
Η Επιστροφή
- The Return
- 2024
- Ιταλία, Μ. Βρετανία
- Αγγλικά
- Δραματική, Δραματικό Θρίλερ, Δράσης, Εποχής
- 28 Νοεμβρίου 2024
Μετά από 20 χρόνια απουσίας, ο Οδυσσέας ξεβράζεται στις ακτές της Ιθάκης, καταβεβλημένος και αγνώριστος. Ο βασιλιάς επέστρεψε επιτέλους στην πατρίδα του, αλλά πολλά έχουν αλλάξει στο βασίλειό του από τότε που έφυγε για να πολεμήσει στον Τρωικό Πόλεμο. Η αγαπημένη του σύζυγος Πηνελόπη είναι πλέον φυλακισμένη στο ίδιο της το σπίτι, κυνηγημένη από τους πολλούς φιλόδοξους μνηστήρες της, υποχρεωμένη να επιλέξει έναν νέο σύζυγο, έναν νέο βασιλιά. Ο γιος τους Τηλέμαχος, ο οποίος μεγάλωσε χωρίς πατέρα, κινδυνεύει από τους μνηστήρες, οι οποίοι τον βλέπουν ως εμπόδιο στο ανελέητο κυνήγι της Πηνελόπης και του θρόνου. Όμως και ο Οδυσσέας έχει αλλάξει. Σημαδεμένος από την εμπειρία του πολέμου, δεν είναι πλέον ο ισχυρός πολεμιστής που θυμάται ο λαός του. Έτσι, αναγκάζεται να αντιμετωπίσει το παρελθόν του για να ξαναβρεί τη δύναμη που χρειάζεται για να σώσει την οικογένειά του και να κερδίσει πίσω την αγάπη που έχασε.
Σκηνοθεσία:
Uberto Pasolini
Κύριοι Ρόλοι:
Ralph Fiennes … Οδυσσέας
Juliette Binoche … Πηνελόπη
Charlie Plummer … Τηλέμαχος
Marwan Kenzari … Αντίνοος
Claudio Santamaria … Εύμαιος
Angela Molina … Ευρύκλεια
Νικήτας Τσακίρογλου … Λαέρτης
Tom Rhys Harries … Πείσανδρος
Ayman Al Aboud … Ίνδιος
Amir Wilson … Φιλοίτιος
Roberto Serpi … Μελάνθιος
Francesco Dwight Bianchi … Αμφιμέδων
Bruno Cassandra … Πρόμαχος
Cosimo Desii … Ευρυδάμας
Aaron Cobham … Λειώδης
Παύλος Ιορδανόπουλος … Στρατίος
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Edward Bond, John Collee, Uberto Pasolini
Παραγωγή: Vivien Aslanian, James Clayton, Κωνσταντίνος Κοντοβράκης, Romain Le Grand, Stephane Moatti, Marco Pacchioni, Uberto Pasolini, Roberto Sessa
Μουσική: Rachel Portman
Φωτογραφία: Marius Panduru
Μοντάζ: David Charap
Σκηνικά: Giuliano Pannuti
Κοστούμια: Sergio Ballo
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Return
- Ελληνικός Τίτλος: Η Επιστροφή
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Οδύσσεια (1954)
- Οδύσσεια (1997)
Σεναριακή Πηγή
- Έπος: Οδύσσεια του Ομήρου.
Παραλειπόμενα
- Η ταινία καταπιάνεται με την τελευταία ραψωδία της Ομήρου Οδύσσειας, από το σημείο που ο κεντρικός ήρωας φτάνει στην Ιθάκη.
- Τρίτη συνεργασία ανάμεσα στον Ralph Fiennes και τη Juliette Binoche, με αρχή τον Άγγλο Ασθενή.
- Η Heretic συμμετέχει στην παραγωγή, με παραγωγό τον Κωνσταντίνο Κοντοβράκη, και εκτελεστή παραγωγής τον Γιώργο Καρναβά.
- Τα γυρίσματα στη χώρα μας πραγματοποιήθηκαν στην Κέρκυρα και την Κυλλήνη. Κάποια επιπλέον έγιναν σε ιταλικό έδαφος.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 26/22/2024
Παρότι επικεντρωνόμαστε στο απώτερο φινάλε του ομηρικού έπους και η διάρκεια θα του το επέτρεπε, ο Uberto Pasolini προτιμά να κρατήσει μόνο τα ορόσημα της ιστορίας και να αφηγηθεί μια πλέον ελεύθερη εκδοχή της. Ξεχνάμε θεούς, απορούμε που η Πηνελόπη δεν αναγνωρίζει εξαρχής τον σύζυγο της, αλλά και αποδεχόμαστε με βία τις πολλές ελευθερίες του σκηνοθέτη. Παρόλα αυτά, είμαστε πολύ μακριά από τις αντίστοιχες «διασκευές» αρχαίας ελληνικής μυθολογίας-πραγματείας που μας έχουν κάνει να ξεχάσουμε κι αυτά που ξέραμε, κι αυτό είναι κάτι που το κρατάμε.
Καταρχάς, το φιλμ σε πείθει με τη λιτή εικόνα της αρχαίας Ιθάκης που σου παραθέτει, μια εικόνα δίχως πλούσια σκηνικά αλλά κοντά σε αυτό που λογικά συναντούσες στην εποχή του χαλκού. Αυτό το συνδυάζει με έναν τόνο και έναν ρυθμό που συνάδει με την αίσθηση που σου προσκαλεί το διάβασμα της Οδύσσειας, ειδικά στη συγκεκριμένη ραψωδία, με την πραότητα να συνυπάρχει με τη βία και την αυξανόμενη αγωνία (αυτό φυσικά το τελευταίο ισχύει μόνο για αδιάβαστους θεατές, ελπίζουμε αποκλειστικά εκ του εξωτερικού). Στον ίδιο μήκος κύματος και οι ερμηνείες, με τον Ralph Fiennes και τη Juliette Binoche να πιστεύουν στη βαρύτητα των ρόλων τους, και να μην παρασέρνονται με κάτι που λογικά δεν τους απέδωσε ιδιαίτερο οικονομικό αντίτιμο. Ισορροπημένο και το υπόλοιπο καστ, κι ας είναι μόνο οι δύο σταρ που ξεχωρίζουν ως ερμηνείες.
Ενώ όμως με αυτά που μόλις αναφέραμε συγχωρούμε απόλυτα τον Pasolini που αποφάσισε να ξαναγράψει το διάσημο έπος σύμφωνα με τις προσωπικές του ανησυχίες, υπάρχει ένα θέμα ως προς το σενάριο. Πέρα από κάποια στοιχεία που δεν επεξηγούνται απόλυτα, άλλωστε αυτό ισχύει -σε μικρότερο βαθμό- και για το κείμενο του Ομήρου (αν κι εκείνος έκλεινε αρκετές «τρύπες» με την παρουσία των άφαντων εδώ θεών), το κείμενο είναι αρκετά πεζό και ρηχό σε αναζητήσεις. Συγκεντρώνεται στο να σου τονώσει τον ενδιαφέρον στην πλοκή με μια απλή αφήγηση (ποντάροντας υπερβολικά στην εικονική διάσταση), χάνοντας επαφή με τα πιο φιλοσοφικά ερωτήματα που κάποιος θα έθετε εύκολα έχοντας διαβάσει το έπος. Αυτό έρχεται σε μια αντιδιαστολή με την ποιοτική διαχείριση της σκηνοθετικής γραμμής, που τελικά εξυπηρετεί μια πετυχημένη απόδοση ενός απλούμιστου παραμυθιού.
Δεν απογοητεύει, είναι ποιοτικά έγκυρο ως προς την εικόνα του Οδυσσέα που θα θέλαμε και έπρεπε να δούμε, αλλά δυστυχώς υστερεί σε βάθος και αληθινή σύγκληση με τη συγκίνηση που προκαλεί το διάβασμα του αθάνατου έπους.
Βαθμολογία:
0 κακή | 1 μέτρια | 2 ενδιαφέρουσα | 3 καλή | 4 πολύ καλή | 5 αριστούργημα