Wild Rose

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 19/10/2019

Έχοντας περάσει από το σίκουελ της Γυναίκας με τα Μαύρα, ομολογώ ότι δεν του το είχα του Tom Harper. Κι όμως υπηρετεί πιστά μια φόρμα που συν συναποτελείται από το παραδοσιακό βρετανικό σινεμά, όπως το έχουμε συνηθίσει από σκηνοθέτες σαν τον Ken Loach, και μια επίσης παραδοσιακή ιστορία ανάδειξης ταλέντου. Το πάντρεμα αυτών των δύο βγάζει νικητές και τα δύο στρατόπεδα, ενώ το θαύμα είναι ότι το δεύτερο δεν ζημιώνει το πρώτο. Και το επισημαίνω αυτό επειδή σε παρόμοιες περιπτώσεις τα τελευταία και όχι μόνο χρόνια (από την εποχή του Slumdog Millionaire), αυτό φαντάζει ως σπανιότητα. Πρέπει να πάμε πίσω στο 1998 και τη Γλυκιά Φωνή του Mark Herman, για να βρούμε κάτι αντίστοιχο…

Όχι, δεν έχουμε βιογραφία, όσο και αν παρακολουθώντας το μπαίνεις στο δίλημμα αν πρόκειται για μία. Το ότι η ιστορία κρατάει μια απλότητα, είναι ένα σεναριακό μέλημα που δεν θέλει το φιλμ να ξεπεράσει σε δάφνες την απλότητα της ζωής της ηρωίδας του. Και η φοβερή περίπτωση της Jessie Buckley, ερμηνευτικά και ως λαρύγγι, «γεννάει» μια πραγματικά αξιοπρόσεκτη φιγούρα, που έχει να δώσει μεγάλη μάχη με την αρνητική πλευρά του χαρακτήρα της, όλων αυτών των συσσωρευμένων λαθών που της πήγαν όπισθεν, και δεν μπορεί να αντιληφθεί τις απλές αξίες ολόγυρα της. Όπως και κάθε φέρελπις σταρ, έχει θέσει τα όνειρα της σε ένα σύμβολο, στην προκειμένη το αληθινά απόμακρο Νάσβιλ. Δεν είναι σίγουρη αν υπάρχει ελπίδα για να τα καταφέρει, αλλά θα θυσιάσει τα πάντα μέσα της για να μη χάσει τη συγκέντρωση της από τον στόχο.

Αν εξαιρέσεις το «αρνητική πλευρά», όλα αυτά μοιάζουν πανόμοια με ένα σωρό μουσικές προσωπογραφίες, ιδίως με αυτές που έχει γεννήσει η μετά-talent show εποχή (ειρωνικά, η Buckley αναδείχτηκε μέσω ενός τέτοιου). Μονάχα που εδώ το φινάλε έρχεται για να γειώσει τα μυαλά όσων έχουν πιστέψει κατά γράμμα στο αμερικανικό όνειρο. Το φιλμ, εν ολίγοις, είναι ένα «κ..δάχτυλο» επί αυτού του ονείρου, ένα καλό μάθημα περί επιτυχίας και θυσιών στο όνομα της. Παραπέμπει και στο παλιό γνωμικό «καλύτερα πρώτος στο χωριό, παρά τελευταίος στην πόλη», που πλέον έχει παρερμηνευτεί υπό την αντίθετη έννοια. Η ταινία θα σου θυμίσει με απλότητα και όχι αβανταδόρικο τρόπο που θα περάσει από θανάτους και σκληρά βάσανα, ότι η ουσία είναι να αναζητάς την ευτυχία και όχι την απόλυτη επιτυχία. Κι άμα αξίζεις αυτή την επιτυχία, βρες τον τρόπο να την προσγειώσεις ώστε να την κάνεις συμβατή με την ευτυχία. Αλλιώς, ψέξε μου και…

Όλα αυτά θα έρθουν εν μέσω ενός δράματος που σπάνια θα σε βαρύνει, είναι βρετανικά συμβατό με το καλό σινεμά, κι από την αρχή ως και το φινάλε σε περιτριγυρίζει με πανέμορφους κάντρι ήχους. Αξίζει και μια δεύτερη επισήμανση για την περίπτωση της Jessie Buckley, που βέβαια έχει στο πλάι της και δύο δυνατές παρουσίες, από Julie Walters, Sophie Okonedo. Δεν είναι το φιλμ που θα σε πείσει για έναν όγκο που θα το οδηγούσε, πχ, σε μεγάλα βραβεία, αλλά ένα έργο που εύκολα θα έχεις να ανακαλείς στη μνήμη σου για χρήσιμους λόγους, αν τυχών κινείσαι σε παρόμοια βήματα με την ηρωίδα, ή από απλή συμπάθεια απέναντι του.

Βαθμολογία: