
Ιωάννα της Λωραίνης
- The Messenger: The Story of Joan of Arc
- Jeanne d’Arc
- 1999
- Γαλλία
- Αγγλικά, Λατινικά
- Βιογραφία, Έπος, Εποχής, Ιστορική, Περιπέτεια, Πολεμική
- 31 Δεκεμβρίου 1999
Το 1429, μια έφηβη, η Ζαν, από ένα μικρό γαλλικό χωριό στάθηκε ενώπιον του βασιλιά της με ένα μήνυμα που ισχυρίστηκε πως ήταν από τον Θεό: πως η ίδια θα μπορούσε να νικήσει τον δυνατότερο στρατό του κόσμου και να ελευθερώσει την πατρίδα της από την πολιτική και θρησκευτική αναταραχή. Παρακολουθούμε την αποστολή της μέσα από τις απίστευτες νίκες της, μέχρι και τον μαρτυρικό θάνατό της.
Σκηνοθεσία:
Luc Besson
Κύριοι Ρόλοι:
Milla Jovovich … Joan of Arc
John Malkovich … βασιλιάς Charles VII
Faye Dunaway … Yolande of Aragon
Dustin Hoffman … η συνείδηση
Andrew Birkin … John Talbot
Vincent Cassel … Gilles de Rais
Pascal Greggory … δούκας John II of Alencon
Richard Ridings … La Hire
Desmond Harrington … Jean d’Aulon
Timothy West … Pierre Cauchon
Gina McKee … η δούκισσα του Bedford
Tcheky Karyo … Jean de Dunois
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Andrew Birkin, Luc Besson
Παραγωγή: Patrice Ledoux
Μουσική: Eric Serra
Φωτογραφία: Thierry Arbogast
Μοντάζ: Sylvie Landra
Σκηνικά: Hugues Tissandier
Κοστούμια: Catherine Leterrier
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Messenger: The Story of Joan of Arc
- Ελληνικός Τίτλος: Ιωάννα της Λωραίνης
- Εναλλακτικός Τίτλος: Joan of Arc
- Εναλλακτικός Τίτλος: Jeanne d’Arc
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Ζαν Ντ’ Αρκ (1917)
- Ζαν Ντ’ Αρκ (1928)
- Ιωάννα της Λωραίνης (1948)
- Ζαν Ντ’ Αρκ (1957)
- Η Δίκη της Ζαν Ντ’ Αρκ (1962)
- Jeannette, l’ Enfance de Jeanne d’ Arc (2017)
- Joan of Arc (2019)
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο κοστουμιών και ήχου στα Cesar. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, μουσική, φωτογραφία, μοντάζ και σκηνικά.
Παραλειπόμενα
- Μετά το Πέμπτο Στοιχείο, ο Luc Besson περίμενε εδώ να εδραιώσει τον εαυτό του δίπλα στην τότε σύζυγο του, Milla Jovovich, τόσο εισπρακτικά, όσο και καλλιτεχνικά. Δυστυχώς, ούτε οι κριτικές τον επιβράβευσαν, ούτε τα ταμεία, με εισπράξεις 67 εκατομμύρια δολάρια, έναντι ενός κόστους των 60.
- Αρχικά, ο Besson είχε προσληφθεί ως μέλος της παραγωγής, ενώ σκηνοθέτης ήταν η Kathryn Bigelow, η οποία δούλευε την ταινία επί δέκα έτη στο μυαλό της. Ως τίτλο είχε το Company of Angels. Σύμφωνα με τη σκηνοθέτιδα, οχτώ μήνες πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα ο Besson συνειδητοποίησε ότι η Milla Jovovich δεν θα είναι η πρωταγωνίστρια, αποσύροντας άμεσα τη χρηματοδότηση του, μαζί κι αυτή από τους υπόλοιπους που στήριζαν οικονομικά την παραγωγή. Η Bigelow απείλησε με μήνυση, με το θέμα να λήγει με συμβιβασμό. Τότε ο Besson ανακοίνωσε τη δική του ταινία πάνω στο ίδιο θέμα, ενώ το Company of Angels αναβλήθηκε οριστικά λίγο αργότερα.
- Υπό την Bigelow, υπολογίζονταν για πρωταγωνίστρια η Sinead O’Connor, και ο Sean Connery ως συνείδηση.
- Ο Jack Nicholson ήταν κεντρικός διεκδικητής του ρόλου της συνείδησης. Η Milla Jovovich αργότερα δήλωσε για αυτό πως ήταν ο Dustin Hoffman με τον οποίο ήθελε εξαρχής να συνεργαστεί, χωρίς να μειώνει την αξία του Nicholson.
- Ένας κασκαντέρ έχασε τη ζωή του κατά τις πρώτες βδομάδες των γυρισμάτων. Λέγεται ότι ο Besson έδειχνε μια εικόνα αντικοινωνική μετά από αυτό, εμφανιζόμενος μόνο ελάχιστα για να φωνάξει κάποιες εντολές επί του πλατό.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 6/4/2009
Ένα έπος είναι πάντα καλοδεχούμενο, πόσο μάλλον όταν δαπανούνται 390 εκατομμύρια γαλλικά φράγκα για αυτό. Ποιος άλλος εκ Γαλλίας θα το αναλάμβανε από τον Λικ Μπεσόν, που έχει βαλθεί να κάνει το Παρίσι Χόλιγουντ. Μόνο, όμως, ως πρόθεση μπορεί κανείς να δώσει εύσημα στον Μπεσόν, αφού σε όλες του τις δημιουργίες λείπει κάτι. Ο δημιουργός του «Ντίβα» είναι ένας πλαστικός κι επιφανειακός σκηνοθέτης, και έχει πρώτα στο μυαλό του τον εντυπωσιασμό, ενώ σε όσα επιβάλλεται νους, τα αντιμετωπίζει ως άρπα-κόλα. Έτσι, λοιπόν, χαίρεσαι εδώ τις σκληρές μάχες και τα πλούσια σκηνικά, δεν μπορείς όμως παρά να αστειευτείς με την ανάλυση χαρακτήρων, την επιτηδευμένη ατμόσφαιρα και την επιλογή της Γιόβοβιτς (τότε ήταν η σύζυγος του Μπεσόν) για τον βασικό ρόλο. Έξυπνο το εύρημα της εμφάνισης του Ντάστιν Χόφμαν ως Θεού, αλλά πλήρως αποτυχημένο επί της ουσίας. Ειδικά όταν υπάρχει και το αριστούργημα του Καρλ Ντράγιερ από το 1928, η σύγκριση αποβαίνει μάταιη. Δεν θα αποτρέψουμε τους φίλους του μεγάλου θεάματος, που όντως δεν έχουν και πολλές επιλογές κάθε χρόνο.
Βαθμολογία: