Οι Διαρρήκτες

Κριτικός: Λήδα-Ειρήνη Αδάμου

Έκδοση Κειμένου: 13/4/2021

Εκ πρώτης όψεως,  το φιλμ Οι Διαρρήκτες (aka Way Down, aka The Vault) του σκηνοθέτη Jaume Balaguero (βλ.Rec), με τις καλοδομημένες σκηνές δράσης και την ωραία κλιμάκωση, δύναται να κάνει τον οιοδήποτε θεατή να ξεχάσει τυχόν λεπτομέρειες, όπως παραδείγματος  χάριν το τρόπον τινά «δυσανάγνωστο» μήνυμα της ταινίας, αλλά και την τόσο αναμενόμενη (ως μη επιτυχημένη) ανατροπή που μας επιφυλάσσει για το τέλος του…

Τι γίνεται όμως αν o ίδιος θεατής έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του άλλα heist-film που τον ξετρέλαναν (από το all time classic Η Συμμορία των 11 ως και την πιο πρόσφατη «αποκάλυψη» του American Animals); Τι το καινούργιο έχουν άραγε να προσφέρουν οι δύο (και κάτι ψιλά) ωρίτσες που διαρκεί το συγκεκριμένο, προκειμένου να μην εκληφθεί ως  «σπατάλη» του πολύτιμου μας χρόνου;

Μα φυσικά το γεγονός ότι η ληστεία που αναπαρίσταται στην ταινία του Balaguero λαμβάνει  χώρα ταυτόχρονα με τον τελικό του ποδοσφαιρικού αγώνα για το παγκόσμιο κύπελλο του 2010! Και τo γεγονός αυτό (το ότι η σκιαγράφηση της ληστείας συμπίπτει χρονικά με τη διενέργεια του τόσο λαοφιλούς θεσμού) δεν είναι διόλου τυχαίο, συν  του ότι αιτιολογεί και το πάλαι ποτέ πια δυσανάγνωστο μήνυμα περί πάθους για την επιτυχία του οποιουδήποτε (ακόμη και του πιο σκοτεινού) εγχειρήματος, ταυτίζοντας το με το συλλογικό αίσθημα του «πάθους για την νίκη»!

Οι Διαρρήκτες είναι λοιπόν αρκούντως «heist», με επίκεντρο όχι το χρήμα αλλά το «πάθος» για νίκη και επιτυχία. Το «πάθος» συνεπώς, το οποίο εξομολογείται ο πρωταγωνιστής και αρχιληστής (που υποδύεται ο Liam Cunningham) στον ιδιοφυή συνεργάτη του στο «έγκλημα» και αριστούχου του κολλεγίου, είναι συνεπώς αυτό που διαχωρίζει την ταινία από όποια άλλη heist σκηνοθετική απόπειρα, συνιστώντας και το κύριο αβαντάζ της.

Οι πόντοι βέβαια που προσθέτει το εν λόγω πλεονέκτημα της ταινίας δεν την καθιστά και πρωτοπόρα, αλλά καλύπτει ικανοποιητικά το κενό των ερμηνειών, που χάνονται στη μετάφραση και δεν αιτιολογούνται με τη σειρά τους από το ίδιο πολυσυζητημένο πια «πάθος», το οποίο ούτως ή άλλως κυριαρχεί ως ιδέα στην ταινία. Από την άλλη, το «ultra» προβλέψιμο τέλος βάζει το κερασάκι στην τούρτα μιας συμπαθητικής στο σύνολο της προσπάθειας, που δεν μπόρεσε δυστυχώς να ξεπεράσει τον εαυτό της.

Βαθμολογία: