Ένα Φιλί για το Τέλος (2014)

ΣΥΝΟΨΗ

Για καιρό τώρα, η Φράνι βρίσκεται στο Μαρόκο κάνοντας έρευνα πάνω στους Βεδουίνους για τη διατριβή της στην ανθρωπολογία. Την τελευταία φορά που μίλησε με τον αδελφό της, τον Χένρι, καβγάδισαν για την απόφαση του να παρατήσει το κολέγιο για να γίνει μουσικός. Όταν ένα τρομερό ατύχημα αφήνει τον Χένρι σε κώμα, η Φράνι επιστρέφει βιαστικά στη Νέα Υόρκη. Αναζητώντας απεγνωσμένα τρόπους για να τον βοηθήσει να επανέλθει, βρίσκεται να εμβαθύνει στη μουσική σκηνή του Μπρούκλιν, παρακολουθώντας συναυλία του ινδάλματος του αδελφού της, του Τζέιμς Φόρεστερ. Όταν ο τελευταίος αναπάντεχα επισκέπτεται τον Χένρι στο νοσοκομείο, μια ερωτική φλόγα ανάβει μεταξύ αυτού και της Φράνι.

Σκηνοθεσία:

Kate Barker-Froyland

Κύριοι Ρόλοι:

Anne Hathaway … Franny Ellis
Johnny Flynn … James Forester
Mary Steenburgen … Karen
Ben Rosenfield … Henry Ellis

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Kate Barker-Froyland
Παραγωγή: Molly Conners, Jonathan Demme, Anne Hathaway, Marc Platt, Adam Shulman, Christopher Woodrow
Μουσική: Jenny Lewis, Johnathan Rice, Nate Walcott
Φωτογραφία: John Guleserian
Μοντάζ: Madeleine Gavin
Σκηνικά: Jade Healy
Κοστούμια: Emma Potter

INFO

Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Song One
Ελληνικός Τίτλος: Ένα Φιλί για το Τέλος

Παραλειπόμενα

Ντεμπούτο σκηνοθετικό και σεναριακό για την Kate Barker-Froyland, στις ταινίες μεγάλου μήκους.
Αρχικά, ο ρόλος της Φράνι ήταν 19χρονος, μέχρι που βρέθηκε να παίξει η Anne Hathaway, και το σενάριο άλλαξε από την αρχή.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Το indie ντουέτο των Jenny & Johnny έγραψε 11 τραγούδια για το φιλμ, από τα οποία χρησιμοποιήθηκαν τα 7.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 7/2/2016

Ίσως η Αν Χάθαγουεϊ να είδε αυτό το ανεξάρτητο φιλμ ως μια καλή ευκαιρία για να επιστρέψει στα πράγματα. Ακόμα και η οσκαρική της νίκη στο «Les Miserables» δεν της προσέδωσε τα μέγιστα. Και πράγματι, δεν είναι μονάχα καλή, αν και ήρεμη η ερμηνεία της, αλλά ολόκληρο το φιλμ πατάει πάνω σε αυτήν. Αν κάτι σε ξυπνάει κατά τη θέαση, είναι ο μουσικός χαρακτήρας του φιλμ. Αυτός συνδυάζεται με ένα ξέγνοιαστο και λούμπεν κλίμα, όμοιο με αυτό που είδαμε στο πετυχημένο «Once». Αλλά, δυστυχώς, το σενάριο είναι σχεδόν ανύπαρκτο. Τίποτα το σημαντικό δεν συμβαίνει, ούτε η νέα σκηνοθέτις Κέιτ Μπάρκερ-Φρόιλαντ αποδεικνύεται ικανή να εμφυσήσει στους χαρακτήρες ζωή, ή να ξεκολλήσει το φιλμ της από τον χαρακτηρισμό του «μικρού». Μια μάλλον γυναικεία ταινία, που πετυχαίνει στα μη γυναικεία της στοιχεία…

Βαθμολογία: