Έχοντας περάσει σχεδόν 50 χρόνια κρυμμένος, ο Λέδερφεϊς επιστρέφει για να τρομοκρατήσει μια ομάδα ιδεαλιστών νεαρών φίλων που κατά λάθος αναστατώνουν τον προσεκτικά θωρακισμένο κόσμο του, σε μια απομακρυσμένη πόλη του Τέξας.
Σκηνοθεσία:
David Blue Garcia
Κύριοι Ρόλοι:
Sarah Yarkin … Melody
Elsie Fisher … Lila
Mark Burnham … Leatherface
Jacob Latimore … Dante
Moe Dunford … Richter
Olwen Fouere … Sally Hardesty
Alice Krige … Κα Mc
William Hope … σερίφης Hathaway
John Larroquette … αφηγητής (φωνή)
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Chris Thomas Devlin
Στόρι: Fede Alvarez, Rodo Sayagues
Παραγωγή: Fede Alvarez, Pat Cassidy, Ian Henkel, Kim Henkel, Rodo Sayagues, Shintaro Shimosawa
Μουσική: Colin Stetson
Φωτογραφία: Ricardo Diaz
Μοντάζ: Christopher S. Capp
Σκηνικά: Michael Perry
Κοστούμια: Olga Mekikchieva
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Texas Chainsaw Massacre
- Ελληνικός Τίτλος: Texas Chainsaw Massacre
- Εναλλακτικός Τίτλος: The Texas Chainsaw Massacre
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Ο Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το Πριόνι (1974)
- Ο Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το Πριόνι 2 (1986)
- Η Σχιζοφρενής Οικογένεια με το Πριόνι (1990)
- Ο Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το Πριόνι: Η Επιστροφή (1994)
- Ο Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το Πριόνι (2003)
- Ο Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το Πριόνι: Η Αρχή (2006)
- Ο Δολοφόνος με το Πριόνι (2013)
- Leatherface (2017)
Σεναριακή Πηγή
- Σενάριο (χαρακτήρες): Ο Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το Πριόνι των Kim Henkel, Tobe Hooper.
Παραλειπόμενα
- Έχοντας ως πρότυπο τη μεταχείριση από την Blumhouse Productions επί του Halloween, εδώ έχουμε απευθείας σίκουελ του ορίτζιναλ φιλμ. Ακόμα κι έτσι, δεν ακολουθήθηκε η τακτική της απόλυτης διαγραφής όλων των ενδιάμεσων κεφαλαίων, κάτι που όμως γίνεται διακριτικά με ελάχιστες αναφορές.
- Οι παραγωγοί του Leatherface (2017) είχαν στα πλάνα ακόμα 5 σίκουελ, κάτι θα ενεργοποιούνταν βέβαια αν είχαν τη σύμφωνη “γνώμη” του κοινού, μετρώντας την πορεία στα ταμεία. Επειδή όμως η ταινία άργησε να βγει στις αίθουσες, Lionsgate και Millennium Films έχασαν τα δικαιώματα του franchise. Το 2018, ήταν η Legendary Pictures που τα απέκτησε, με βλέψεις τόσο στο σινεμά όσο τη μικρή οθόνη.
- Για τη σκηνοθεσία, αυτοί που αρχικά είχαν αναλάβει ως δίδυμο ήταν οι αδερφοί Ryan και Andy Tohill, και με αυτούς ξεκίνησαν τα γυρίσματα στη Βουλγαρία. Όταν όμως έδειξαν τα πρώτα δείγματα της δουλειάς τους, το στούντιο τούς απέλυσε και τους αντικατέστησε με τον σχετικά άπειρο David Blue Garcia. Το υλικό που είχαν ήδη ολοκληρώσει δεν χρησιμοποιήθηκε καθόλου, και τα γυρίσματα ξεκίνησαν εκ νέου από το μηδέν.
- Σε κάποιο σημείο ακούστηκε ότι ο τίτλος είχε αλλάξει σε Texas Chainsaw Begins, κάτι όμως που άμεσα διαψεύσθηκε.
- Οι δοκιμαστικές κριτικές δεν ικανοποίησαν το κοινό. Παρόλα αυτά, ο παραγωγός Fede Alvarez δήλωσε αντίθετα πως ο μέσος όρος του κοινού ήταν ικανοποιημένος, και πως το φιλμ έμενε πιστό στην παράδοξη του ορίτζιναλ. Άρα, δεν προέβησαν σε κάποια αλλαγή επί του υλικού.
- Ο John Larroquette ήταν ο αφηγητής και στο ριμέικ του 2003.
- Μέχρι και τον Αύγουστο του 2021, το στούντιο μιλούσε για έξοδο στις σκοτεινές αίθουσες μέσα στην ίδια χρονιά. Τότε όμως αποκαλύφθηκε ότι η διανομή θα γίνονταν μέσω του ίντερνετ, και πιο συγκεκριμένα από το Netflix.
Κριτικός: Νίκος Ρέντζος
Έκδοση Κειμένου: 23/2/2022
Πέντε χρόνια χρειάστηκε ο δολοφόνος με το πριόνι για να επιστρέψει στα κινηματογραφικά δρώμενα. Το 2017 είχαμε την κυκλοφορία του Leatherface, το οποίο φαίνεται να μας δίνει την καταγωγή του δολοφόνου. Λέω “φαίνεται” γιατί δεν έχω δει ποτέ τη συγκεκριμένη ταινία. Η τελευταία ταινία της σειράς που θυμάμαι ότι παρακολούθησα είναι εκείνο το ανεκδιήγητο 3D που κυκλοφόρησε το 2013, ενώ η τελευταία ταινία της σειράς που θυμάμαι να μου αρέσει ήταν η διασκευή του 2003, με την υπογραφή του Μάρκους Νίσπελ. Καμία ουσία όμως δεν έχουν όλα αυτά, καθώς ετούτη η νέα ταινία δεν ασχολείται με οτιδήποτε έχει συμβεί από το 1974 και μετά, τη χρονιά δηλαδή που κυκλοφόρησε η πρώτη και θρυλική πλέον ταινία του Τόμπι Χούπερ.
Πενήντα χρόνια μετά λοιπόν, μια ομάδα εύπορων νεαρών αγοράζει μια συνοικία μιας παλιάς εγκαταλελειμμένης κωμόπολης στο Τέξας, επενδύοντας στη δημιουργία μιας ειδικά διαμορφωμένης περιοχής που θα μπορέσουν να εκμεταλλευτούν οικονομικά με τη δημιουργία καφέ, εστιατορίων και ξενοδοχείων. Όπου να ‘ναι το λεωφορείο με τους πρώτους τουρίστες επενδυτές καταφθάνει, όμως το πράγμα κολλάει σε μια ηλικιωμένη και τον γιο της, οι οποίοι ακόμα αρνούνται να αφήσουν το σπίτι τους που βρίσκεται στην περιοχή. Μετά από διαμάχη με τους αγοραστές, η ηλικιωμένη παθαίνει εγκεφαλικό και κακήν κακώς τη φορτώνουν σε ένα ασθενοφόρο με τη συνοδεία του πανύψηλου και αμίλητου γιου της. Στη διαδρομή η γυναίκα πεθαίνει και ο γιος, που δεν είναι άλλος από τον Leatherface, τον άνθρωπο που διέπραξε τη σφαγή του 1974, εξαπολύει μια αιματηρή επίθεση.
Φαινόταν ότι θα είχε κάτι παραπάνω να πει αυτό το φιλμ, αλλά τελικά δεν ήταν τίποτε άλλο πέρα από ένα ικανοποιητικό ως ένα βαθμό σλάσερ. Δεν προσθέτει τίποτα καινούριο και μάλιστα αν το καλοσκεφτείς αφήνει και πάρα πολλά σεναριακά κενά, όπως για παράδειγμα το πόσο χρόνων είναι τελικά ο δολοφόνος, ο οποίος κινείται ακόμα ταχύτατα για κάποιον ο οποίος πρέπει να είναι τουλάχιστον εβδομήντα ετών. Το φιλμ επίσης επαναφέρει την επιζήσασα της πρώτης σφαγής (έστω και στο πρόσωπο διαφορετικής ηθοποιού) στη μόδα που θέλει τα σίκουελ να επιστρέφουν στους αρχικούς χαρακτήρες, οι οποίοι φαίνεται να έχουν πενήντα χρόνια μετά δίψα για εκδίκηση. Εδώ πάντως δεν λειτουργεί ιδιαίτερα αυτή η κίνηση, καθώς η ηθοποιός ούτε η Τζέιμι Λι Κέρτις είναι, ούτε η Λίντα Χάμιλτον, αλλά ακόμα και ο χαρακτήρας της Σάλι δεν είναι τόσο γνωστός στο ευρύ κοινό.
Αν δεν δώσεις ιδιαίτερη σημασία σε λεπτομέρειες, δεν θα βρεις κακή την προσπάθεια. Έχει μια καλή φωτογραφία και αρκετές βίαιες σκηνές που μπορεί να σε αιφνιδιάσουν, με κορυφαία ίσως αυτή στο λεωφορείο, ενώ κλείνει κάποιες φορές και το μάτι στο αρχικό φιλμ, πράγμα σύνηθες κι αυτό των σίκουελ. Δεν συζητάμε καθόλου για ερμηνείες ή πλοκή και τέτοια ασήμαντα πράγματα. Αν υποθέσουμε ότι στα φιλμ του είδους προσπαθείς να βάλεις και έναν έστω χαρακτήρα που το κοινό να ταυτιστεί κάπως μαζί του και να αγωνιά για τη σωτηρία του, εδώ σχεδόν όλοι εμφανίζονται αντιπαθητικοί.
Κατά τα άλλα σε συνέχεια προσβλέπουν απ’ ό,τι φαίνεται οι παραγωγοί, αλλά χλωμό το βλέπω. Δεν υπάρχει τίποτα στην ταινία που να δικαιολογεί την έπαρση του απευθείας σίκουελ στο πρώτο φιλμ και τη διαγραφή όλων όσων συνέβησαν στο ενδιάμεσο. Μιλάμε για ένα σλάσερ που μπορεί μεν να βρει κοινό, αλλά χωρίς να του προσφέρει κάτι που θα το κάνει να διψάσει για συνέχεια. Τις στιγμούλες του τις έχει πάντως.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
