Black Friday

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 29/12/2021

Για τους εργαζόμενους στο μεγάλο κατάστημα παιχνιδιών της πόλης, ξημερώνει μια δύσκολη μέρα. Το βράδυ των Ευχαριστιών τελειώνει και έρχεται η “Μαύρη Παρασκευή”, η τρομακτική αυτή ημέρα για κάθε εργαζόμενο σε κάθε πολυκατάστημα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Κουβαλώντας ο καθένας και τις προσωπικές του δυσκολίες, προετοιμάζονται για το μεγάλο άνοιγμα και τις ορδές αποφασισμένων πελατών, που θέλουν να διεκδικήσουν με κάθε τρόπο τις φθηνές τιμές στα ράφια του καταστήματος. Αυτή η “Μαύρη Παρασκευή” όμως θα είναι διαφορετική για όλους. Οι πελάτες δεν είναι απλώς τρελαμένοι με τις χαμηλές τιμές αλλά είναι και μολυσμένοι από έναν εξωγήινο παρασιτικό οργανισμό, που μόλις το προηγούμενο βράδυ έφτασε με έναν μετεωρίτη στη Γη. Ένας – ένας λοιπόν, πελάτες αλλά και προσωπικό, αρχίζουν να μολύνονται και να μετατρέπονται σε τέρατα. Μόνο μια μικρή ομάδα εργαζομένων μένει αλώβητη και προσπαθεί να βρει τρόπο να ξεφύγει από τους πελάτες/τέρατα.

Πόσο καλή ιδέα! Black Friday και συνδυασμός τρόμου και κωμωδίας! Προφανώς δεν είναι κάτι απόλυτα πρωτότυπο καθώς ο μάστορας Ρομέρο έχει δώσει παρόμοια δείγματα, τουλάχιστον στο σινεμά τρόμου, όπως το Dawn of The Dead, το οποίο σατιρίζει ξεκάθαρα τον υπερκαταναλωτισμό, μετατρέποντας τους καταναλωτές σε ζόμπι. Εδώ οι καταναλωτές γίνονται εξωγήινα τέρατα έτοιμα να κατασπαράξουν τους πάντες στο διάβα τους. Η ιδέα λοιπόν είναι καλή και δουλεύει μέχρι ένα σημείο υπέρ του θεάματος. Απλώς εδώ φαίνεται ότι ο σκηνοθέτης μας δεν μπορεί να το φτάσει στα όρια, τουλάχιστον από την πλευρά της σάτιρας. Βασίζεται μόνο σε κάποιες εύκολες κωμικές ατάκες και ποντάρει στο gore που αφήνει συχνά να εμφανιστεί στην οθόνη. Κάνει επίσης μια καλή αρχική παρουσίαση των χαρακτήρων που φαίνεται ότι θα μας απασχολήσουν στην πορεία, αλλά χωρίς να υπάρχει η απαραίτητη εξέλιξή τους όσο κυλά η ταινία μας. Και έχεις ηθοποιούς που μπορούν να υποστηρίξουν χαρακτήρες αλλά και να σταθούν σε πολύ καλό επίπεδο ακόμα και στη σάτιρα και στον τρόμο αλλά και στη δράση. Κάτι λείπει όμως στο κομμάτι αυτό…

Η ταινία είναι προφανέστατα ένα b-movie, ένα σχετικά φθηνό φιλμ, με προθέσεις που μπορείς να τις αναγνωρίσεις ως καλές, έστω κι αν υπάρχουν αρκετά σημεία τα οποία αφαιρούν πόντους από την ποιότητα της ταινίας. Κυριότερο ζήτημα για εμένα είναι το ότι ενώ η θεματική της ταινίας είναι τέτοια που επιτρέπει στο δημιουργό να “ξεφύγει”, ο σκηνοθέτης, Κέισι Τίμπο δεν “αφήνεται” αρκετά. Μπορεί να υπάρχουν σκηνές απόλυτης τρέλας, αλλά πιο πολύ τις παρουσιάζει παρά τις υποστηρίζει. Το δεύτερο θέμα με την ταινία είναι ότι περίμενα περισσότερα από τους ηθοποιούς και συγκεκριμένα από τον Μπρους Κάμπελ, τον Μάικλ Τζέι Γουάιτ, αλλά κι από τον Ντέβον Σάγουα. Ειδικά ο Γουάιτ πάει στράφι σε αυτή την ταινία, χωρίς φυσικά να φταίει ο ίδιος.

Απαγορευτική δεν είναι πάντως η προβολή της ταινίας. Βασικό “προσόν” για να την παρακολουθήσεις είναι η ανοχή σου στα b-movies. Αν αυτό υπάρχει τότε άνετα μπαίνεις στον κόσμο της και κατανοείς τον χαβαλέ. Θα μπορούσε σίγουρα να είναι πολύ καλύτερη, αλλά το βασικό είναι ότι θα μπορούσε να είναι πολύ-πολύ-πολύ χειρότερη.

Βαθμολογία: