Ο Αντουάν Ντουανέλ έχει μόλις απολυθεί από τον στρατό και ξαναβρίσκει τον έρωτά του με την κοπέλα που αγάπησε πριν καταταγεί, την Κριστίν Νταρμπόν. Επανενταγμένος στην κοινωνία, αλλάζει μια σειρά από δουλειές: αρχικά, νυχτοφύλακας, αργότερα ιδιωτικός ντετέκτιβ. Υπό αυτήν του την ιδιότητα, σε μια έρευνα που γίνεται στο κατάστημα παπουτσιών του κυρίου Ταμπάρ…

Σκηνοθεσία:

Francois Truffaut

Κύριοι Ρόλοι:

Jean-Pierre Leaud … Antoine Doinel

Claude Jade … Christine Darbon

Delphine Seyrig … Fabienne Tabard

Michael Lonsdale … Georges Tabard

Claire Duhamel … Κα Darbon

Daniel Ceccaldi … Lucien Darbon

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Francois Truffaut, Claude de Givray, Bernard Revon

Παραγωγή: Marcel Berbert, Francois Truffaut

Μουσική: Antoine Duhamel

Φωτογραφία: Denys Clerval

Μοντάζ: Agnes Guillemot

Σκηνικά: Claude Pignot

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Baisers Voles
  • Ελληνικός Τίτλος: Κλεμμένα Φιλιά
  • Διεθνής Τίτλος: Stolen Kisses

Άμεσοι Σύνδεσμοι

  • Τα 400 Χτυπήματα (1959)
  • Ο Έρωτας στα Είκοσι (1962)
  • Παράνομο Κρεβάτι (1970)
  • Η Αγάπη το Βάζει στα Πόδια (1979)

Κύριες Διακρίσεις

  • Υποψήφια για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας (Γαλλία).
  • Υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα ξενόγλωσσης ταινίας.

Παραλειπόμενα

  • Το τέταρτο κεφάλαιο της ιστορίας του Antoine Doinel, όπου αποτελείται από 5 ταινίες μεγάλου μήκους, και μία μικρού (Antoine and Colette).
  • Ο συνιδρυτής της γαλλικής ταινιοθήκης Henri Langlois ήταν αυτός που έπεισε τον Francois Truffaut να συνεχίσει την ιστορία του Doinel. Ήταν τη συγκεκριμένη περίοδο που είχε ξεσηκωθεί σάλος με την «υπόθεση Langlois», με τον καλλιτεχνικό κόσμο της Γαλλίας να μην αποδέχεται την κυβερνητική απόφαση για απομάκρυνση του Langlois από την ταινιοθήκη. Κι ενώ ήταν αποφασισμένος ότι εδώ θα ολοκλήρωνε με τον χαρακτήρα, η ηθοποιός Marie-France Pisier τον έπεισε άμεσα να την προχωρήσει παρακάτω.
  • Ο τίτλος προέρχεται από το ρεφρέν του τραγουδιού του Charles Trenet, το Que Reste-t-il de nos Amours? Το κομμάτι ακούγεται και στους τίτλους της ταινίας.
  • Τα δεύτερα τη τάξει βραβεία της Γαλλίας, τα Prix Louis Delluc, βραβεύουν για πρώτη φορά ταινία της Νουβέλ Βαγκ, κι ενώ το νέο κύμα είχε ήδη διαγράψει σχεδόν το σύνολο της πορείας του.

Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη

Έκδοση Κειμένου: 22/8/2019

Τα «Κλεμμένα Φιλιά» είναι μια ερωτική κωμωδία βγαλμένη από τα άδυτα του «Μάη του ’68. Είναι μια ιδιότυπη μίξη του «Πρωτάρη» και του Γούντι Άλεν με φόντο ένα πανέμορφο πλην -την ίδια περίοδο- φλεγόμενο Παρίσι.

Ο Τριφώ, αν και συμμέτοχος στις εξεγέρσεις του Μάη του ’68, επιλέγει την ίδια χρονιά να χαρίσει στην κινηματογραφική ιστορία μια ταινία που αφηγείται τη ζωή εκτός των διαμαρτυριών και των κοινωνικών αναταραχών, αλλά εντός των τειχών του Παρισιού και της καθημερινότητας. Στην τρίτη του ταινία με πρωταγωνιστή τον Αντουάν Ντουανέλ (Ζαν-Πιερ Λεό), μας μιλάει για μια χρυσή πλην -σύμφωνα με τα όσα υπαγορεύουν κάποιες αντιλήψεις περί αριστείας- μετριότητα πιασμένη στη φάκα ενός αβέβαιου μέλλοντος. Ο Αντουάν διανύοντας την τρίτη δεκαετία της ζωής του, μόλις εκδιωχθείς από τον στρατό επισκέπτεται τους γονείς της κοπέλας του, Κριστίν,  οι οποίοι θα του εξασφαλίσουν δουλειά και ένα μέλλον που φαντάζει ευοίωνο. Η πρώτη αυτή δουλειά θα κρατήσει για ένα 24ωρο, με την πρόταση για εργασία σε ένα γραφείο ντετέκτιβ να εμφανίζεται αμέσως ως από μηχανής θεός. Ο Αντουάν θα αδράξει τότε την ευκαιρία να εξασφαλίσει με επιτυχία το εργασιακό του μέλλον. Ενώ η προσπάθεια «να βάλει σε τάξη τη ζωή» του, θα περιλάβει ταυτόχρονα τη σχέση του με την Κριστίν, η οποία μοιάζει να κινείται επιδέξια από τη ζέστη στο κρύο και τούμπαλιν. Κι ενώ η Κριστίν μοιάζει να κρατάει επάξια τα σκήπτρα του ικανοποιητικού αισθηματικού μέλλοντος, ο Αντουάν θα ερωτευτεί μια αρκετά μεγαλύτερη του γυναίκα (Ντελφίν Σεϋρίγκ).

Ο Τριφώ αγγίζει εδώ με μαεστρία τα σύνορα της κωμωδίας, εισάγοντας περιφερειακούς χαρακτήρες και αντιδράσεις στα όρια του μπουρλέσκ. Με μια κάμερα που θέλει ακόμα να πιστεύει στο μέλλον ενός Παρισιού όμορφου, κινηματογραφεί δρόμους, στενά, Μονμάρτη και Πύργο του Άιφελ με μια old-school ανεξίτηλη γοητεία. Ενώ, ταυτόχρονα, διαθέτει ένα σενάριο που δεν εξαντλεί τη δυναμική του στην οπτική μιας you-only-live-once ιστορίας περί νεανικών ατασθαλιών και αναζητήσεων. Αλλά με σημαία της τη νέα γενιά, μιλά για την πάλη του ανθρώπου της διπλανής πόρτας στη Γαλλία του τέλους της δεκαετίας του ’60.

Πρόκειται για μια απολαυστική ταινία, και για έναν Τριφώ πολιτικά κωμικό που όμως αρνείται σθεναρά να υποκύψει σε δραματουργικές φόρμες που απαιτούν μια κάποια κορύφωση. Σε αναμονή του μεγάλου γεγονότος της ιστορίας που ποτέ δεν έρχεται, η ταινία μοιάζει τελικά εύστοχή πλην αρκετά εγκεφαλική και απόμακρη. Ένα άριστο δοκίμιο για τα -ίσως και ακουσίως- ασυμβίβαστα νιάτα, που εξαντλεί γρήγορα τα όρια της συναισθηματικής μας ταύτισης.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

14 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *