Η Καλόγρια ΙΙ

Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος

Έκδοση Κειμένου: 7/9/2023

Υπάρχουν ταινίες με τόσο καθαρό τον σκοπό της πρόσκαιρης διασκέδασης, που οποιαδήποτε περαιτέρω ανάλυση είναι μάταια για τον θεατή. Η “Καλόγρια 2” είναι μία από αυτές, όπως και όλες εντός του franchise που ακολούθησαν το “Κάλεσμα”. Η ταινία δεν θέλει να αποτελέσει κάτι ξεχωριστό ούτε να αναδείξει κάτι περισσότερο από το αναμενόμενο. Το μόνο δυνατό της χαρτί είναι η ασφάλεια που παρέχει στον θεατή να γνωρίζει σε ποια επίπεδα θα κινηθεί αυτό που θα παρακολουθήσει. Και στο υποκειμενικό κομμάτι της ψυχαγωγίας, αυτό είναι αρκετό.

Ο γενικός κανόνας που ακολουθείται είναι η εξισορρόπηση. Καμία ιδέα δεν πρέπει να φαίνεται καλύτερη ή χειρότερη από μια άλλη γιατί η συνταγή είναι συγκεκριμένη. Από τα μισά της ταινίας και μετά, το σενάριο παρέχει μια εξήγηση για όσα εξελίσσονται, εμφανώς κατασκευασμένη και αυθαίρετη ώστε να οδηγήσει στο φινάλε, που βγάζει νόημα εδώ ως συστατικό, παραμένει αμφίβολο όμως το αν θα έβγαζε αλλού. Ο Michael Chaves έχει κάποιες στιγμές έμπνευσης που τους απαγορεύεται να τραβήξουν την προσοχή από τις υπόλοιπες, με αποτέλεσμα να οδηγείται σε ένα είδος αυτο-σαμποτάζ. Συγκεκριμένα, η σκηνή με το σταντ των περιοδικών που ξεφυλλίζονται θα μπορούσε να περιλαμβάνεται στη σπουδαιότερη ταινία τρόμου και να μνημονεύεται εσαεί. Η ένταξή της όμως στο πλαίσιο της “Καλόγριας”, την καθηλώνει σε ένα μετριοπαθώς ενδιαφέρον τέχνασμα που εξαντλεί τη δυναμική του με μεγάλη διάρκεια και φαιδρή αυξανόμενη ένταση.

Στο ίδιο μοτίβο, η καλόγρια διαταράσσει το περιβάλλον των χαρακτήρων με αναμενόμενες υπερφυσικές επιδείξεις παρουσίας, θεαματικούς θανάτους και jump-scares που πετούν απότομα στην οθόνη γκροτέσκα παραμορφωμένα πρόσωπα ώστε να μη χαρίσουν σε καμία περίπτωση τον τρόμο αλλά την τουριστική του εκδοχή, την αίσθηση που εισπράττει κανείς μετά από μια βόλτα στο τρενάκι του τρόμου.

Αντίστοιχα, για μια θεματική που αφορά τη θρησκεία και την πίστη, η “Καλόγρια” παραμένει καθόλα ακίνδυνη. Όλα υπάρχουν απλώς σαν φόντο για τις τρομάρες, και παρά τη συνύπαρξη χαρακτήρων με διαφορετικά επίπεδα πίστης, δεν θίγεται το παραμικρό. Η αδερφή Αϊρίν της Taissa Farmiga έχει σαν σύντροφο στην αποστολή την αδερφή Ντέμπρα (η Storm Reid του “Euphoria”) που απορρίπτει όλα όσα η πρώτη υπερασπίζεται, τη στιγμή που και οι δύο δεν δημιουργούν κανένα θεματικό αντίκτυπο. Ο ρόλος του δαιμονισμένου Μορίς, που δεν έχει καμία προσωπική σχέση με την πίστη, είναι απλώς το πιόνι του δαίμονα και είναι ταιριαστά γραμμένος ως γοητευτικός και καλόψυχος -αυτό προβάλλεται και αυτό τον καθιστά αρεστό στον θεατή.

Η “Καλόγρια 2” δεν είναι ούτε καλύτερη ούτε χειρότερη από την “Καλόγρια 1”. Όποιος αρέσκεται σε αυτού του είδους την ψυχαγωγία δεν πρόκειται να απογοητευτεί, όπως ομολογουμένως δεν απογοητεύτηκα κι εγώ. Και για να είμαι ακριβής, θα την επέλεγα από άλλες αντίστοιχες ταινίες γιατί τουλάχιστον γνωρίζω χάρη στο brand που φέρει ότι μπορώ να την παρακολουθήσω με ασφάλεια.

Βαθμολογία: