Ο Χάουαρντ Χιουζ, γιος ενός τεξανού εφευρέτη, μένει μόνος του στα 18 του χρόνια, έχοντας παράλληλα κληρονομήσει το 75% της εταιρίας Hughes Toll Co. Μετακομίζει όμως στο Λος Άντζελες για να γίνει παραγωγός του Χόλιγουντ. Είναι αυτός που λανσάρει στη μεγάλη οθόνη την Τζιν Χάρλοου κι άλλες στάρλετ, και γίνεται παραγωγός κλασικών φιλμ όπως: Άγγελοι της Κόλασης, Ο Σημαδεμένος, και ιδιοκτήτης της RKO Pictures. Δεν περιορίζεται όμως στο Χόλιγουντ, άλλα ρίχνεται στη βιομηχανία και την αεροπλοΐα. Μετά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, επεκτείνεται στα ηλεκτρονικά και στη δημιουργία των περίφημων καζίνων του Λας Βέγκας. Έντονη ήταν όμως και η ερωτική του ζωή, με τις ρομαντικές του περιπέτειες με δύο θρύλους του Χόλιγουντ, την κομψή σταρ Κάθριν Χέμπορν και την αισθησιακή σταρ της μεγάλης οθόνης Άβα Γκάρντνερ.
Σκηνοθεσία:
Martin Scorsese
Κύριοι Ρόλοι:
Leonardo DiCaprio … Howard Hughes
Cate Blanchett … Katharine Hepburn
Kate Beckinsale … Ava Gardner
John C. Reilly … Noah Dietrich
Alec Baldwin … Juan Trippe
Alan Alda … γερουσιαστής Ralph Owen Brewster
Ian Holm … καθηγητής Fitz
Danny Huston … Jack Frye
Gwen Stefani … Jean Harlow
Jude Law … Errol Flynn
Willem Dafoe … Roland Sweet
Adam Scott … Johnny Meyer
Matt Ross … Glenn ‘Odie’ Odekirk
Kelli Garner … Faith Domergue
Frances Conroy … Katharine Houghton
Brent Spiner … Robert E. Gross
Stanley DeSantis … Louis B. Mayer
Edward Herrmann … Joseph Breen
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: John Logan
Παραγωγή: Sanford R. Climan, Charles Evans Jr., Graham King, Michael Mann
Μουσική: Howard Shore
Φωτογραφία: Robert Richardson
Μοντάζ: Thelma Schoonmaker
Σκηνικά: Dante Ferretti
Κοστούμια: Sandy Powell
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Aviator
- Ελληνικός Τίτλος: The Aviator
- Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Ιπτάμενος Κροίσος [τηλεόραση]
Κύριες Διακρίσεις
- Όσκαρ δεύτερου γυναικείου ρόλου (Cate Blanchett), φωτογραφίας, μοντάζ, σκηνικών και κοστουμιών. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, πρώτο αντρικό ρόλο (Leonardo DiCaprio), δεύτερο αντρικό ρόλο (Alan Alda), αυθεντικό σενάριο και ήχο.
- Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας (δράμα), πρώτου αντρικού ρόλου (Leonardo DiCaprio) σε δράμα, και μουσικής. Υποψήφιο για σκηνοθεσία, δεύτερο γυναικείο ρόλο (Cate Blanchett) και σενάριο.
- Βραβείο Bafta καλύτερης ταινίας, δεύτερου γυναικείου ρόλου (Cate Blanchett), σκηνικών και μακιγιάζ/κομμώσεων. Υποψήφιο για σκηνοθεσία, πρώτο αντρικό ρόλο (Leonardo DiCaprio), δεύτερο αντρικό ρόλο (Alan Alda), σενάριο, μουσική, φωτογραφία, μοντάζ, κοστούμια, ήχο και ειδικά εφέ.
- Καλύτερη ταινία από την Ένωση Παραγωγών Αμερικής.
Παραλειπόμενα
- Η ταινία, δίχως να το αναφέρει στα κρέντιτ, δανείστηκε έμπνευση από το βιβλίο Howard Hughes: The Secret Life του Charles Higham (1993).
- Ο Warren Beatty ονειρεύονταν από τη δεκαετία του 1970 να κάνει μια βιογραφία του Χιουζ. Μετά από κάμποσες αποτυχίες να στηρίξει το σχέδιο του, απευθύνθηκε τη δεκαετία του 1990 στον Steven Spielberg, καταλήγοντας εντέλει εν έτει 2016 σε μια πλασματική βιογραφία με τίτλο Rules Don’t Apply. Από την άλλη, υπήρχε η Disney που στα τέλη των 1990 είχε βάλει πλώρη για την ίδια βιογραφία, με σκηνοθέτη τον Brian De Palma και κεντρικό ηθοποιό τον Nicolas Cage. Η Universal Pictures μπήκε στο παιχνίδι το 1998, με σκηνοθέτες τους αδελφούς Hughes και πρωταγωνιστή τον Johnny Depp. Το ακύρωσαν όλο αυτό όταν επέλεξαν να μην μπουν σε ανταγωνισμό με την Disney. Οι δύο τελευταίοι σκηνοθέτες που έβαλαν υποψηφιότητα να αναλάβουν μετά το 2000 ήταν οι Milos Forman και Christopher Nolan, μέχρι που η Universal έβαλε οριστικά στο ράφι την παραγωγή. Η Disney επέστρεψε κι αυτή στο σχέδιο το 1999, με τον Michael Mann έτοιμο να σκηνοθετήσει τον Leonardo DiCaprio. Η αποτυχία όμως στα ταμεία του The Insider ήταν καθοριστική.
- Στα πρώτα 52 λεπτά, για τη φωτογραφία χρησιμοποιείται η τεχνική του Bipack-color, την οποία και χρησιμοποιούσε ο ίδιος ο Χιουζ στις ταινίες του. Όταν πάμε στο 1935, αλλάζει η εικόνα σε three-strip Technicolor. Όλο το φιλμ δέχτηκε ψηφιακή επεξεργασία εικόνας, ώστε η κάθε σκηνή να είναι χρωματισμένη σύμφωνα με την τεχνική της εποχής της.
- Επιμένοντας σε ελάχιστη χρήση ψηφιακών σκηνικών, το μπάτζετ εκτοξεύθηκε στα 110 εκατομμύρια δολάρια. Μόνο τα κοστούμια “έφαγαν” τα δύο. Ο ίδιος ο Scorsese υποστήριξε ότι τα 5 από αυτά τα έβαλε από την τσέπη του. Ευτυχώς για την παραγωγή, οι εισπράξεις έφτασαν στα 231,7 εκατομμύρια δολάρια.
- Κινηματογραφικό ντεμπούτο για την Gwen Stefani. Ο Scorsese έψαχνε κάποια ταιριαστή να παίξει την Τζιν Χάρλοου, όταν είδε τη δημοφιλή τραγουδίστρια να ποζάρει σε πόστερ της Vogue.
- Η Jane Lynch ερμήνευσε την περίφημη πρωτοπόρο της αεροπλοΐας Αμέλια Έκχαρτ, αλλά οι σκηνές της κόπηκαν στο τελικό μοντάζ.
- Η Nicole Kidman ετοιμάζονταν να παίξει την Κάθριν Χέπμπορν, αλλά το πρόγραμμα της την πήγε πίσω. Πάντως, ο σκηνοθέτης είπε ότι από την αρχή είχε στο μυαλό του την Blanchett.
- Η Gwyneth Paltrow ήταν η βασική υποψήφια να ερμηνεύσει την Άβα Γκάρντνερ.
- Στην ομιλία του στις Χρυσές Σφαίρες, ο Leonardo DiCaprio αποκάλυψε ότι ο Michael Mann είχε μια κάποια ενεργή συμμετοχή στο σενάριο.
- Barry Pepper και Bob Hoskins ήταν υποψήφιοι για διάφορους ρόλους.
- Παρότι γυρίστηκε με κάμερα Super 35, στα τελικά κρέντιτ αναγράφει: Filmed in Panavision.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 5/10/2005
Μία από τις πλέον αινιγματικές ιστορικά φυσιογνωμίες του 20ού αιώνα, μετά το «άγγιγμα» του Martin Scorsese… παρέμεινε αινιγματική. Ένα δυνατό ξεκίνημα και ένα εξίσου ικανό φίνις δεν είναι αρκετά για να κρύψουν την πρωτόγνωρη για τον ιταλο-αμερικανό σκηνοθέτη αδυναμία να αφηγηθεί μια ιστορία χωρίς «κοιλιά». Ο χαρακτήρας που πλάθει παραμένει ιστορικό μυστήριο και ενώ κάτι από το παιδικό του παρελθόν θα ξεδιάλυνε την κατάσταση, καταλήγει αψυχολόγητος και εκλιπαρεί τη συναισθηματική μας υποστήριξη. Μοιάζει με ακούσια επικρότηση του αμερικανικού ονείρου, αφού ακόμα και το ψυχολογικό πρόβλημα του Χιουζ δεν παρουσιάζεται σαν ανασταλτικός παράγοντας για μια λιγότερο φυσιολογική ζωή, αλλά απλά μια συγκράτηση για το παραπάνω. Τελείως πλαστική και φαντασμαγορικά ακαδημαϊκή, ελλιπής ως προς τα τελευταία χρόνια του Χιουζ (πέθανε κλειδωμένος σε δωμάτιο ξενοδοχείου του) που θα έδιναν την ευκαιρία για περαιτέρω ψυχανάλυση, και δυστυχώς η χειρότερη δημιουργία του Scorsese, μια μεγάλη απογοήτευση που όμως δεν του στέρησε την ευκαιρία να ελπίζει για το πολυπόθητο Όσκαρ σκηνοθεσίας. Ευτυχώς που δεν το πήρε εδώ…
Απόλυτα όμως δίκαιο το αντίστοιχο βραβείο για την εξαίσια Cate Blanchett, που «εμψυχώνει» τον ρόλο της Χέπμπορν με έναν τρόπο που και η αείμνηστη σταρ θα ενέκρινε. Εξαιρετικός και ο DiCaprio σε έναν ρόλο που φαντάζει λιγότερο δύσκολος στα «χέρια» του. Από εικαστικής πλευράς, ενώ η παραγωγή δεν πληρεί επακριβώς τον όρο του έπους, βρίθει από πλούτο, ικανοποιεί στην αρτιστική και τεχνική λεπτομέρεια, και διατηρεί το εν λόγω ενδιαφέρον σε κάθε της πλάνο. Κάποιες επιμέρους σκηνές, τέλος, όπως το αεροπορικό ατύχημα και η εξέταση του Χιουζ από επιτροπή προς το τέλος, κάνουν την παραγωγή να διατηρεί εντέλει την ιδιότητα της ενδιαφέρουσας θέασης για τις τρεις περίπου ώρες που ο Martin Scorsese επέλεξε να μας «ταλαιπωρήσει». Μεγαλοπρεπώς, τουλάχιστον…
Βαθμολογία: