The Bank Job: Το Μεγάλο Κόλπο

Κριτικός: Βασίλης Καγιογλίδης

Έκδοση Κειμένου: 28/5/2008

Η ιστορία: Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, αφορά μια από τις μεγαλύτερες ληστείες που διαπράχθηκαν ποτέ σε τράπεζα επί Βρετανικού εδάφους. Μυστική κυβερνητική οργάνωση, καταφέρνει να ξεγελάσει δύο – τρία ανθρωπάκια με όχι και τόσο λευκό ποινικό μητρώο και τους πείθει να ληστέψουν μια τράπεζα ακολουθώντας τη μέθοδο του ριφιφί, προκειμένου μαζί με τα κλοπιμαία να αποσπάσουν από τη θυρίδα 118 του θησαυροφυλακίου και κάποιες φωτογραφίες, οι οποίες είναι ικανές να πλήξουν το γόητρο, την αξιοπιστία και αν θέλετε, να καταστρέψουν τη βασιλική οικογένεια. Φωτογραφίες οι οποίες ανήκουν στον καθόλου ευγενικό – σκοτώνω για την πλάκα μου- «ρομπέν των δασών» των μαύρων. Mαζί με τα κλοπιμαία τα μέλη της συμμορίας όμως (τι το θέλαν;) κλέβουν αντικείμενα που ανήκουν σχεδόν σε όλα τα πρόσωπα της τότε υψηλής κοινωνίας καθώς και αυτά των ανθρώπων του υποκόσμου της Βρετανίας. Αντικείμενα που μπορούν να καταστρέψουν από βουλευτές και υπουργούς μέχρι διεφθαρμένους αξιωματικούς της αστυνομίας. Μετά από αυτό καταλαβαίνετε τι ακολουθεί….

Τι είδαμε: Κινηματογραφικό θαύμα δε το λες…. Απλά δεν είναι μια κλασική ταινία με τον Jason Statham. Όχι ο Statham δεν τρέχει (πολύ), ο Statham δεν δέρνει, ο Statham δεν γαζώνει κόσμο, δεν σκοτώνει… Για πρώτη φορά επί της μεγάλης οθόνης ξεδιπλώνει το υποκριτικό του ταλέντο, το όποιο ελάχιστο διαθέτει δηλαδή. Απλά διεκπεραιωτικός, σίγουρα θα ικανοποιήσει τους φαν του, επιλέγει ένα ρόλο που δε μοιάζει και ιδιαίτερα με αυτούς που του έχουν ανατεθεί μέχρι σήμερα. Υποδύεται τον Terry, τον καθοδηγητή της συμμορίας, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Roger Donaldson, δημιουργού ταινιών από το Cocktail και τις Δεκατρείς Ημέρες μέχρι το Species και τη Δοκιμασία, ενός σκηνοθέτη δηλαδή ικανού για κάτι καλό (όχι καλύτερο) από τη μια, αλλά και για κάτι απλά ανεκδιήγητο από την άλλη. Σε γενικές γραμμές τα καταφέρνει καλά με το The Bank Job, ικανοποιεί με την προσπάθειά του και το κυριότερο σε κρατάει σε εγρήγορση στη θέση σου προκειμένου να παρακολουθήσεις τη συνέχεια. Μεγάλο πράγμα στην εποχή μας.

Σίγουρα όμως κάτι δεν πάει καλά στα περίπου 110 λεπτά που διαρκεί η ταινία. Αυτή θαρρείς χωρίζεται σε ένα αρκετά καλό πρώτο μέρος και σε ένα υπερφoρτωμένο και βιαστικό δεύτερο μισό. Χρησιμοποιώντας σε εκνευριστικό βαθμό πλάγιες λήψεις, βλέποντας τους πρωταγωνιστές να παίρνουν κάθε φορά μία κάποια κλήση, ιδίως προς το τέλος, ο Donaldson περιγράφει σχεδόν άψογα τη ληστεία, κρατάει σταθερά έναν αγωνιώδη ρυθμό και δε σε μπερδεύει λεπτό με πρόσωπα και καταστάσεις καταφέρνοντας να ξεκαθαρίσει ποιος είναι ποιος, τι θέλει και τι κάνει. Πολύ σημαντικό αν αναλογιστείς ότι τα πρόσωπα που συμμετέχουν κυρίως σε δεύτερους ρόλους, δεν είναι και λίγα. Από ένα σημείο και μετά όμως πατάει γκάζι, σπιντάρει απότομα και σχεδόν αγχωτικά και αδικαιολόγητα προσπαθεί να χωρέσει στην κυριολεξία τα πάντα στο χρόνο που του απομένει. Η μία υπερφoρτωμένη σκηνή εναλλάσσεται πολύ γρήγορα της άλλης, με το μοντάζ από εκεί και μετά να μοιάζει βιαστικό και άγαρμπο, δίνοντας την εντύπωση ότι ο σκηνοθέτης ενδιαφέρθηκε απλώς να περιγράψει τη ληστεία και τίποτα παραπάνω. Ή αν θέλετε εξάντλησε όλο το ζήλο και την ικανότητά του σε αυτό και μόνο.

Σε γενικές γραμμές το The Bank Job είναι μια ταινία που βλέπεται ευχάριστα απ’ όλους. Ως εκεί όμως. Δεν αποτελεί κάτι το ενθουσιώδες, μα αξίζει να σπαταλήσετε γι’ αυτή 2 ώρες από το χρόνο σας.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 25/6/2008

Ο αυστραλός Roger Donaldson είναι μια αμφιλεγόμενη περίπτωση σκηνοθέτη, που ξεπήδησε από το νέο κύμα της χώρας του στα 1970, αλλά αφοσιώθηκε στο Χόλιγουντ. Έχει κάνει το ενδιαφέρον Αδιέξοδο το 1987, αλλά και το αδιάφορο Κοκτέιλ, αμέσως μετά. Εγώ θα σταθώ στο 13 Ημέρες του 2000, ένα πολιτικό θρίλερ με φοβερό αφηγηματικό ρυθμό, που όμως δεν το ενέκρινα γιατί έκρυβε πολλή προπαγάνδα μέσα του.

Από την τελευταία αναφορά ήθελα να κρατήσω τον ρυθμό. Το Μεγάλο Κόλπο είναι ένα μάθημα αφήγησης, που κρατάει μια σταθερή ταχύτητα από την αρχή ως το τέλος, όχι ξέφρενη, αλλά νευρώδη. Χωρίς να κουράζει πουθενά, εναλλάσσει χαρακτήρες και καταστάσεις με ένα ταχύ μοντάζ, και η κάθε σκηνή “χάνεται” όταν υπάρχει ο παραμικρός φόβος να γίνει βαρετό. Πιστεύω ότι στη μονταζιέρα ο Donaldson αφοσίωσε πολλές ώρες και μάλιστα σαν να ανακατασκεύασε ολόκληρο το υλικό του από την αρχή.

Η ταινία είναι ό,τι το Death Proof του Tarantino, αλλά πιο ουσιαστικό και πιο ώριμο. Αναφέρεται σε αληθινά γεγονότα που έλαβαν χώρα στις αρχές των 1970, και ο Donaldson αφομοιώνει ένα στιλ δανεισμένο από τις b-movies εκείνης της περιόδου. Ειδικά η μικρό-ιστορία του έγχρωμου κακοποιού είναι βγαλμένη μέσα από τα καλύτερα blaxploitation.

Αν το στόρι ήταν παιχνίδι πόκερ, θα είχαμε φουλ του άσου με δύο ρηγάδες! Το φουλ είναι η ληστεία που κεντράρει την υπόθεση, αλλά από μόνη της δεν είναι ικανή να κερδίσει ολόκληρη την παρτίδα, αφού ο αντίπαλος μας έχει χρώμα. Για αυτό υπάρχουν οι ρηγάδες, δηλαδή οι περιφερειακοί χαρακτήρες που μετά τη ληστεία κάνουν όλη τη «ζημιά». Το φιλμ θα γίνει νουαρικά εφιαλτικό και θα χτυπήσει από παντού το σύστημα που αποτελείται από την υψηλή κοινωνία, τις μυστικές υπηρεσίες, την αστυνομία, τον υπόκοσμο.

Πολύ καλή σκέψη του σκηνοθέτη, από τη στιγμή που ήθελε «καθαρό» το 1970 κλίμα του, να επιλέξει φρέσκους κι όχι σταρ ηθοποιούς. Ο Jason Statham είναι μεν γνωστή φάτσα, αλλά δεν έχει γίνει αναλώσιμος. Το ίδιο και η Saffron Burrows, που την «αναζητούσαμε» από το Δεσποινίς Τζούλια του 1999. Γενικά, το καστ έχει το χαρακτηριστικό να έχει γεννηθεί μέσα ή γύρω από το Λονδίνο, και με αυτό θέλω να τονίσω πως, παρά τις αμερικανικές επιρροές, η ταινία είναι βρετανική και το αποδεικνύει με την ώριμη ωμότητα και τη σοβαρότητα που τη διακρίνει.

Επί του συνόλου, «Never a dull moment», θα έλεγαν οι αγγλόφωνοι και θα με βρουν σύμφωνο. Μια ταινία βγαλμένη από τα χθες του καλού αμερικανικού b-movie και τα σήμερα του σπιρτόζικου βρετανικού θρίλερ. Ο Roger Donaldson πιο ώριμος από ποτέ, διευθύνει μια ορχήστρα με τελείως διαφορετικούς ήχους από παντού, και καταφέρνει ένα αποτέλεσμα ομόηχο. Θα ικανοποιήσει και τους φίλους των caper-movies και τον σκεπτόμενο πολίτη που αισθάνεται πως τίποτα γύρω του δεν είναι τόσο νόμιμα και ειδυλλιακά καμωμένο (ειδικά αφού η ταινία αναπλάθει αληθινά γεγονότα), αλλά κυρίως θα ικανοποιήσει ένα απαιτητικό κοινό που θέλει να δει κάτι το ουσιαστικό και κάτι που θα το ενθουσιάσει. Δείτε το οπωσδήποτε, γιατί ίσως η χρονιά να μην κρύβει καλύτερη έκπληξη από αυτό το καλοκουρδισμένο παιχνίδι νεύρων…

Βαθμολογία: