Meg: Ο Κυρίαρχος του Βυθού (2018)

ΣΥΝΟΨΗ

Ένα υποβρύχιο πλοίο, μέρος ενός διεθνούς προγράμματος παρακολούθησης των βαθιών υδάτων, δέχεται επίθεση από ένα τεράστιο πλάσμα που θεωρούταν εξαφανισμένο, και κάθεται ακινητοποιημένο στη βαθιά τάφρο του Ειρηνικού, με το πλήρωμα του παγιδευμένο. Με τον χρόνο να τρέχει εναντίον τους, ένας ειδικός σε διασώσεις δύτης, ο Τζόνας Τέιλορ, προσλαμβάνεται από τον οραματιστή κινέζο ωκεανολόγο Δρ Ζανγκ Μίνγουεϊ, ενάντια στις επιθυμίες της κόρης του, Σουγίν, για να σώσει το πλήρωμα και μαζί τους ωκεανούς από μια ασταμάτητη απειλή: ένα προϊστορικό καρχαρία μήκους 23 μέτρων, γνωστό και ως Megalodon. Αυτό που κανείς τους δεν έχει φανταστεί είναι πως χρόνια πριν ο Τέιλορ είχε ξανασυναντήσει το τρομακτικό αυτό πλάσμα. Τώρα, με τη βοήθεια της Σουγίν, θα πρέπει να αντιμετωπίσει τους φόβους του, και να ρισκάρει τη ζωή του για να σώσει το παγιδευμένο πλήρωμα. Θα έρθει, έτσι, για μία ακόμη φορά αντιμέτωπος με τον μεγαλύτερο και τρομακτικότερο κυνηγό όλων των εποχών.

Σκηνοθεσία:

Jon Turteltaub

Κύριοι Ρόλοι:

Jason Statham … Jonas Taylor

Bingbing Li … Suyin Zhang

Rainn Wilson … Jack Morris

Cliff Curtis … James ‘Mac’ Mackreides

Ruby Rose … Jaxx Herd

Winston Chao … Δρ Minway Zhang

Shuya Sophia Cai … Meiying Zhang

Page Kennedy … DJ

Jessica McNamee … Lori Taylor

Olafur Darri Olafsson … ‘The Wall’

Robert Taylor … Δρ Heller

Masi Oka … Toshi

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Dean Georgaris, Jon Hoeber, Erich Hoeber

Παραγωγή: Belle Avery, Lorenzo di Bonaventura, Colin Wilson

Μουσική: Harry Gregson-Williams

Φωτογραφία: Tom Stern

Μοντάζ: Steven Kemper, Kelly Matsumoto

Σκηνικά: Grant Major

Κοστούμια: Amanda Neale

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The Meg
Ελληνικός Τίτλος: Meg: Ο Κυρίαρχος του Βυθού

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Meg 2: Η Τάφρος (2023)

Σεναριακή Πηγή

Μυθιστόρημα: Meg: A Novel of Deep Terror του Steve Alten.

Παραλειπόμενα

Όταν τα δικαιώματα που είχε η Disney από το 1996 πέρασαν στα χέρια της New Line Cinema, το 2005, το όνομα που ακούστηκε για τη σκηνοθεσία ήταν του Jan de Bont, και του Guillermo Del Toro για την παραγωγή. Το 2015 ανέλαβε η Warner Bros., με τον Eli Roth να αναλαμβάνει αρχικά τη σκηνοθεσία, αλλά να αποχωρεί λόγω δημιουργικών διαφορών. Αυτό που ακούστηκε για το “διαζύγιο” ήταν πως ο Roth ήθελε την ταινία να πάρει τον χαρακτηρισμό του R, αλλά και 20 εκατομμύρια δολάρια περισσότερα επί του μπάτζετ. Λέγεται ακόμα πως απαίτησε τον κεντρικό ρόλο.
Tom Wheeler και Jeffrey Boam διαδέχτηκαν ο ένας τον άλλον στο σενάριο, με κανένα από τα δύο να μη γίνεται αποδεκτό.
Σε κάποιο πρώιμο στάδιο, το φιλμ προορίζονταν να έχει πρωταγωνιστή τον George Clooney.
Γυρίσματα έγιναν σε Νέα Ζηλανδία και Κίνα. Η Κίνα ήταν ενεργή κι επί της παραγωγής, με το φιλμ να υπόκειται στους εσωτερικούς της νόμους και να μη θεωρείται εκεί ως εισαγόμενη ταινία.
Ο Jason Statham δεν χρειάστηκε ιδιαίτερη βοήθεια στις σκηνές του νερού, μια και πρόκειται για εξπέρ κολυμβητή. Το 1990 είχε εκπροσωπήσει την Αγγλία στις καταδύσεις στους Αγώνες της Κοινοπολιτείας. Αντίθετα, οι αναφορές θέλουν τη Ruby Rose να κινδύνευσε με πνιγμό.
Το κόστος ανήλθε στα 178 εκατομμύρια δολάρια, αλλά παρά τις μέτριες κριτικές, τα έσοδα άγγιξαν τα 530,2.
Το 2018, ο Jason Statham μίλησε ανοιχτά για ένα σίκουελ, με τις διαδεχόμενες ειδήσεις να θέλουν να ονομάζεται Meg 2: The Trench και να έχει σκηνοθέτη τον Ben Wheatley.
Η ταινία βγήκε και τρισδιάστατη.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 28/9/2018

Με το πέρας της θέασης, η πρώτη μου απορία ήταν η εξής: τώρα τι γίνεται με τις πατροπαράδοτες ταινίες με καρχαρίες; Θα βλέπουμε καρχαρία επί της οθόνης και θα μας φαίνεται για μαρίδα; Δεν ξέρω πάντως αν ο πήχης ανέβηκε ως προς το μέγεθος του παραδοσιακά φονικότερου πλάσματος του βυθού, αλλά αυτή δεν ήταν δουλειά για τον Jon Turteltaub. Χωρίς να είναι επ’ ουδενί το χειρότερο κεφάλαιο του εμπορικού Χόλιγουντ, δεν είχε πρότερη εμπειρία σε κάτι που να παραπέμπει σε τρόμο. Κι εκεί είναι το μεγάλο πρόβλημα του Meg, το ότι μιλάει ως εικόνα, αλλά διόλου ως ρίγος.

Ειλικρινά, θα περνούσαμε με γρήγορες διαδικασίες ένα ακόμα άσκεφτο σενάριο εμπορικής ταινίας, αλλά στην προκειμένη έχουμε το χτίσιμο μιας νέας μυθολογίας. Ο διαβόητος μεγαλόδοντας συνοδεύεται από ένα σωρό «υπαρκτούς» μύθους (να ‘ναι καλά το you-tube…), και δεν μπορεί έτσι μάνι-μάνι απλά να αποφασίζει να εμφανίζεται στην επιφάνεια για ψύλλου πήδημα. Μια και όλοι αυτοί που θέλουν να πιστεύουν στην ύπαρξη του ως τις μέρες μας είναι και οι βασικοί υπεύθυνοι για την εμφάνιση του και στις οθόνες, θα έπρεπε να τους σεβαστούν προβάλλοντας μια έστω υποτυπώδη εκδοχή για την παρουσία του, που να στέκει όμως σε κάποια βασική λογική. Θα μου πείτε, όσο φυσιολογικό είναι να πιστεύεις ότι ένα προϊστορικό θηρίο έχει επιβιώσει σιωπηλά τόσα εκατομμύρια χρόνια, τόσο λογικές θα ήταν και οι επεξηγήσεις του σεναρίου. Δεν είναι όμως αυτό, είναι ότι φτηναίνει έτσι η όλη πρώτη εμφάνιση του συγκεκριμένου τέρατος στα κινηματογραφικά δρώμενα.

Μα και γενικά μιλάμε για ένα σενάριο που δεν το κουράζει ούτε δράμι. Ένα τέτοιο απόκοσμο πλάσμα και φαντάζει λιγότερο επικίνδυνο κι από το «καρχαριάκι» του Spielberg. Με τη φτηνή λογική ότι πρέπει να συμπεριφέρεται όπως ο κανονικός καρχαρίας (λες κι ο πρωτόγονος άνθρωπος θα ήταν λογικό να συμπεριφέρεται σαν τον σύγχρονο…), ο μεγαλόδοντας δείχνει την ψηφιακή μεγαλοπρέπεια του μονάχα ως εικόνα δύο το πολύ τρεις φορές, κι αυτό στιγμιαία. Δεν ξέρω, αλλά μου δόθηκε η εντύπωση πως το μέγεθος του σαν να άλλαζε ανά σκηνή, αφού τη μία προκαλεί δέος και την άλλη τον έχουν του χεριού τους. Έτσι, αυτός ο Γκοτζίλα της θάλασσας καταλήγει όχι να καταδιώκεται από πυρηνικά υποβρύχια κι έναν στρατό ολόκληρο, αλλά από τον μάγκα Jason Statham, ο οποίος θα έπρεπε να πάρει όσκαρ καταρρακωμένης καριέρας, μια και οι επιλογές του έχουν γεμίσει την τσέπη του, αλλά έχουν ρίξει στον πάτο ένα ταλέντο που έχει φανερώσει ότι διαθέτει.

Βέβαια, δεν πρέπει να αψηφούμε το γεγονός ότι η κακομοίρα η ταινία δεν σε προσβάλει κιόλας γενικά ως μικρής εμβέλειας blockbuster. Δεν είναι ούτε χειρότερο έχουμε δει, μια κίνηση γενικά την έχει, κι επί της μεγάλης οθόνης λειτουργεί το όλο θέαμα κι ως έχει. Μα φοβάμαι ότι ακόμα και οι φαν του θεάματος θα αντιληφθούν γρήγορα πως παρακολουθούν μια χρυσή μετριότητα, ελλείψει μιας κάποιας τρέλας αλά «Πιράνχας», ή κάποιου ακατάλληλου για παιδικά μάτια περιεχομένου ή και γενικά κάτι που θα προσέδιδε μια ιδιαιτερότητα σε όλο το προκείμενο. Είναι εντέλει σαν να σέρβιραν τον μεγαλόδοντα σε κονσέρβα…

Βαθμολογία: