καινούργιο της διαμέρισμα υπάρχει ένα πάρα πολύ καλό σχολείο για την κόρη της. Σε ό,τι αφορά το διαμέρισμα, είναι μεν φτηνό και άρα βολικό για την Ντάλια, στάζει όμως από το ταβάνι σκουρόχρωμο νερό. Ο μεσίτης δεν τη βοηθάει να λυθεί το θέμα, ο διαχειριστής είναι παράξενος και η διαρροή ολοένα και μεγαλώνει.
Σκηνοθεσία:
Walter Salles
Κύριοι Ρόλοι:
Jennifer Connelly … Dahlia Williams
Ariel Gade … Cecilia ‘Ceci’ Williams
Dougray Scott … Kyle Williams
John C. Reilly … Κος Murray
Perla Haney-Jardine … Natasha Rimsky/Dahlia (νεαρή)
Pete Postlethwaite … Κος Veeck
Tim Roth … Jeff Platzer
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Rafael Yglesias
Παραγωγή: Doug Davison, Roy Lee, Bill Mechanic
Μουσική: Angelo Badalamenti
Φωτογραφία: Affonso Beato
Μοντάζ: Daniel Rezende
Σκηνικά: Therese DePrez
Κοστούμια: Michael Wilkinson
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Dark Water
- Ελληνικός Τίτλος: Στοιχειωμένο Νερό
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Dark Water (2002)
Σεναριακή Πηγή
- Διήγημα: Floating Water του Koji Suzuki.
- Σενάριο: Dark Water (2002) των Yoshihiro Nakamura, Kenichi Suzuki.
Παραλειπόμενα
- Αμερικανικό ντεμπούτο για τον -ήδη καταξιωμένο- βραζιλιάνο Walter Salles.
- Ριμέικ ιαπωνικής ταινίας του Hideo Nakata (κυκλοφόρησε στη χώρα μας σε DVD), εμπνευσμένη από διήγημα του Koji Suzuki. Τη συγκεκριμένη περίοδο ήταν απανωτά τα χολιγουντιανά ριμέικ ταινιών τρόμου από την Άπω Ανατολή.
- Η Jennifer Love Hewitt απέρριψε τον ρόλο της Ντάλια.
- Η Jennifer Connelly προτίμησε αυτή την ταινία από το Σπίτι του Θανάτου, που είναι επίσης ριμέικ.
- Στο Home Cinema βγήκε και το unrated-cut, που όμως διαρκεί δύο λιγότερα λεπτά από το ορίτζιναλ.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 5/1/2009
Διασκευή μιας θαυμάσιας ιαπωνικής ταινίας του 2002, και, όπως συμβαίνει στις κατά κόρον αντίστοιχες περιπτώσεις (πλην του «The Ring»), ατυχέστατη. Η σαφέστερη διαφορά είναι στην ατμόσφαιρα που ενώ προδιέθετε για τρόμο, τώρα επισημαίνει άθελα της τις δημιουργικές, έστω και εν μέρει θεαματικές, αστοχίες. Ο Βάλτερ Σάλες, ένας ικανότατος βραζιλιάνος σκηνοθέτης, κρίνεται απαράδεκτα ακατάλληλος για θρίλερ, σπρώχνοντας την ταινία του περισσότερο προς το απλό κι ανούσιο δραματικό θρίλερ. Εκεί που σηκώνω τα χέρια είναι στις ερμηνείες. Η Τζένιφερ Κόνελι είναι μια «ατμόσφαιρα» μόνη της και οι Τζον Σ. Ράιλι, Πιτ Πόστθγουεϊτ κάνουν καλά περάσματα. Εμπορική αποτυχία, ο Σάλες δεν έχει δημιουργικά ακόμα -ανεξήγητα- συνέλθει, αλλά και οι Αμερικανοί δεν έχουν βάλει μυαλό και συνεχίζουν τη «φιλμοκλοπή» από την Άπω Ανατολή, ακάθεκτοι. Αλήθεια, γιατί δεν παίρνουν σε κανονική διανομή όσα τους αρέσουν, μπας κι επιτέλους εκεί στις ΗΠΑ μάθουν να διαβάζουν υπότιτλους;
Βαθμολογία: