Οι Σπεσιαλίστες

Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος

Έκδοση Κειμένου: 9/8/2021

Με την άνοδο των streaming πλατφορμών την τελευταία δεκαετία, υπήρξαν κάποιες ανατροπές στην ισορροπία ποιότητας μεταξύ του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Πλέον ένας θεατής ξέρει εκ των προτέρων ότι θα δει ένα στιβαρό δράμα σε μια σειρά του HBO προτού καν αυτή κυκλοφορήσει, και θα αποδειχτεί ότι έχει δίκιο. Αντιστοίχως, η επιλογή μιας αντίστοιχης θεματικής ταινίας στον κινηματογράφο μοιάζει επισφαλής και όχι ιδιαίτερα σύγχρονη. Γιατί κάπου στην άνοδο της τηλεόρασης όπου το καλλιτεχνικό βάρος μοιάζει να έχει στραφεί καταπάνω της, ο κινηματογράφος στερήθηκε τις νέες τάσεις που ανά δεκαετία τόνωναν το ενδιαφέρον του κοινού και συμβάδιζαν με τις προτιμήσεις του, ανανεώνοντας το στιλ, την κινηματογράφηση και το παιχνίδι γύρω από την προσέγγιση που εξέταζε ο εκάστοτε σκηνοθέτης. Γιατί τα λέω αυτά; Γιατί εν έτη 2021 ασχολούμαστε με μια ταινία ληστείας με πρωταγωνιστή τον Pierce Brosnan και σε σκηνοθεσία του Renny Harlin, ενός μάλλον μέτριου σκηνοθέτη που είχε μία σύντομη mainstream επιτυχία τη δεκαετία του 1990 και έκτοτε ξεπεράστηκε. Γιατί αυτός ο συνδυασμός, που είχε νόημα στις αρχές της χιλιετίας δίνει νέο υλικό σήμερα, δεν το καταλαβαίνω…

Όχι ότι η «Υπόθεση Τόμας Κράουν» ήταν κανένα συναρπαστικό σινεμά. Παράλληλα όμως είχες τη «Συμμορία των Έντεκα» και τα σίκουέλ της και γενικά η ταινία ληστείας είχε γνωρίσει πολλούς μιμητές εκείνη την περίοδο. Στους «Σπεσιαλίστες», λοιπόν, έχουμε ένα άσκοπο ξαναζέσταμα το οποίο ούτε σεναριακά ούτε σκηνοθετικά μπορεί να προσφέρει το παραμικρό ψήγμα διασκέδασης στον θεατή. Μπορεί να μη γνωρίζω τίποτα από ληστείες, αλλά το σχέδιο που επιστρατεύουν οι «σπεσιαλίστες» του τίτλου δεν βγάζει κανένα πρακτικό νόημα και κανέναν ρεαλιστικό κίνδυνο, αφού παρότι το σενάριο μπλέκει μέσα επιχειρηματίες, τζιχαντιστές, πρίγκιπες και εκτελεστές της Μέσης Ανατολής, όλοι θεωρητικά πολύ επικίνδυνοι, τους παρουσιάζει με τέτοια γραφικότητα που η λέξη «καρτούν» για να τους περιγράψει, μοιάζει προσβολή προς τα καρτούν!

Ο Renny Harlin, από την άλλη, μοιάζει σαν τον θείο που προσπαθεί να πιάσει τον παλμό της νεολαίας και δημιουργεί έναν ρυθμό στην ταινία χωρίς στροφές, χωρίς εντάσεις, αλλά ένα μονότονο σερί σκηνών που εναλλάσσονται αποκλειστικά από μισό λεπτό διαλόγου-καθαρού exposition, σε μισό λεπτό χωροταξικής παρουσίασης με ικανότητα εντυπωσιασμού, ακριβώς όπως λειτουργεί μια ιδανικά σεταρισμένη φωτογραφία τοπίου στο instagram. Αυτό δηλαδή που λίγα χρόνια νωρίτερα θα αποκαλούσαμε προσέγγιση βιντεοκλίπ, σήμερα μοιάζει να έχει αντικατασταθεί από μια προσέγγιση social-media. Και ίσως να μην υπήρχε τίποτα κακό σε αυτό αν υπήρχε έστω κάτι υποτυπώδες σε επίπεδο χαρακτήρων, αλλά ο Harlin μοιάζει να αδιαφορεί πλήρως για οποιοδήποτε στοιχείο τον αποσπά από το να τραβήξει ένα πλάνο που θα έκανε ενδεχομένως ένα ωραίο facebook-cover. Στην ίδια λογική, οι λίγες σκηνές σωματικής δράσης το μόνο που κάνουν είναι να αψηφούν στιλιζαρισμένα τους φυσικούς κανόνες, μπας και φανούν εντυπωσιακές.

Ο Pierce Brosnan παραδόξως κουβαλά το απαραίτητο suave του κοσμοπολίτη κλέφτη με διαφορετικό τρόπο, σαν να παίζει ελαφρώς με την περσόνα που έχει υποδυθεί ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν, ενώ ο Tim Roth πασχίζει να αιτιολογήσει την παρουσία του στην ταινία σε έναν ρόλο που τον θέλει απλά να δείχνει όμορφος μέσα στο κοστούμι του. Για τους υπόλοιπους «σπεσιαλίστες» δεν αναφέρω τίποτα, γιατί και οι ίδιοι μέσα στην ταινία δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα.

Οι «Σπεσιαλίστες» είναι μια ταινία που δεν σου προξενεί κανένα ενδιαφέρον να τη σχολιάσεις, σου δίνει όμως αρκετό πάτημα για να σκεφτείς το τι επικρατεί στο σινεμά σήμερα. Αυτό όμως δεν αφορά τον μέσο θεατή, ο οποίος αν επιλέξει για κακή του τύχη να δει αυτή την ταινία θα υποβληθεί σε μιάμιση ώρα ανούσιας θέασης που δεν θα του προσφέρει την παραμικρή αίσθηση διασκέδασης.

Βαθμολογία: