
Κριτική | Οι Αζήτητοι (2024)
Συντάκτης: Σταύρος Γανωτής
Το σίγουρο είναι πως παρακολουθώντας την ταινία της Μαριάννας Οικονόμου θα αισθανθείτε ένα σφίξιμο στην ψυχή σας. Είναι μια αληθινή εμπειρία η αίσθηση πως άνθρωποι που έχουν φύγει μαρτυρικά από τη ζωή εδώ και δεκαετίες, μας μιλούν κατά πρόσωπο σήμερα όσο ακόμα ανέπνεαν.
Μια κριτική όμως δεν μπορεί να ανοίγει και να κλείνει με ένα επίτευγμα που ανήκει καθαρά στην επιλογή της δημιουργού να αναδείξει ένα τόσο συγκινητικό θέμα, αλλά και στο κατά πόσο αυτό λειτουργεί καλλιτεχνικά. Η μεγαλύτερη ένσταση εδώ είναι η πολύ μικρή διάρκεια, που θα μπορούσε να παραταθεί όχι με όσα δείχνει ήδη η ταινία, αλλά κάτι ακόμα περισσότερο από αυτά. Ίσως ένα χρονικό της επιδημίας της φυματίωσης σε εκείνους τους χρόνους που ήταν ακόμα μια ανίατη κατάρα, ίσως με την περαιτέρω προσπάθεια αυτών των τόσο ευαίσθητων ανθρώπων του νοσοκομείου Σωτηρία να γνωστοποιήσουν τα ευρήματα.
Η Οικονόμου ξέρει πάντως από μεγάλη οθόνη, και την τιμά κι εδώ με την καλή τεχνική που περιβάλει την ανάγνωση των γραμμάτων. Λίγο πιο τυπική όσον αφορά την ανεύρεση επιζώντων συγγενών, χωρίς όμως να χάνει και πάλι την επαφή με το κινηματογραφικό πλάνο. Πιο γενικά, έχουμε ένα φιλμ που μας ενδιαφέρει όλους ποικιλόμορφα, ακόμα κι αν φοβόμαστε ότι το παρελθόν σε ένα ζήτημα που βλέπουμε πλέον με τελείως διαφορετικό μάτι δεν μας αφορά άμεσα. Η ίαση είναι ύψιστο αγαθό, και πρέπει να γνωρίζουμε κι εμείς και οι ιθύνοντες της το γιατί.
Βαθμολογία:
0 κακή | 1 μέτρια | 2 ενδιαφέρουσα | 3 καλή | 4 πολύ καλή | 5 αριστούργημα