Archive

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 5/11/2021

Διόλου άστοχη η πρώτη σκηνοθετική προσπάθεια του Gavin Rothery στο ευρύ κινηματογραφικό τοπίο, αλλά αν δεν έφερε τόσα κοινά με μια ολόκληρη συνομοταξία ταινιών των τελευταίων 20 ετών, θα μιλούσαμε αλλιώς. Ειδικά με το Ex Machina, η συγγένεια καταλήγει να είναι «θριλερική»…

Παρότι μιλάμε για ταινία με φόντο την υψηλή νοημοσύνη, το σενάριο μάλλον θα το βρείτε, με το δίκιο σας, απλό. Το θετικό είναι ότι ακόμα κι έτσι δεν «αντιφάσκει» με το υπερ-τεχνολογικό ντεκόρ. Κι αυτό επειδή δεν χρειάζονταν με τη βία να αγγίζει φιλοσοφικούς προβληματισμούς μια τέτοιου είδους ταινία, αλλά και διατηρεί μια ανεξάρτητη φύση ως προς τη φυσιογνωμία της. Άλλωστε, έχουμε βρετανικό σινεμά, που και στις περιπτώσεις που θέλει να μοιάσει με πρωτοκλασάτο Χόλιγουντ, δεν βρίσκει εύκολα τους πόρους για να το καταφέρει.

Αλλά και την κλειστοφοβία την ξεχνάμε, αφού ο εγκλεισμένος πρωταγωνιστής δεν εμφανίζεται ούτε μόνος, ούτε καν βγάζει μια μοναξιά προς εμάς. Ίσα-ίσα που περισσότερο φέρει σε προνομιούχο που απολαμβάνει την ησυχία του, και μια ασφάλεια που όσο κι αν σηκώνει θριλερικούς τόνους η ταινία, δεν του απειλείται άμεσα. Σίγουρα δεν βλέπουμε δουλειά ιδιαίτερη κι επί αυτού του χαρακτήρα, και την ευκαιρία για κάτι ισάξιο με το Ex Machina την έχουμε ήδη χάσει από χέρι…

Επειδή όμως όλες οι «απαιτήσεις» για το παραπάνω δεν μοιάζουν να βρίσκονταν εξαρχής στην ατζέντα του Rothery, η αίσθηση μιας μικρής και παράδοξης συναισθηματικής ιστορίας -ανά σημεία και οικογενειακής- είναι καλοδεχούμενη. Με λίγα αλλά έξυπνα σημεία, το φιλμ σε διατηρεί σε μια κατάσταση που το παρακολουθείς με ευκολία, βρίσκει μικρούς τρόπους να ανανεώσει τη θέαση σου, και κυρίως κρύβει έναν καλό άσο στο μανίκι του για το απώτερο φινάλε που λειαίνει πολλά από τα ως τότε ελαττώματα. Σε αυτό δεν θα αναφερθώ καθόλου κριτικά, μήπως και καταφέρω να βοηθήσω την ταινία απέναντι σας επί του ισχυρότερου της κομματιού.

Χωρίς να είναι τελικά σπουδαίο, βγάζει μια τρυφερότητα που κρύβει κάτω από το χαλί κάτι που εύκολα θα θεωρούνταν «φτωχός συγγενής» μεγαλύτερων sci-fi παραγωγών. Δεν υπερβάλει κιόλας επί του κειμένου για να πάρει ρίσκα που ίσως δεν θα άντεχε, και στα όρια μιας τηλεοπτικής θέασης, μπορείς να το εκλάβεις ως μια καλή επιλογή. Αν βέβαια στον νου του Rothery πέρασε ότι θα μπορούσε με αυτό το σενάριο να επανεφεύρει το είδος, εκεί θα λέγαμε ότι υπάρχει ένα θεματάκι.

Βαθμολογία: