Οδύσσεια (1997)

ΣΥΝΟΨΗ

Μετά την πτώση της Τροίας, ο Οδυσσέας, που ήταν και ο εμπνευστής του στρατηγικού τεχνάσματος του Δούρειου Ίππου, παρασύρεται από την αλαζονεία του, χλευάζει τους θεούς και επιφέρει τη μήνη τους. Εξοργισμένος από την υπερφίαλη συμπεριφορά του, ο Ποσειδώνας, θεός της θάλασσας, τον καταριέται με αποτέλεσμα να περάσουν δέκα γεμάτα περιπέτειες χρόνια μέχρι τη στιγμή της επιστροφής του πολυμήχανου ήρωα στην πατρίδα του.

Σκηνοθεσία:

Andrey Konchalovskiy

Κύριοι Ρόλοι:

Armand Assante … Οδυσσέας

Greta Scacchi … Πηνελόπη

Isabella Rossellini … Αθηνά

Bernadette Peters … Κίρκη

Eric Roberts … Ευρύμαχος

Ειρήνη Παππά … Αντίκλεια

Jeroen Krabbe … βασιλιάς Αλκίνοος

Geraldine Chaplin … Ευρύκλεια

Christopher Lee … Τειρεσίας

Vanessa Williams … Καλυψώ

Nicholas Clay … Μενέλαος

Ron Cook … Ευρυβάτης

Vincenzo Nicoli … Αντίνοος

Roger Ashton-Griffiths … Πολίτης

Katie Carr … Ναυσικά

Alan Cox … Ελπήνωρ

William Houston … Άντικλος

Michael J. Pollard … Αίολος

Stewart Scudamore … Άντιφος

Tony Vogel … Εύμαιος

Heathcote Williams … Λαοκόων

Γιώργος Βογιατζής … Αγαμέμνων

Peter Woodthorpe … Μέντωρ

Miles Anderson … Ποσειδών

Vernon Dobtcheff … Αίγυπτος

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Andrey Konchalovskiy, Chris Solimine

Παραγωγή: Dyson Lovell

Μουσική: Eduard Artemev

Φωτογραφία: Sergei Kozlov

Μοντάζ: Michael Ellis

Σκηνικά: Roger Hall

Κοστούμια: Charles Knode

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The Odyssey
Ελληνικός Τίτλος: Οδύσσεια

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Οδύσσεια (1954)

Σεναριακή Πηγή

Έπος: Οδύσσεια του Ομήρου.

Κύριες Διακρίσεις

Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης μίνι-σειράς ή τηλεταινίας, και πρώτου αντρικού ρόλου (Armand Assante) στη συγκεκριμένη κατηγορία.

Παραλειπόμενα

Πρωτοπροβλήθηκε ως μίνι σειρά δύο επεισοδίων στο κανάλι NBC, αλλά στην Ελλάδα ήρθε απευθείας σε μονή βιντεοκασέτα.
Στην παραγωγή συμμετέχει και ο Francis Ford Coppola.
Συνδυασμός animatronic, ψηφιακών εφέ και μαριονετών από το περίφημο Creature Shop του Jim Henson.
Η Ειρήνη Παππά είχε ερμηνεύσει την Πηνελόπη το 1968, στη μίνι σειρά Οδύσσεια του Franco Rossi.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 30/8/2020

Από τις πολύ σπάνιες στιγμές που επιλέγεται να αποτυπωθεί με έστω και με αυτό τον βαθμό πιστότητας η αρχαία κληρονομιά. Από μόνο του αυτό εξασφαλίζει ένα κείμενο γεμάτο πλούτο ενδιαφέροντος, που δεν μπλέκει τη «βούρτσα με την…». Αλλά ο Konchalovskiy έχει κατά νου ότι σκηνοθετεί τηλεταινία, και δυστυχώς δεν ξεχνιέται ούτε λεπτό.

Όλοι οι κανόνες του δικτύου NBC εκείνης της εποχής, που έβγαλε με τα κιλά κλασικές αναβιώσεις, είναι εδώ… και μας σπάνε τα νεύρα. Το πρώτο νεύρο σπάει με την τυπική φωτογράφιση που παραπέμπει σε κινηματογράφο φαντασίας παλιότερων καιρών, με έντονο όσο και κιτς χρωματισμό πλάι σε τυπικά πλάνα. Το δεύτερο αφορά τη δουλειά του εργαστηρίου Jim Henson, που όσο κι αν τη θαυμάζεις ανά σημεία (ειδικά στη σεκάνς της Σκύλας και της Χάρυβδης) είναι σκέτο «ψέμα». Παραπέμπει σε οικογενειακή δουλειά και δεν είναι αντάξια όσων πλάθει ο νους μας διαβάζοντας το έπος του Ομήρου.

Από την άλλη, το καστ είναι φιλότιμο, χωρίς αναγκαστικά να δίνει τα μέγιστα. Πρόκειται για μεγάλα ονόματα, που όμως εδώ γνωρίζουν καλά ότι εμφανίζονται επειδή έχει περάσει η μπογιά τους. Φωτεινή εξαίρεση η Ειρήνη Παππά, που παρότι έχει μικρό ρόλο, διδάσκει Επίδαυρο. Ο Armand Assante, που είναι άλλωστε και το επίκεντρο, είναι ένας ταιριαστός μεν Οδυσσέας, αλλά καταλαβαίνεις τους λόγους που ξέφτησε το αστέρι του.

Για να είμαι ειλικρινής, με πλήρη συνείδηση το εν λόγω φιλμ θα το πρότεινα μονάχα σε μικρές ηλικίες, αν και υπάρχουν στιγμιότυπα που δεν ενδείκνυνται για αυτές. Αλλά για τις μεγαλύτερες είναι πολύ πρόχειρο και ανώριμο, και στο κάτω-κάτω Jim Henson και απόλυτη ωριμότητα δεν έδεσαν ποτέ. Ένα τίμιο μεροκάματο για τον Konchalovskiy, που δεν είναι τουλάχιστον από αυτούς που έχουν την εντύπωση πως ένα σενάριο τους μπορεί να «διορθώσει» την αθάνατη παγκόσμια κληρονομιά μας.

Βαθμολογία: