Τρεχάτε Ποδαράκια μου! (2020)

🆗 Εγχρ. 01 ωρ. 33 λεπ.

8 votes 2.9

ΣΥΝΟΨΗ

Ένα ζευγάρι χίπστερ απ’ το Μπρούκλιν αποσυνδέουν κινητά και λάπτοπ και ταξιδεύουν σε ένα απομονωμένο σπίτι στο δάσος, όπου ευελπιστούν να επανασυνδεθούν με τον εαυτό τους. Αποκομμένοι από τις συσκευές, δεν μαθαίνουν ποτέ ότι ο πλανήτης δέχεται ξαφνικά επίθεση από εξωγήινους. Κι ενώ τα σημάδια έρχονται και προς το μέρος του, πρέπει να βρουν έναν τρόπο να επιστρέψουν στον πολιτισμό, ή ό,τι απέμεινε από αυτόν.

Σκηνοθεσία:

Alex Huston Fischer

Eleanor Wilson

Κύριοι Ρόλοι:

Sunita Mani … Su

John Reynolds … Jack

Ben Sinclair … Raph

John Early … Blake

Johanna Day … Judy

Amy Sedaris … η μητέρα του Jack

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Alex Huston Fischer, Eleanor Wilson

Παραγωγή: Kara Durrett, Adi Ezroni, Mandy Tagger

Μουσική: Andrew Orkin

Φωτογραφία: Matt Clegg

Μοντάζ: Sofi Marshall

Σκηνικά: Katie Fleming

Κοστούμια: Brooke Bennett

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Save Yourselves!
Ελληνικός Τίτλος: Τρεχάτε Ποδαράκια μου!
Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Τρέξτε να Σωθείτε!

Παραλειπόμενα

Σκηνοθετικό και σεναριακό ντεμπούτο σε ταινία μεγάλου μήκους για το δημιουργικό ντουέτο, με πρεμιέρα στο διαγωνιστικό τμήμα του Sundance.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 4/10/2020

Μια ενδιαφέρουσα ταινία που δεν ξέρεις ούτε αν σου άρεσε αληθινά, ούτε αν έχει την αυτονόητη από τη σύσταση της δυναμική για cult. Η ουσία είναι να το εκλάβεις ως μια σάτιρα του σύγχρονου ανθρώπου, και μέσα από αυτό θα βρεις πραγματάκια που αν σε χτυπήσουν σε ευαίσθητο σημείο, καλό είναι να τα διορθώσεις…

Πρώτα από όλα όμως το φιλμ θέλει να είναι μια νέα πρόταση στην ανεξάρτητη κωμωδία, που θα συνδυάσει τη νοηματική του με ένα θέμα που έχει γίνει αρκετά της μόδας στις χαμηλού προϋπολογισμού παραγωγές: αυτό της κωμωδίας φαντασίας. Μήπως όμως τα χρόνια που ακόμα και στη χώρα μας ένας Μουσακάς αποτελούσε κάτι το αξιοπρόσεκτο έχουν παρέλθει; Φτάνει η σάτιρα που μας παρέχεται να καλύψει αυτό το 20χρονο διάστημα αναπαραγωγής πάνω-κάτω του ίδιου πράγματος; Το κόλπο ίσως είναι να μπεις στο «τριπάκι» που μπήκαν οι δύο δημιουργοί, που για το καλημέρα τους στο σινεμά είπαν να πάρουν τα βουνά. Σε αυτό θα σε βοηθήσουν δύο συμπαθέστατοι χαρακτήρες και με χημεία, που σε αποπροσανατολίζουν από την καθιερωμένη αισθητική, παραπέμποντας σε κάτι που θα λειτουργούσε καλύτερα ως found-footage.

Μην αναζητήσετε ιδέες επί της πλοκής που θα θυμάστε για καιρό. Ό,τι καλό υπάρχει επί του σεναρίου είναι μερικοί διάλογοι, που παρωδούν τον εξαρτημένο από την τεχνολογία άνθρωπο του τώρα. Γιατί ούτε αληθινό χιούμορ υπάρχει, αιχμάλωτο μέσα στην ποιοτική του αυθυπαρξία, ούτε αυθεντικό μπάχαλο απολαμβάνεις. Οι δημιουργοί μοιάζει να σταματάνε όταν το φιλμ ζητάει από μόνο να εξοκείλει, σεβόμενοι ίσως τις ποιοτικές καταβολές τους. Στην προκειμένη, όμως, υπάρχουν κάποια θέματα που αν δεν το «ρίξεις έξω» με την ψυχή σου, αποτελείς μοιραία παραφωνία.

Εγκλωβισμένο μέσα στα ποιοτικά του «θέλω», το φιλμ εντέλει δύσκολα θα κερδίσει κάποιο κοινό. Βγάζει όμως αυτό το πάθος των παλιών κινηματογραφιστών, τότε που οι b-movies χρειάζονταν πολύ κόπο και κέφι για να γίνουν, κι αυτό δεν είναι αμελητέο. Κι εντέλει, κακό δεν το λες, μια και πιάνει τόπο η σάτιρα, ακόμα κι αν καταπίνει την κωμωδία.

Βαθμολογία: