O πράκτορας της Ιντερπόλ Λούις Σάλιντζερ και η βοηθός εισαγγελέας του Μανχάταν Έλινορ Γουίτμαν προσπαθούν να οδηγήσουν στη δικαιοσύνη έναν από τους πιο απίθανους και πανίσχυρους κατηγορούμενους: μια τράπεζα διεθνούς βεληνεκούς, με οικονομικές και πολιτικές διασυνδέσεις σε διάφορες κυβερνήσεις ανά τον κόσμο. Παρότι ο στόχος τους μοιάζει ακατόρθωτος, οι ίδιοι είναι αποφασισμένοι να εναντιωθούν σε ένα σύστημα που αποδεδειγμένα θα έφτανε ακόμα και στον φόνο για να υπερασπίσει τα συμφέροντά του. Ανακαλύπτοντας αναρίθμητες ύποπτες τραπεζικές κινήσεις, ο Σάλιντζερ και η Γουίτμαν ακολουθούν την πορεία των χρημάτων από το Βερολίνο στο Μιλάνο και από εκεί στη Νέα Υόρκη και στην Κωνσταντινούπολη, ρισκάροντας την ίδια τους τη ζωή μπροστά στην καταπολέμηση της διαφθοράς.

Σκηνοθεσία:

Tom Tykwer

Κύριοι Ρόλοι:

Clive Owen … Louis Salinger

Naomi Watts … Eleanor Whitman

Armin Mueller-Stahl … Wilhelm Wexler

Ulrich Thomsen … Jonas Skarssen

Brian F. O’Byrne … ‘ο σύμβουλος’

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Eric Warren Singer

Παραγωγή: Lloyd Phillips, Charles Roven, Richard Suckle

Μουσική: Reinhold Heil, Johnny Klimek, Tom Tykwer

Φωτογραφία: Frank Griebe

Μοντάζ: Mathilde Bonnefoy

Σκηνικά: Uli Hanisch

Κοστούμια: Ngila Dickson

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: The International
  • Ελληνικός Τίτλος: The International

Παραλειπόμενα

  • Το σενάριο δανείστηκε την έμπνευση του από το τραπεζικό σκάνδαλο της BCCI, κατά τη δεκαετία του 1980.
  • Το φιλμ άνοιξε εκτός συναγωνισμού το φεστιβάλ Βερολίνου.
  • Ήταν να βγει τον Αύγουστο του 2008. Οι πρώτες δοκιμαστικές όμως προβολές δεν άφησαν ικανοποιημένο το κοινό, και η ταινία μπήκε ξανά σε διαδικασία νέων γυρισμάτων. Μετά από αυτά, απόκτησε περισσότερη δράση.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 11/3/2009

Το παραδοσιακό παιχνίδι «γάτας-ποντικού» έχει σαφείς κανόνες: η γάτα είναι πανίσχυρη και το ποντίκι ξεγλιστρά λόγω πονηράδας και τύχης. Αυτό μας έχει χαρίσει μεγάλες κινηματογραφικές στιγμές, όπως οι “Τρεις Μέρες του Κόνδορα” ή το “Υπόθεση Παραλάξ”. Ο Tykwer δεν έρχεται για να τις διορθώσει, αλλά να συμπεριληφθεί ανάμεσα τους. Του κάκου, το «ποντίκι» του απειλείται ελάχιστα από τη γάτα και υπάρχουν στιγμές που φαντάζει ισχυρότερο αυτής…

Πολιτικά ο γερμανός σκηνοθέτης δείχνει να έχει να πει πολλά, αλλά λέει λίγα, έστω και σταράτα. Από αυτά θα κρατήσουμε το ότι οι τράπεζες ελέγχουν κράτη και ιδιότητες, δηλαδή έναν πλανήτη ολόκληρο, μέσω των χρεών. Όμως δεν νοείται δραματικό θρίλερ με τόσο ισχνό σασπένς. Επιπλέον υπάρχουν σεναριακές ευκολίες, λογικά λόγω της απειρίας του Eric Singer στο σενάριο. Θα κρατήσουμε την σοβαρότητα της όλης προσέγγισης, τον ταιριαστό πρώτο ρόλο του Clive Owen, τους καλούς δεύτερους ρόλους και χαρακτήρες, αλλά θα συμφωνήσω με το Βερολίνο που δεν καταχειροκρότησε έναν δικό του άνθρωπο. Πιο πολλά είχε να πει ο Tykwer στο “Heaven”, ακόμα και που δεν είχε τα ίδια ακριβά μέσα με τώρα.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

13 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *