Ο Εξολοθρευτής
- The Terminator
- 1984
- ΗΠΑ
- Αγγλικά, Ισπανικά
- Δράσης, Επιστημονικής Φαντασίας, Θρίλερ
- 24 Απριλίου 1985
Στο κοντινό μέλλον άνθρωποι και μηχανές βρίσκονται σε διαρκή πόλεμο, μέχρι που το 2029, η νίκη των ανθρώπων είναι σχεδόν βέβαιη, εξαιτίας του ηρωισμού του ηγέτη μιας ομάδας επαναστατών, τον Τζον Κόνορ. Για να αποφύγουν την ήττα, οι μηχανές στέλνουν πίσω στον χρόνο έναν ανθρωπόμορφο εξολοθρευτή για να δολοφονήσει τη μητέρα του Τζον, πριν καν τον γεννήσει. Μαζί όμως καταφτάνει από το μέλλον ο Κάιλ Ρις, ένας ανθρώπινος στρατιώτης με αποστολή να βοηθήσει μέχρις εσχάτων τη μητέρα.
Σκηνοθεσία:
James Cameron
Κύριοι Ρόλοι:
Arnold Schwarzenegger … T-800 ‘Model 101’
Michael Biehn … Kyle Reese
Linda Hamilton … Sarah Connor
Paul Winfield … αστυνόμος Ed Traxler
Lance Henriksen … ντετέκτιβ Hal Vukovich
Earl Boen … Δρ Peter Silberman
Bess Motta … Ginger Ventura
Rick Rossovich … Matt Buchanan
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: James Cameron, Gale Anne Hurd
Παραγωγή: Gale Anne Hurd
Μουσική: Brad Fiedel
Φωτογραφία: Adam Greenberg
Μοντάζ: Mark Goldblatt
Σκηνικά: Maria Caso, George Costello
Κοστούμια: Hilary Wright
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Terminator
- Ελληνικός Τίτλος: Ο Εξολοθρευτής
Άμεσοι Σύνδεσμοι
Παραλειπόμενα
- Η ταινία που έβαλε στον χάρτη του Cameron, αλλά και καθιέρωσε τον Schwarzenegger ως ήρωα δράσης. Η επιτυχία του φιλμ έχτισε ένα μεγάλο franchise, που πέρα από σίκουελ είχε και τηλεοπτικές σειρές, κόμικς, βιβλία και βιντεοπαιχνίδια.
- Εμπνεόμενος από τον John Carpenter, ο νεαρός τότε Cameron ακολούθησε ένα όνειρο του μετά από ασθένεια, και σκέφτηκε για μια χαμηλού μπάτζετ ταινία δράσης, σε στιλ σλάσερ. Ο ατζέντης του δήλωσε αντίθετος, και ο Cameron απλά τον απέλυσε. Μένοντας μετά στο σπίτι του Randall Frakes στην Καλιφόρνια, ξεκίνησε το γράψιμο του σεναρίου. Με επιρροές από τις cult ταινίες επιστημονικής φαντασίας των 1950, τη σειρά φαντασίας The Outer Limits των 1960 και ταινίες όπως τον Ταξιτζή και το δεύτερο Μαντ Μαξ, ολοκλήρωσε την πρώτη εκδοχή με τη βοήθεια και του φίλου του, Bill Wisher.
- Αρχικά στο σενάριο υπήρχαν δύο εξολοθρευτές: ο ένας όπως παρέμεινε στην ταινία και ο άλλος από υγροποιημένο μέταλλο. Ο δεύτερος όμως ήταν αδύνατον να γίνει με την τότε τεχνολογία, τοποθετώντας τον εντέλει στο δεύτερο μέρος.
- Για τον ρόλο του Κάιλ Ρις, η Orion ήθελε κάποιον ανερχόμενο, που να έχει και μια ξένη περσόνα. Έτσι εντοπίστηκε ο Arnold Schwarzenegger, αλλά ο σκηνοθέτης μετά αναγκάστηκε να ψάχνει για κάποιον ακόμα πιο “μεγάλο” για τον εξολοθρευτή. Προτάσεις έγιναν στον Sylvester Stallone και τον Mel Gibson, που όμως απορρίφθηκαν. Η δε πρόταση για τον O.J. Simpson δεν έβρισκε σύμφωνο τον δημιουργό. Έτσι, ο Cameron έστησε μια “κομπίνα” για να πετάξει έξω από την ταινία τον εύσωμο σταρ, αλλά εκεί διέκρινε ότι θα γίνονταν ένας καταπληκτικός εξολοθρευτής. Αναζητώντας τώρα εκ νέου για Ρις, στα υπόψιν ήταν και ο Sting.
- Η Rosanna Arquette πέρασε από οντισιόν για τον ρόλο της Σάρα.
- Τα εφέ των “γυμνών” εξολοθρευτών έγιναν με τη μέθοδο του stop-motion. Υπεύθυνη ήταν η εταιρία Fantasy II.
- Ο Schwarzenegger έκανε ό,τι μπορούσε για να αλλαχτεί η ατάκα “I’ll be back”, επειδή δεν μπορούσε να προφέρει σωστά το “I’ll”. Ευτυχώς, ο Cameron αρνήθηκε να του κάνει τη χάρη.
- Με μπάτζετ μόλις 6,4 εκατομμύρια δολάρια, το φιλμ έβγαλε 78,3.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 19/7/2013
Μια μακρά σειρά, που αποδείχτηκε διαμάντι, ξεκινάει από δω. Η όλη ιδέα του Τζέιμς Κάμερον είναι αληθινά έξυπνη και υπερβολικά πρωτότυπη για την εποχή της. Το παιχνίδι της μηχανής του χρόνου προκαλεί το μυαλό του θεατή, αλλά και βάζει σε προφητικές σκέψεις. Δεν είναι κάτι φυσικά που το σενάριο θα κάτσει ιδιαίτερα να το φιλοσοφήσει, μια αδυναμία που λίγο φυσικά ενόχλησε. Μα και την ιδέα του δεν την εγκλωβίζει σε μια μεγάλου προϋπολογισμού παραγωγή, αλλά τη χτίζει εν είδει b-movie με φόντο το σκοτάδι και τη μόνιμη απειλή. Λογικά θα λειτουργούσε και με κάποιον άλλον, αλλά ο Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ φαντάζει αναντικατάστατος. Δεν ερμηνεύει, είναι το άψυχο ρομπότ που δεν θέλεις να συναντήσεις στο διάβα σου. Έχει δάνεια από την ψυχολογία ενός “Άλιεν”, έστω κι αυτού του δεύτερου μέρους που διόλου τυχαία θα αναλάμβανε ο Κάμερον. Όλα αυτά εμπλουτίζονται με καλο-μονταρισμένη και σε σωστές δόσεις δράση, σε ανώτερα στάνταρ από τα συνηθισμένα εκείνης της δεκαετίας, και μπόλικη θριλερική αγωνία. Το μόνο που δεν μας περνούσε τότε από το μυαλό, ήταν πως το δεύτερο έμελλε να είναι καλύτερο, κι ας έσπαγε τη νοηματική που εδώ υπηρετείται από το low-profile της παραγωγής. Αν γινόταν καλύτερο; Μάλλον όχι, αλλά πάντα σε σχέση με αυτό που ήθελε να βγάλει ο Κάμερον στο πανί, γιατί όπως και να το κάνεις είναι φανερά δουλειά ενός δημιουργού που δρα περισσότερο με ενθουσιασμό, παρά με σκηνοθετικό όραμα, όπως εκείνη την εποχή ο Ρίντλεϊ Σκοτ.
Βαθμολογία: