Χάρισμα (2010)

ΣΥΝΟΨΗ

Η Ισμήνη μόλις πάτησε τα τριάντα της. Είναι καλλιεργημένη, ευγενική, ευαίσθητη και συναισθηματικά τσακίζει για πλάκα. Το προσωπικό σύστημα που έχει αναπτύξει για να αποφεύγει τις συναισθηματικές συγκρούσεις είναι να αποφεύγει τους πάντες. Όλα καταρρέουν, όμως, όταν ο μπρούτος, απλοϊκός κι αγενής Χάρης μπαίνει για τα καλά στη ζωή της.

Σκηνοθεσία:

Χριστίνα Ιωακειμίδη

Κύριοι Ρόλοι:

Βάσω Καβαλιεράτου … Ισμήνη

Μάκης Παπαδημητρίου … Χάρης

Γιάννης Τσορτέκης … Μιχάλης

Δονάτος Τάτσης … Πάνος

Φωτεινή Κοντουδάκη … Ελένη

Ανδρέας Κοντόπουλος … Παύλος

Σταυρούλα Λογοθέτη … Φιόνα

Σοφία Σεϊρλή … η μητέρα της Ισμήνης

Γεωργία Τσαγκαράκη … Λίζα

Ζωή Ναλμπάντη … δασκάλα

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Χριστίνα Ιωακειμίδη

Παραγωγή: Αλεξάνδρα Μπουσίου

Μουσική: Γρηγόρης Γρηγορόπουλος

Φωτογραφία: Πέτρος Νούσιας

Μοντάζ: Γιώργος Μαυροψαρίδης

Σκηνικά: Μαρία Βερδούκα

Κοστούμια: Βασιλική Παναγιωτοπούλου

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Χάρισμα
Διεθνής Τίτλος: Charisma

Κύριες Διακρίσεις

Υποψήφιο για πρώτο αντρικό ρόλο (Μάκης Παπαδημητρίου) και ειδικά εφέ στα βραβεία Ίρις.

Παραλειπόμενα

Κινηματογραφικό ντεμπούτο για τη Χριστίνα Ιωακειμίδη, μετά από δύο ταινίες μικρού μήκους.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Η Εύη Εμμανουήλ ερμηνεύει μια νέα εκδοχή του Batida de Coco (Αρλέτα).

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 11/11/2010

Η «ανεξάρτητη» οπτική της Ιωακειμίδη και η παλαβομάρα στην ερμηνεία της Βάσως Καβαλιεράτου καταφέρνουν ένα καλό μπάσιμο σε αυτή τη σύγχρονη κομεντί. Εντός όμως μισής ώρας, αναρωτιέσαι αν είναι η αφήγηση αυτή που φταίει και το όλο εγχείρημα έχει κοκαλώσει. Η μια σκηνή μετά την άλλη φαντάζουν ανούσιες, κι από νωρίς σου δημιουργείται η τρανή απορία περί του «πού θέλει να το πάει». Αυτή η απορία είναι ο μόνος σοβαρός λόγος που σε κρατάει στη θέση σου μέχρι το φινάλε, γιατί όσο κι αν έχεις χαρίσει εξαρχής τις καλύτερες σου προθέσεις, το πράμα ολοένα και χωλαίνει, δεν τραβάει ούτε με κοτσαδόρο…

Έχουμε μια υπεραπλουστευμένη ιστορία δύο ανθρώπων. Αυτή είναι παλαβούλα, καλή ψυχή και μονίμως άτυχη. Αυτός; Ειλικρινά, μέχρι και το φινάλε, δεν κατάλαβα αν είναι για ψυχιατρείο, καλόψυχος ή ρεμπεσκές, αν βλέπει τη ζωή και τον έρωτα σοβαρά… όλα τα προηγούμενα, τίποτα από αυτά! Και πρέπει, ως άντρας, να δω το στόρι από τη δική του πλευρά, κάτι που αποδεικνύεται μάταιο. Και μετά από ένα σωρό κινηματογραφικές περιττολογίες, φτάνουμε στο φινάλε που θυμίζει αμερικανική κομεντί ή, στην καλύτερη, ελληνική παιδική σειρά της κρατικής. Εδώ, όχι μονάχα τραβάμε τα μαλλιά μας, αλλά αναρωτιόμαστε το «προς τι όλο αυτό». Δεν είναι μια ιστορία αγάπης, αλλά μια ιστορία καψούρας που αν δεν είχε την τσαχπίνα Καβαλιεράτου θα κουτούλαγε τον ίδιο τον εαυτό της στον τοίχο. Γενικό μήνυμα; Κολλάτε μέχρις εσχάτων στην κοπέλα που σας αρέσει και πού θα πάει, θα σας κάτσει…

Βαθμολογία: