Μετά από 10 χρόνια στο Παρίσι, η Σέλμα επιστρέφει στην Τυνησία. Εκεί θα συναντήσει τη νεαρή ξαδέρφη της που δεν μπορεί να καταλάβει γιατί έφυγε από τη Γαλλία, την καταθλιπτική θεία της, και τον θείο της, που παίζοντας καταλυτικό ρόλο στις αποφάσεις της, θα της παραχωρήσει ένα άδειο διαμέρισμα που θα γίνει το κέντρο ψυχοθεραπείας που πάντα ήθελε να ανοίξει η Σέλμα. Πόσο εύκολο θα είναι όμως αυτό, με τη γραφειοκρατία να την περιμένει διαρκώς στη γωνία; Στην ίδια γωνία και ο Ναΐμ, ένας αστυνομικός που παρακολουθεί κάθε της βήμα.
Σκηνοθεσία:
Manele Labidi
Κύριοι Ρόλοι:
Golshifteh Farahani … Selma Derwich
Majd Mastoura … Naim
Aisha Ben Miled … Olfa
Feryel Chammari … Baya
Hichem Yacoubi … Raouf
Najoua Zouhair … Nour
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Manele Labidi
Παραγωγή: Serge Hayat, Jean-Christophe Reymond
Μουσική: Flemming Nordkrog
Φωτογραφία: Laurent Brunet
Μοντάζ: Γιώργος Λαμπρινός
Σκηνικά: Rauf Helioui, Mila Preli
Κοστούμια: Hyat Luszpinski
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Un Divan a Tunis
- Ελληνικός Τίτλος: Ένα Ντιβάνι στην Τυνησία
- Διεθνής Τίτλος: Arab Blues
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη στα Cesar.
Παραλειπόμενα
- Πρώτη μεγάλου μήκους ταινία για τη Manele Labidi.
Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη
Έκδοση Κειμένου: 22/7/2020
Η Σέλμα σε μια -ίσως και- απονενοημένη προσπάθεια επιστροφής στα πάτρια εδάφη, εν είδει προσωπικής Ιθάκης, αποφασίζει να εγκαταλείψει το Παρίσι και να γυρίσει στην Τυνησία όπου πέρασε τα 10 πρώτα χρόνια της ζωής της. Η επιστροφή σηματοδοτείται από την ασίγαστη επιθυμία της να ασκήσει το επάγγελμα της ψυχαναλύτριας στην πατρίδα της. Όπου, όμως, οι τρικλοποδιές του συντηρητισμού και της γραφειοκρατίας μοιάζουν να βάζουν τα δυνατά τους να της κόψουν την απόλυτη φόρα.
Η Μανέλ Λαμπιντί, εδώ σε ρόλο σκηνοθέτη και σεναριογράφου, μοιάζει να επενδύει στη δημιουργία ενός καφκικού λαβυρίνθου γραφειοκρατίας και αναπόδραστης σύγκρουσης με το σύστημα της εξουσίας. Και βρίσκει συμμάχους σε μια σκηνοθεσία που αγγίζει συχνά το -αναγκαίο καλλιτεχνικά- επίπεδο της ομορφιάς. Βρίσκει όμως τον «δυνατό» εχθρό της σε ένα σενάριο χωρίς φαντασία, που θα βρεθεί αντιμέτωπο με χαρακτήρες κλισέ καρικατούρες και με αμήχανες σεναριακές στιγμές.
Μια ταινία που στην προσπάθεια της να δημιουργήσει ένα σύμπαν γνήσια καφκικό, μπερδεύει τα μπούτια της ανάμεσα στο κινηματογραφικό κατεστημένο που η ίδια θέλει να παλέψει. Και καταλήγει εντέλει να χαρίζει στιγμές αγνής διασκέδασης, αλλά και κοινοτοπίας.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
