Η Γυναίκα στο Παράθυρο

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 16/5/2021

Δέκα μήνες έχουν περάσει από το γεγονός που σημάδεψε τη ζωή της Άννα Φοξ. Δέκα ολόκληρους μήνες, η κάποτε επιτυχημένη ψυχολόγος ζει αποκομμένη από τον έξω κόσμο, μέσα στο σπίτι της, στο Μανχάταν, μακριά από τον πρώην σύζυγό της και την κόρη τους, με μόνη επικοινωνία της τηλεφωνικές κλήσεις τους. Η αγοραφοβία της δεν την αφήνει να κάνει βήμα έξω από το κατώφλι της εξώπορτας. Μόνες διαπροσωπικές επαφές αυτές με τον ενοικιαστή του ισογείου της και τον ψυχίατρο της, ο οποίος προειδοποιεί την Άννα να σταματήσει το αλκοόλ σε συνδυασμό με τη φαρμακευτική της αγωγή, γιατί μπορεί να αρχίσει να έχει παραισθήσεις. Στο απέναντι διαμέρισμα μετακομίζουν νέοι ένοικοι, και η Άννα θα γνωρίσει τον δεκαεξάχρονο γιο τους, που μοιάζει ένας προβληματικός έφηβος, και τη μητέρα, Τζέιν, μια γοητευτική μέσης ηλικίας γυναίκα, που περνά μερικές ώρες με την Άννα χαρίζοντάς της μια πιο άμεση επαφή με τον έξω κόσμο. Το επόμενο βράδυ η Τζέιν δολοφονείται, και μόνο η Άννα το βλέπει, καθώς παρακολουθεί από το παράθυρό της τους νέους γείτονες. Η αστυνομία φθάνει απαντώντας στην κλήση της Άννας, αλλά φαίνεται πολύ δύσκολο μια γυναίκα με το δικό της ιστορικό να μπορεί να πείσει για όσα είδε. Ακόμα και η ίδια αρχίζει να αμφιβάλλει πλέον για αυτά.

Η γυναίκα στο παράθυρο είναι η εξαιρετική Έιμι Άνταμς, σε αυτό το χιτσκοκικό (από πολλές απόψεις) θρίλερ μυστηρίου, που είναι βασισμένο σε μπεστ-σέλερ μυθιστόρημα και σκηνοθέτησε ο Τζο Ράιτ. Ο Ράιτ που όχι μόνο δεν κρύβει καθόλου ότι στο μυαλό του είχε το Σιωπηλός Μάρτυρας του Χίτσκοκ, αλλά φροντίζει να βάλει κι άλλα στοιχεία μέσα στα πλάνα του και στους πρωταγωνιστές του που να παραπέμπουν στον τρόπο κινηματογράφησης του αξεπέραστου σκηνοθέτη. Αυτό όμως όσο εύκολα μπορεί να προσελκύσει κάποιους, τόσο εύκολα μπορεί και να απομακρύνει αρκετούς. Τον γράφοντα πάντως τον κέρδισε, τόσο στο οπτικό κομμάτι, όσο και στον χειρισμό των εξελίξεων, καθώς ο Ράιτ και η σεναριογράφος Τρέισι Λετς φροντίζουν να δώσουν στοιχεία στον θεατή, αλλά όχι τόσα ώστε να είναι απολύτως εμφανής η αποκάλυψη, όχι μόνο του “ποιος το έκανε” αλλά ακόμα και το αν όντως έχει συμβεί κάτι ή όλα οφείλονται στις παραισθήσεις της πρωταγωνίστριας.

Ικανός σκηνοθέτης λοιπόν και καλά δομημένο σενάριο βάζουν τις βάσεις για ένα γερό οικοδόμημα, το οποίο συμπληρώνεται από ένα αξιοζήλευτο επιτελείο ηθοποιών. Η Έιμι Άνταμς, είπαμε και παραπάνω, ότι είναι εξαιρετική! Είναι η ξεκάθαρη πρωταγωνίστρια. Από εκεί κι έπειτα, η σύντομη συνύπαρξή της στην οθόνη με την Τζούλιαν Μουρ, μας δίνει μια από τις καλύτερες σκηνές της ταινίας. Ο Γκάρι Όλντμαν εμφανίζεται και σε αυτή την ταινία του Ράιτ μετά το Όσκαρ του Η Πιο Σκοτεινή Ώρα, παίζοντας τον -σε πολλά εισαγωγικά- “κακό” της υπόθεσης, δίνοντας κι αυτός μια αρκετά έντονη ερμηνεία. Έχεις και τον Άντονι Μάκι και την Τζένιφερ Τζέισον Λι σε μικρούς αλλά σημαντικούς ρόλους.

Το μόνο ίσως θέμα της ταινίας είναι η τελική αποκάλυψη και κυρίως ο τρόπος που αυτή γίνεται. Δεν είναι απαραιτήτως κακός αυτός ο τρόπος, αλλά φαίνεται να θέλει να εξηγήσει τα πάντα αναλυτικά στον θεατή, χωρίς να υπάρχει απαραίτητα σημαντικός λόγος. Τα πράγματα είναι αρκετά ξεκάθαρα, με εξαίρεση τη συμπεριφορά του Όλντμαν και της κινηματογραφικής συζύγου του. Εκεί υπάρχει όντως ένα μικρό κενό, που όμως δεν μπορεί να χαλάσει τη γενικά πολύ καλή τελική εντύπωση που σου αφήνει η ταινία. Το έχεις ξαναδεί σε καλύτερη εκδοχή. Το έχεις ξαναδεί όμως και σε πολύ χειρότερες εκδοχές. Το βασικό -ειδικά στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο που ζούμε- είναι ότι έχεις μια ταινία που είναι όντως φτιαγμένη για τον κινηματογράφο και που είναι κάτι παραπάνω από αξιοπρεπής.

Βαθμολογία: