Στο κοντινό μέλλον άνθρωποι και μηχανές βρίσκονται σε διαρκή πόλεμο, μέχρι που το 2029, η νίκη των ανθρώπων είναι σχεδόν βέβαιη, εξαιτίας του ηρωισμού του ηγέτη μιας ομάδας επαναστατών, τον Τζον Κόνορ. Για να αποφύγουν την ήττα, οι μηχανές στέλνουν πίσω στον χρόνο έναν ανθρωπόμορφο εξολοθρευτή για να δολοφονήσει τη μητέρα του Τζον, πριν καν τον γεννήσει. Μαζί όμως καταφτάνει από το μέλλον ο Κάιλ Ρις, ένας ανθρώπινος στρατιώτης με αποστολή να βοηθήσει μέχρις εσχάτων τη μητέρα.

Σκηνοθεσία:

James Cameron

Κύριοι Ρόλοι:

Arnold Schwarzenegger … T-800 ‘Model 101’

Michael Biehn … Kyle Reese

Linda Hamilton … Sarah Connor

Paul Winfield … αστυνόμος Ed Traxler

Lance Henriksen … ντετέκτιβ Hal Vukovich

Earl Boen … Δρ Peter Silberman

Bess Motta … Ginger Ventura

Rick Rossovich … Matt Buchanan

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: James Cameron, Gale Anne Hurd

Παραγωγή: Gale Anne Hurd

Μουσική: Brad Fiedel

Φωτογραφία: Adam Greenberg

Μοντάζ: Mark Goldblatt

Σκηνικά: Maria Caso, George Costello

Κοστούμια: Hilary Wright

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: The Terminator
  • Ελληνικός Τίτλος: Ο Εξολοθρευτής

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Παραλειπόμενα

  • Η ταινία που έβαλε στον χάρτη του Cameron, αλλά και καθιέρωσε τον Schwarzenegger ως ήρωα δράσης. Η επιτυχία του φιλμ έχτισε ένα μεγάλο franchise, που πέρα από σίκουελ είχε και τηλεοπτικές σειρές, κόμικς, βιβλία και βιντεοπαιχνίδια.
  • Εμπνεόμενος από τον John Carpenter, ο νεαρός τότε Cameron ακολούθησε ένα όνειρο του μετά από ασθένεια, και σκέφτηκε για μια χαμηλού μπάτζετ ταινία δράσης, σε στιλ σλάσερ. Ο ατζέντης του δήλωσε αντίθετος, και ο Cameron απλά τον απέλυσε. Μένοντας μετά στο σπίτι του Randall Frakes στην Καλιφόρνια, ξεκίνησε το γράψιμο του σεναρίου. Με επιρροές από τις cult ταινίες επιστημονικής φαντασίας των 1950, τη σειρά φαντασίας The Outer Limits των 1960 και ταινίες όπως τον Ταξιτζή και το δεύτερο Μαντ Μαξ, ολοκλήρωσε την πρώτη εκδοχή με τη βοήθεια και του φίλου του, Bill Wisher.
  • Αρχικά στο σενάριο υπήρχαν δύο εξολοθρευτές: ο ένας όπως παρέμεινε στην ταινία και ο άλλος από υγροποιημένο μέταλλο. Ο δεύτερος όμως ήταν αδύνατον να γίνει με την τότε τεχνολογία, τοποθετώντας τον εντέλει στο δεύτερο μέρος.
  • Για τον ρόλο του Κάιλ Ρις, η Orion ήθελε κάποιον ανερχόμενο, που να έχει και μια ξένη περσόνα. Έτσι εντοπίστηκε ο Arnold Schwarzenegger, αλλά ο σκηνοθέτης μετά αναγκάστηκε να ψάχνει για κάποιον ακόμα πιο “μεγάλο” για τον εξολοθρευτή. Προτάσεις έγιναν στον Sylvester Stallone και τον Mel Gibson, που όμως απορρίφθηκαν. Η δε πρόταση για τον O.J. Simpson δεν έβρισκε σύμφωνο τον δημιουργό. Έτσι, ο Cameron έστησε μια “κομπίνα” για να πετάξει έξω από την ταινία τον εύσωμο σταρ, αλλά εκεί διέκρινε ότι θα γίνονταν ένας καταπληκτικός εξολοθρευτής. Αναζητώντας τώρα εκ νέου για Ρις, στα υπόψιν ήταν και ο Sting.
  • Η Rosanna Arquette πέρασε από οντισιόν για τον ρόλο της Σάρα.
  • Τα εφέ των “γυμνών” εξολοθρευτών έγιναν με τη μέθοδο του stop-motion. Υπεύθυνη ήταν η εταιρία Fantasy II.
  • Ο Schwarzenegger έκανε ό,τι μπορούσε για να αλλαχτεί η ατάκα “I’ll be back”, επειδή δεν μπορούσε να προφέρει σωστά το “I’ll”. Ευτυχώς, ο Cameron αρνήθηκε να του κάνει τη χάρη.
  • Με μπάτζετ μόλις 6,4 εκατομμύρια δολάρια, το φιλμ έβγαλε 78,3.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 19/7/2013

Μια μακρά σειρά, που αποδείχτηκε διαμάντι, ξεκινάει από δω. Η όλη ιδέα του Τζέιμς Κάμερον είναι αληθινά έξυπνη και υπερβολικά πρωτότυπη για την εποχή της. Το παιχνίδι της μηχανής του χρόνου προκαλεί το μυαλό του θεατή, αλλά και βάζει σε προφητικές σκέψεις. Δεν είναι κάτι φυσικά που το σενάριο θα κάτσει ιδιαίτερα να το φιλοσοφήσει, μια αδυναμία που λίγο φυσικά ενόχλησε. Μα και την ιδέα του δεν την εγκλωβίζει σε μια μεγάλου προϋπολογισμού παραγωγή, αλλά τη χτίζει εν είδει b-movie με φόντο το σκοτάδι και τη μόνιμη απειλή. Λογικά θα λειτουργούσε και με κάποιον άλλον, αλλά ο Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ φαντάζει αναντικατάστατος. Δεν ερμηνεύει, είναι το άψυχο ρομπότ που δεν θέλεις να συναντήσεις στο διάβα σου. Έχει δάνεια από την ψυχολογία ενός “Άλιεν”, έστω κι αυτού του δεύτερου μέρους που διόλου τυχαία θα αναλάμβανε ο Κάμερον. Όλα αυτά εμπλουτίζονται με καλο-μονταρισμένη και σε σωστές δόσεις δράση, σε ανώτερα στάνταρ από τα συνηθισμένα εκείνης της δεκαετίας, και μπόλικη θριλερική αγωνία. Το μόνο που δεν μας περνούσε τότε από το μυαλό, ήταν πως το δεύτερο έμελλε να είναι καλύτερο, κι ας έσπαγε τη νοηματική που εδώ υπηρετείται από το low-profile της παραγωγής. Αν γινόταν καλύτερο; Μάλλον όχι, αλλά πάντα σε σχέση με αυτό που ήθελε να βγάλει ο Κάμερον στο πανί, γιατί όπως και να το κάνεις είναι φανερά δουλειά ενός δημιουργού που δρα περισσότερο με ενθουσιασμό, παρά με σκηνοθετικό όραμα, όπως εκείνη την εποχή ο Ρίντλεϊ Σκοτ.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

20 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *