Ο Άνθρωπος του Βασιλιά: Το Ξεκίνημα

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 5/1/2022

Κρίνοντας το πρίκουελ όσων είδαμε στα δύο πρώτα Kingsman, πρέπει απαραίτητα να σταθεί κανείς στο κατά πόσο έχει εκτιμήσει ορθά εκείνα. Ναι, το πρώτο μέρος έδωσε ένα σύμπαν χαρακτήρων που σε συνδυασμό με το kick-ass ύφος του Vaughn κέρδισε τις εντυπώσεις, αλλά ήταν αληθινά κάτι το δυνατό πέρα του θεάματος; Μήπως και το σίκουελ δεν ήταν αυτή η αποτυχία όπως εκτενώς διαδόθηκε, αλλά μια επανάληψη μοτίβων ψυχαγωγίας δίχως στέρεα υφολογική υποστήριξη;

Με αυτά για να κατανοήσετε τον τρόπο σκέψη που θα απαντήσετε παρακάτω, το πρίκουελ αλλάζει μεν ρότα, αλλά δεν διαφέρει στα ουσιαστικά στοιχεία που συνοψίζουν την ποιοτική του υπόσταση. Το ότι το χιούμορ πέφτει κάποια επίπεδα, ήταν κάτι το φυσιολογικό, μια και ο Vaughn έπρεπε να τιθασεύσει τις γνωστές «ορμές» του για να ταιριάξει το στόρι του με την εποχή που πλέον αποδίδει. Το ότι το αντίθετο ίσως να ήταν και προτέρημα, απλά φανερώνει την αγάπη του δημιουργού στη σειρά, και τον φόβο του να πάρει ρίσκα επί αυτής. Το αληθινό ζήτημα είναι παρόμοιο με αυτό των δύο πρώτων φιλμ, και είναι αλλού…

Το σενάριο και πάλι εξυπηρετεί απλά την κίνηση της δράσης, ενώ συγκεκριμένα εδώ έχει κι έναν ρόλο ελαφριάς σάτιρας επί όσων κοσμογονικών γράφει ένα βιβλίο ιστορίας που αναφέρεται στον πρώτο παγκόσμιο. Και ως ένα κείμενο που προσέχει τον όγκο των διαλόγων του (βοηθώντας έτσι και κάποιες εξέχουσες ερμηνείες) και όχι κάτι που θα ενθουσίαζε τους λάτρεις ενός εγκεφαλικού και πολύπλοκου σε σενάριο μπλομπάστερ, είναι μοιραίο να αφήνεται στο κατά πόσο δουλεύουν τα σκηνοθετικά υλικά στην εντέλεια. Και πάλι όμως ο Vaughn δεν έχει την απάντηση τού πώς δένουν τα κόμικ στοιχεία με τη σοβαρότητα, το φλεγματικό χιούμορ και -για πρώτη φορά- μια επική αναφορά σε πόλεμο, αφήνοντας τον θεατή να παρασυρθεί είτε με ευχαρίστηση στο όλο πακέτο, είτε να κουραστεί με μία ακόμα πολυδάπανη παραγωγή που υπόσχονταν περισσότερα από όσα δίνει.

Ίσως το χειρότερο από όλα για τους φαν της σειράς να είναι ότι σε αυτό το κεφάλαιο της μοιάζει να απευθύνεται λιγότερο σε αυτούς, και περισσότερο στη θέληση του Vaughn να δώσει όγκο στο franchise του, απλώνοντας το μέσα -στην προκειμένη «πίσω»- στον χρόνο. Αλλά απώτερη σημασία έχει για έναν μη-φαν, όπως ήδη σας μαρτύρησα για την «αφεντιά» μου, ότι επικρατεί μια γενική ισορροπία στη σειρά, που ούτε ενθουσιάζει ούτε προκαλεί προσμονή για το επόμενο βήμα. Εξαρχής οι συγκρίσεις με 007, Επικίνδυνες Αποστολές και άλλα franchise δράσης ήταν άνιση. Χίλιες φορές καλύτερα να μέναμε στο πρώτο μέρος και μόνο, μια και το άπλωμα του φανέρωσε ευρέως τελικά τις αδυναμίες κι εκείνου.

Βαθμολογία: