Γλυκός Πειρασμός (2002)

ΣΥΝΟΨΗ

Η Κριστίνα Γουόλτερς είναι μια σέξι κοπέλα που ξεσαλώνει κάθε βράδυ στα κλαμπ, και έχει τους δικούς της, πολύ συγκεκριμένους κανόνες για το παιχνίδι του φλερτ. Ένα βράδυ, όμως, γνωρίζει τον κύριο Τέλειο… ο οποίος, την επόμενη ακριβώς μέρα, εξαφανίζεται. Η Κριστίνα και η φίλη της, Κάμερον, αποφασίζουν να τον ψάξουν μαζί, και στην περιπετειώδη περιπλάνησή τους τελικά μαθαίνουν πολλά για το τι είναι τελικά σωστό και τι λάθος, όταν μιλάμε για τον μεγάλο έρωτα.

Σκηνοθεσία:

Roger Kumble

Κύριοι Ρόλοι:

Cameron Diaz … Christina Walters

Christina Applegate … Courtney Rockcliffe

Selma Blair … Jane Burns

Thomas Jane … Peter Donahue

Frank Grillo … Andy

Jason Bateman … Roger Donahue

Parker Posey … Judy Webb

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Nancy M. Pimental

Παραγωγή: Cathy Konrad

Μουσική: Edward Shearmur

Φωτογραφία: Anthony B. Richmond

Μοντάζ: Wendy Greene Bricmont, David Rennie

Σκηνικά: Jon Gary Steele

Κοστούμια: Denise Wingate

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The Sweetest Thing
Ελληνικός Τίτλος: Γλυκός Πειρασμός

Παραλειπόμενα

Η Nancy Pimental βάσισε τους χαρακτήρες στον εαυτό της και τη φίλη της, την ηθοποιό Kate Walsh.
Το ένα τρίτο του συνολικού μπάτζετ της ταινίας (50 εκατομμύρια δολάρια) πήγε αποκλειστικά στην Cameron Diaz.
Ο σκηνοθέτης James Mangold ερμηνεύει τον κάμεο ρόλο του Δρ Γκρεγκ.
Η unrated εκδοχή στο Home Cinema φτάνει στα 90 λεπτά.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Οι τρεις πρωταγωνίστριες έγραψαν το The Penis Song, που ακούγεται από αυτές στους τίτλους τέλους. Δεν υπάρχει όμως στις εκτός ΗΠΑ εκδοχές, εκτός από την unrated.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 25/1/2009

Ίσως να πω πως οι παραγωγοί είχαν υψηλές εμπορικές βλέψεις, ακόμα κι αν η κίνηση των εισιτηρίων τους προσγείωσε. Αλλιώς δεν μπορώ να δικαιολογήσω τη συμμετοχή της, κατά τα άλλα, προσεκτικής στις επιλογές της Κάμερον Ντίαζ σε αυτή την ελαφριά φανφάρα. Με ένα υποτιθέμενο νεανικό και μοντέρνο στιλ, που επιτρέπει τον συνδυασμό ρομάντζου με το μπινελίκι, το σενάριο θέλει να μας πείσει ότι είμαστε πίσω αν δεν το ρίχνουμε έξω και δεν βρίζουμε συνεχώς. Ο Ρότζερ Καμπλ εισπράττει την επιτυχία του Cruel Intentions καταργώντας κάθε ύφος που τον έκανε αναγνωρίσιμο, και καταφέρνοντας έτσι να περάσει στα αζήτητα. Οι Άπλγκεϊτ-Μπλερ μπορεί να μοιάζουν με συμπληρωματικές καρικατούρες, αλλά καταφέρνουν πολλά περισσότερα από την Ντίαζ, που πασχίζει να απομονώσει τον ρόλο της στους Αγγέλους του Τσάρλι, χωρίς όμως τα υπερπολύτιμα ειδικά εφέ. Θα ήταν «χαριτωμένο» να ακούγαμε και εμείς το χαρακτηριστικό The Penis Song, αλλά η επιμέρους σκηνή κόπηκε από το μοντάζ για τη διανομή εκτός ΗΠΑ. Πάλι καλά!..

Βαθμολογία: