
Πορφυρός Λόφος
- Crimson Peak
- 2015
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Εποχής, Θρίλερ, Μεταφυσικό Θρίλερ, Μυστηρίου, Τρόμου, Φαντασίας
- 22 Οκτωβρίου 2015
19ος αιώνας. Μετά από μια οικογενειακή τραγωδία, η Εντίθ Κάσινγκ, μια εμπνευσμένη συγγραφέας, βλέπει την καρδιά της να διχάζεται ανάμεσα στην αγάπη της για τον παιδικό της φίλο και τους πειρασμούς που επιφέρει ένας μυστηριώδης ξένος. Προσπαθώντας να διαφύγει από τα φαντάσματα του παρελθόντος και με την καρδιά σπασμένη από τον ξένο, θα βρεθεί στη Βόρεια Αγγλία, στην Κούμπρια, σε μια έπαυλη ανάμεσα σε όρη. Αλλά το οίκημα αυτό αναπνέει, ματώνει και… θυμάται.
Σκηνοθεσία:
Guillermo del Toro
Κύριοι Ρόλοι:
Mia Wasikowska … Edith Cushing
Jessica Chastain … λαίδη Lucille Sharpe
Tom Hiddleston … Σερ Thomas Sharpe
Charlie Hunnam … Δρ Alan McMichael
Jim Beaver … Carter Cushing
Jonathan Hyde … Ogilvie
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Guillermo del Toro, Matthew Robbins
Παραγωγή: Guillermo del Toro, Callum Greene, Jon Jashni, Thomas Tull
Μουσική: Fernando Velazquez
Φωτογραφία: Dan Laustsen
Μοντάζ: Bernat Vilaplana
Σκηνικά: Thomas E. Sanders
Κοστούμια: Kate Hawley
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Crimson Peak
- Ελληνικός Τίτλος: Πορφυρός Λόφος
Παραλειπόμενα
- Ο Del Toro και ο Robbins έγραψαν την πρώτη μορφή του σεναρίου αμέσως μετά το τέλος του Λαβύρινθου του Πάνα, το 2006. Κάτω από μυστικότητα, αυτό πουλήθηκε στη Universal. Ο Del Toro σκόπευε άμεσα να το γυρίσει, αλλά προηγήθηκαν άλλα σχέδια του, μέχρι που φτάσαμε στο σημείο να αναζητείται άλλος σκηνοθέτης, με τον Del Toro να είναι παραγωγός. Αλλά ο μεξικανός δημιουργός δεν ενέκρινε κανέναν από τους υποψήφιους. Γυρίζοντας το Pacific Rim, άνοιξε πόρτα με τη Legendary Pictures και μαζί με αυτήν η ταινία πήρε το πράσινο φως.
- Το αρχικό καστ ήθελε να παίξουν ο Benedict Cumberbatch και η Emma Stone. Η δεύτερη έφυγε δηλώνοντας φόρτο εργασίας, αλλά οι λόγοι της αποχώρησης του δεύτερου παραμένουν άγνωστοι. Ο Tom Hiddleston, πριν τον αντικαταστήσει, ζήτησε από τον λονδρέζο ηθοποιό τις «ευλογίες» του, μια και είναι φίλοι, και ο δεύτερος δήλωσε ενθουσιασμένος που θα αντικατασταθεί από αυτόν.
Κριτικός: Γιώργος Δαβίτος
Έκδοση Κειμένου: 20/10/2015
Σε μια εποχή που οι ταινίες τρόμου προσπαθούν να εκσυγχρονιστούν επαναλαμβάνοντας τα κλισέ της found-footage κινηματογράφησης και των ξαφνικών φόβων, είναι αναζωογονητικό να βλέπεις την επιστροφή του Guillermo del Toro με μια πραγματική προσπάθεια αναβίωσης του κλασικού βικτοριανού στοιχειωμένου σπιτιού. Τριξίματα και πόρτες ακούγονται στους σκοτεινούς διαδρόμους, σκιές εμφανίζονται στο ανατριχιαστικό ντεκόρ και η ετοιμόρροπη φύση του σπιτιού παρέχει μια αίσθηση θανάτου σε όλες τις σκηνές, είτε αυτές λαμβάνουν χώρα υπό το φως ή το σκοτάδι. Αλλά όσο κι αν διαπρέπει η ταινία στην ατμόσφαιρα και τις ερμηνείες, η πλοκή μοιάζει να υποφέρει.
Πέρα από μια-δύο ανιαρές ανατροπές, η υπόθεση είναι λίγο πολύ αυτό που περιμένεις. Μια φοβερή τραγωδία αναγκάζει μια νεαρή αφελέστατη γυναίκα να φύγει μακριά με έναν όμορφο άντρα που μόλις γνώρισε, καθώς αυτό πάντα είναι μια καλή ιδέα. Το κτήριο που πάει να φτιάξει το σπιτικό της περιλαμβάνει μια τρομακτική αδερφή και φαντάσματα που κραυγάζουν (κυριολεκτικά μερικές φορές) «αν μείνεις εδώ θα πεθάνεις». Εκείνη όμως τρέφει αγνά συναισθήματα και μπλα μπλα μπλα ξέρετε τα υπόλοιπα…
Τούτου λεχθέντος, το πραγματικό πρόβλημα με το φιλμ είναι ότι οι ανατροπές του και τα κίνητρα των χαρακτήρων δεν τα λες καλά κρυμμένα. Γνωρίζοντας ανά πάσα στιγμή τι θα γίνει, το τελευταίο εγχείρημα του 51χρονου σκηνοθέτη έχει μηδενική δραματική βαρύτητα. Τι σημασία έχει θα μου πείτε, το έργο το βλέπουμε για τον τρόμο. Δυστυχώς, η χρησιμοποίηση μιας τόσο τετριμμένης ιστορίας κάνει την ταινία να χάνει την εστίαση της και να ξεχάσει να είναι τρομακτική. Όπως η Edith (ο βασικός χαρακτήρας που υποδύεται η Mia Wasikowska) λέει γράφοντας το μυθιστόρημά της, ο «Πορφυρός Λόφος» δεν είναι μια ιστορία φαντασμάτων, αλλά μάλλον μια ιστορία που περιλαμβάνει φαντάσματα. Το σπίτι και τα φαντάσματα που τόσο πολύ προώθησαν τα τρέιλερ της ταινίας, δεν είναι παρά μια βιτρίνα συγκάλυψης της πραγματικότητας. Το έργο είναι ένα διαταραγμένο και χιλιοειπωμένο ρομάντζο με μια δόση μυστηρίου.
Για να το θέσω ωμά, η προτίμηση του στυλ πάνω από την ουσία, δυστυχώς, μετατρέπει αυτό που θα μπορούσε να είναι μια ερωτική επιστολή του Del Toro σε ένα είδος με το οποίο είναι τόσο καλά εξοικειωμένος, σε κάτι το ασήμαντο.
Βαθμολογία:
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 25/2/2018
Ο συνδυασμός τρόμος και ταινία εποχής πάντα γεννάει ένα πρόσθετο για το είδος ενδιαφέρον. Αυτό εκμεταλλεύεται ο Γκιγιέρμο ντελ Τόρο, και με το γοτθικό κλίμα ολόγυρα διασώζει μια ιστορία που από μόνη της δεν πάει πουθενά. Πρόκειται για μια εξεζητημένη παραλλαγή της χιτσκοκικής «Ρεβέκκας», και την αποκαλώ έτσι μια και το σενάριο δεν είναι διόλου κομψά δουλεμένο. Πατάει πάνω εκεί που έχουν πατήσει τόσα και τόσα θρίλερ, και δεν έχει μία ανατροπή που θα έκανε τη διαφορά. Μάλιστα, η Μία Βασικόφσκα καλείται να ερμηνεύσει μια ηρωίδα που παρότι εμφανίζεται λογική, πράττει παράλογα, απλά για να κινείται η ιστορία. Χωρίς να είναι και ιδιαίτερα φοβιστική, η ταινία λειτουργεί εντέλει οπτικά, έχει μερικές σκηνές που θα κολλούσαν και σε ένα ουσιαστικότερο αποτέλεσμα, ενώ ο ντελ Τόρο δουλεύει καλά το κλίμα, όταν δεν το σαμποτάρει κι αυτό η χρήση των ψηφιακών εφέ, που έρχονται σε αντιδιαστολή με το σκηνικό εποχής.
Βαθμολογία: